Το άρθρο θα επεκταθεί, θα προστεθεί και Δ’ και Ε’ μέρος.
Πρόλογος: Στα Ελληνικά είναι λάθος να μεταφράζεται η Κυπριακή Διάλεκτος της Ελληνικής Γλώσσας «Κυπριακή Ελληνική» ή ακόμα χειρότερα «Κυπριακά Ελληνικά» από το αγγλικό Cypriot Greek!!!!!!! Παράδειγμα: Στα Αγγλικά η Γλώσσα μας αναφέρεται Standard Modern Greek. Όλες οι Γλώσσες που έχουν προτυποποιηθεί (μετάφραση του Standardisation) στα Αγγλικά αποκαλούνται «Standard…». Στα Ελληνικά η Γλώσσα μας αποκαλείται Κοινή Νεοελληνική. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μεταφράζουμε στα Ελληνικά οτιδήποτε λένε/γράφουν οι Αγγλόφωνοι γλωσσολόγοι. Αυτά τα μασκαραλίκια είναι προς τέρψιν των ώτων ΑΚΕΛικών καθηγητών τύπου Κωνσταντίνου Γιαγκουλή (για ευνόητους λόγους). Γιαγκουλή… ουδέν κρυπτών υπό τον ήλιον. Ότι και να κάμετε εσείς οι αφελληνιστές το μαθαίνουμε. Η Κύπρος είναι μικρή. Δεν αμφισβητώ τις γνώσεις του Γιαγκουλή, τα λεγόμενα και τα γραφόμενά του όμως είναι αντεθνικά και παραπλανητικά. Καταρχήν είναι ο μόνος λεξικογράφος (γενικά μελετητής) που αποκαλεί την Κυπριακή Διάλεκτο «Κυπριακά».
Λες για τον Γιώργιο Ξενή ότι δεν έχει επιχειρήματα. Βρε, εδώ ο κόσμος το ’χει τούμπανο και συ κρυφό καμάρι. Έλεος άνθρωπε. Τι θέλεις, να σε βιντεογραφήσουμε ή να σε ηχογραφήσουμε;; Μόνο και μόνο που λογομαχείς με έναν Ωραίο Περήφανο Έλληνα σαν τον κ. Ξενή, απλά σιγουρεύτηκα για το εθνοπροδοτικό σου έργο. Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα και μαρτυρίες καθηγητών στο άρθρο που ακολουθεί.
Επίσης περισσότερα για τον Γιαγκουλή οσονούπω http://spartiatisarthra.blogspot.com/2011/11/blog-post_15.html
Α) Η Κυπριακή Διάλεκτος (αποκαλείται λανθασμένα και Κυπριακή Ελληνική, Κυπριακή, ενώ ο κόσμος που δεν κατέχει το θέμα την αποκαλεί και «Κυπριακά», βλέπε πρόλογο) είναι η διάλεκτος της Ελληνικής γλώσσας που χρησιμοποιείται από περίπου επτακόσιες πενήντα χιλιάδες Έλληνες (και μερικούς ξένους) στην Κύπρο και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες Κύπριους της διασποράς, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία, την Αυστραλία και την κυρίως Ελλάδα. Σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιείται ως επίσημος γραπτός λόγος, αλλά είναι η κοινή ομιλουμένη των περισσοτέρων Ελλήνων Κυπρίων.
Συνήθως, σε επίσημο περιβάλλον θεωρείται πιο αποδεκτή η χρήση της Κοινής Νεοελληνικής (όπως στα σχολεία, στο κοινοβούλιο, στα μέσα ενημέρωσης και στην παρουσία μη Κυπρίων ομιλητών της Ελληνικής).
Η Κυπριακή διάλεκτος αποτελεί στη σύγχρονη εποχή τη μοναδική πραγματικά ζωντανή ελληνική διάλεκτο, η οποία είναι μητροδίδακτη και παραγωγική στο νησί τής Κύπρου. Ανήκει στον γεωγραφικό και διαλεκτικό χώρο τής αρχαίας Αρκαδοκυπριακής (νοτιο-αχαϊκής) και, μολονότι δεν προέρχεται άμεσα από αυτήν (όλες οι ελληνικές διάλεκτοι προέρχονται από την Αττική-Ιωνική εκτός από τα Τσακωνικά -ελληνογενής γλώσσα ISO 639-3 tsd- που προέρχονται από τη δωρική), είναι δυνατόν ακόμη και σήμερα να εντοπίσει κανείς κατάλοιπά της, στο λεξιλόγιο των ομιλητών.
Η κυπριακή διάλεκτος δεν έχει γλωσσικό κώδικα (Language code), ενώ η ποντιακή έχει (ISO 639-3 pnt). Οι Έλληνες γλωσσολόγοι δεν θεωρούν την ποντιακή διάλεκτο ως ελληνογενής γλώσσα, αλλά ως μια ελληνική διάλεκτος.
Από διαλεκτολογικής πλευράς η Κυπριακή συγκαταλέγεται στα νότια-νοτιοανατολικά ιδιώματα της ελληνικής γλώσσας. Στην ίδια διαλεκτική ζώνη ανήκουν επίσης η Κρητική διάλεκτος, καθώς και τα ιδιώματα των Κυκλάδων, της Δωδεκανήσου και της Χίου.
Μπορεί εμείς να καυχιόμαστε ότι τα δικά μας ελληνικά είναι πιο κοντά στα αρχαία ελληνικά, σε σχέση με την Κοινή Νέα Ελληνική (δημοτική), όμως η διατήρηση της διαλέκτου προκάλεσε εθνική σύγχυση. Βλέπε και πιο κάτω «Χάθηκαν όλες οι Νεοελληνικές Διάλεκτοι, πλην της Κυπριακής»
Από το 1830 όταν και αναγνωρίστηκε επίσημα το πρώτο ελληνικό κράτος, άρχισαν να χάνονται οι διάφορες τοπικές διάλεκτοι, μέσω μιας κοινής παντοδύναμης ελληνοκεντρικής παιδείας. Σε αυτό βοήθησαν αργότερα και τα παντοδύναμα ΜΜΕ. Σκοπός ήταν να εξαφανιστεί ο εθνοκτόνος φατριασμός-τοπικισμός, να δημιουργηθεί αίσθησης νομιμότητας προς το κράτος, που θα υπερκέραζε την παραδοσιακή αφοσίωση στην οικογένεια, το χωριό και τον τόπο καταγωγής (ιδιαίτερη πατρίδα).
Όσες περιοχές ενώνονταν με το Ελληνικό Βασίλειο, αργά αλλά σταθερά έχαναν τη διάλεκτό τους, την οποία ανικαθιστούσε η Κοινή Νεοελληνική. Σήμερα η κρητική, η δωδεκανησιακή (του Αρχαγγέλου), η ρωμανιώτικη (γεβανική), η τσακωνική και τα γλωσσικά ιδιώματα των Σαρακατσάνων, των Μανιατών, της Ηπείρου, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Η ποντιακή διάλεκτος μεταφέρθηκε στον ελλαδικό χώρο το 1923, και σε μερικές δεκαετίες σχεδόν χάθηκε *1. Όπως και στα αρχαία χρόνια (ελληνιστικά) έτσι και στα νεότερα επικράτησε η αττική διάλεκτος. Τα πρώτα λεξικά γράφτηκαν στη διάλεκτο που μιλούσαν οι Αθηναίοι, και έπρεπε αργότερα όλοι οι άλλοι να προσαρμοστούν σε αυτή. Ειδικά οι Βορειοελλαδίτες αποκαλούσαν αυτή τη διάλεκτο και την πρότυπη μορφή, «Αθηναίικα». Οι ακρίτες, μα περισσότερο οι πρόσφυγες έχασαν το γλωσσικό τους ιδίωμα σε χρόνο ντε τε. Επίσης, μερικά ξεχωριστά έθιμα, ήθη, παραδόσεις, νοοτροπία που είχαν, χάθηκαν και αυτά (εκτός από τους χορούς, για παράδειγμα το ζεϊμπέκικο προέρχεται από την περιοχή Ερυθρές της Ιωνίας και σήμερα χορεύεται σε όλο τον ελληνικό κόσμο). Λαϊκιστή θα λέγαμε πως οι ακρίτες και οι πρόσφυγες… εξελλαδίστηκαν! Οι Κύπριοι απέφυγαν αυτό το φαινόμενο, επειδή η ιδιαίτερη τους πατρίδα δεν κατάφερε να ενωθεί με τον εθνικό κορμό, παρά την επιθυμία (ΟΛΩΝ) και τους αγώνες των Ελλήνων της Κύπρου για εθνική αποκατάσταση.
Είναι λίγο γελοίο, αλλά χρειάστηκαν δυο ταινίες -ειδικά η δεύτερη- (Λούφα και παραλλαγή, -σειρήνες στο Αιγαίο 2005, και σειρήνες στη στεριά 2011-), για να ακούσουμε την παλιά κρητική διάλεκτο, όπως ελάχιστοι την μιλούν σήμερα. Στις δυο αυτές ταινίες υπάρχουν υπότιτλοι, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση οι Ελλαδίτες να καταλάβουν τη διάλεκτο. Τη φράση «φάε το ριφούιν να γλείφεις τα δαχτύλια σου», άμα την ακούσουν σήμερα οι νεαροί Κρητικοί δεν θα την καταλάβουν. Οι Κύπριοι όμως εξακολουθούν να τη χρησιμοποιούν. Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, η Κυπριακή και η Κρητική διάλεκτος συγκαταλέγονται στα νότια-νοτιοανατολικά ιδιώματα της ελληνικής γλώσσας. Υπάρχουν (ή μάλλον υπήρχαν) πολλά κοινά σε αυτές τις διαλέκτους (δεν είναι όλες οι λέξεις στον ίδιο χρόνο): πέμπω, εκαταλύθηκε, ούλλοι, όι, θωρώ, εκαμμήσαν -τα μάτια μου-, κάμνω, ρίφι, αίγ(ι)α, είντα, ήβρα, κόφτει, άφτω-άφκω, ζερβά, κοπέλι, νάμι, ξιπ(π)άζω, όφκαιρος, οφτός, πασπατεύγω-πασπατέφκω, πηλά, βολά, τζεφαλή, χαμαί, μέρος -το αποχωρητήριο-, άθρωπος (είναι συχνό φαινόμενο η αποβολή συμφώνων στις δύο αυτές Νεοελληνικές διαλέκτους, για να γίνεται η λαλιά πιο ευκολοπρόφερτη) και πάρα πολλές άλλες. Και στις δύο διαλέκτους μπαίνει πρώτα το ρήμα και μετά το άρθρο π.χ. αγαπώ σε, φιλώ σε, νικώ σε, δέρνω σε κ.ο.κ. Κοινή είναι επίσης η συχνή χρήση του «τζαι» και η μελωδική προφορά, χαρακτηριστικό της αρχαίας αττικής διαλέκτου, που μεταφέρθηκε και στην Κάτω Ιταλία (Magna Graesia) και μετά σε όλους τους Ιταλούς, που εξακολουθούν να μιλούν «τραγουδιστά» 2800 χρόνια μετά, ενώ σήμερα στην Αθήνα μιλούν εντελώς «κοφτά».
Και να γράφουν μερικοί «ειδικοί» ότι η Κυπριακή, η Κρητική και η Δωδεκανησιακή διάλεκτος απομονώθηκαν και άλλαξαν. Απομονώθηκαν ναι, αλλά οι ελλαδικές διάλεκτοι είναι που άλλαξαν!!! Η Κυπριακή, η Κρητική και η Δωδεκανισιακή (ειδικά στην περιοχή του Αρχαγγέλου) Διάλεκτος είναι πολύ πιο κοντά στην Καθαρεύουσα και στα Αρχαία Ελληνικά της κλασσικής περιόδου!
Και η κυπριακή διάλεκτός θα χανόταν (με μαθηματική ακρίβεια) αν η Μεγαλόνησος ενωνόταν με την κυρίως Ελλάδα.
Δείτε σε αυτόν τον χάρτη πώς, από το 1000μ.Χ. μέχρι και το 2000μ.Χ. άρχισαν όλοι οι κάτοικοι του σημερινού ισπανικού κράτους, να μιλούν την ισπανική γλώσσα https://en.wikipedia.org/.../File:Linguistic_map... Το ότι η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος (με το ζόρι, αφού ΟΛΟΙ οι Έλληνες Κύπριοι ήθελαν Ένωση), άρχισε να προκαλεί εθνοτική σύγχυση-αποπροσανατολισμό, ενώ ακολούθησε και η πολιτική της αποεθνοποίησης-εθνογένεσης (δημιουργία ενός καινούριου κυπριακού «έθνους» και κυπριακής «γλώσσας», βλέπε άρθρο http://spartiatisarthra.blogspot.com/2011/11/blog-post.html).Οι Έλληνες Κύπριοι άρχισαν να χάνουν την εθνική τους συνείδηση από το 1960 και εντεύθεν. Βλέπουμε και το κράτος (όχι μόνο το ΑΚΕΛ), να προωθεί αφελληνιστικές-κυπροκεντρικές εκπομπές για να διατηρήσουν την κυπριακή διάλεκτο (βλέπε http://spartiatisarthra.blogspot.com/2013/06/62.html). Η ελληνική κυπριακή κοινωνία, δίνει έμφαση μόνο στα της Κύπρου (διάλεκτος-έθιμα-παραδόσεις) παραγκωνίζοντας τα παν-ελληνικά, παν-εθνικά. Αυτό κάνει τους Έλληνες Κύπριους σιγά-σιγά να χάνουν την εθνική τους συνείδηση, (βλέπε άρθρο http://spartiatisarthra.blogspot.com/2011/06/blog-post_3304.html . Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έκαναν οι πρώτοι Ελλαδίτες πολιτικοί απο το 1830, που προσπάθησαν και κατάφεραν να εξαφανίσουν τις τοπικές διαλέκτους, για να μην υπάρχει το φαινόμενο του φατριασμού-τοπικισμού, και να συνειδητοποιήσουν όλοι οι Έλληνες ότι ανήκουν στο ίδιο έθνος. Με το να διατηρούν οι Έλληνες Κύπριοι πολιτικοί την κυπριακή διάλεκτο, κάνει τους Έλληνες της Κύπρου, να νιώθουν ότι διαφέρουν από τους Ελλαδίτες (και το αντίθετο), και αυτός είναι και ο σκοπός τους (των πολιτικών).
Τη χρονιά 2011 (σε μια περίοδο που τους νέους μας δέρνει μια ατέρμονη λεξιπενία, και η κοινωνία μας μαστίζεται από τα greeklish), το ΑΚΕΛ μείωσε τις ώρες διδασκαλίας της Νέας Ελληνικής γλώσσας, και έβαλαν τα αγγλικά στην... πρώτη τάξη του δημοτικού!!! Ακούστηκε επίσης, πως ήθελαν να αλλάξουν το όνομα του μαθήματος, από Νέα Ελληνικά, σε Γλώσσα και Πολιτισμός! Νομίζω καταλαβαίνετε για ποιο λόγο γίνονται αυτά.
Η Ethnologue αναγνωρίζει 7,358 γλώσσες. Οι γλωσσολόγοι υπολογίζουν πως το 90% των γλωσσών θα εξαφανιστούν μέχρι το 2050!!!!! Να το πούμε διαφορετικά, σε 37 χρόνια θα εξαφανιστούν 6300 γλώσσες, θα υπάρχουν μόνο 700. Στο απώτερο μέλλον θα υπάρχουν μόνο τα αγγλικά, τα κινεζικά (μανδαρινικά) και τα ισπανικά.
Σκεφτείτε δηλαδή πόσο γελοία είναι η προσπάθεια μερικών να σώσουν την κυπριακή διάλεκτο της ελληνικής γλώσσας, τη στιγμή που είναι θέμα χρόνου να χαθεί για πάντα η ίδια η ελληνική γλώσσα, μετά από τέσσερις χιλιετίες! Και το θέμα είναι πως προσπαθούν να σώσουν την κυπριακή διάλεκτο όχι για αγαθούς λόγους, αλλά για να δημιουργήσουν «κυπριακή εθνική συνείδηση», όπως ακριβώς έγινε στο Μαυροβούνιο, τη Μολδαβία, τα Σκόπια, τη Φλάνδρα, τη Βαλλωνία και σε διάφορες άλλες περιοχές που παρατηρήθηκε το φαινόμενο της «εθνογένεσης».
Θα παραθέσω πιο κάτω ένα παράδειγμα για να καταλάβει ο αναγνώστης, γιατί ένα έθνος είναι σημαντικό να έχει μια κοινή διάλεκτο.
Οι αρχαίοι Έλληνες τον καιρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου (356-323π.Χ.), θεωρούσαν όσους ζούσαν βόρεια του Αιγαίου (της Θάσου) βάρβαρους. Τους Μακεδόνες τους θεωρούσαν ημι-βάρβαρους, δηλαδή μισούς Έλληνες. Τότε βάρβαρος ήταν αυτός που δεν μιλούσε την ελληνική γλώσσα και σήμαινε «ψευδός», «τραυλός». Δεν είχαν τότε γλωσσολόγους για να τους πουν ότι η μακεδονική διάλεκτος ήταν ελληνική. Ήταν βέβαια και οι Μακεδόνες ψευδοί, δεν μπορούσαν να προφέρουν μερικά φωνήεντα. Τον Φίλιππο τον έλεγαν Μπίλιππο και την Αθηνά Αντηνά. Χρησιμοποιούσαν δηλαδή τα ξενικά «μπ» και «ντ» επηρεασμένοι από τους γείτονες τους, τους Θρακο-Ιλλυριούς. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν Έλληνες. Γνωστή είναι και η ιστορία με τον Αλέξανδρο Α’ της Μακεδονίας, όταν το 504π.Χ. πήγε στην Ολυμπία για να λάβει μέρος στους αγώνες (πριν να γίνει βασιλιάς της Μακεδονίας). Οι συναθλητές του ακούγοντας τον να μιλά μια ακαταλαβίστικη διάλεκτο, έκαναν παράπονο, λέγοντας ότι δεν είναι Έλληνας, άρα δεν δικαιούται να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε ο Αλέξανδρος εξήγησε στους Ελλανοδίκες (που δυσκολεύονταν βέβαια να τον καταλάβουν), ότι κατάγεται από το Άργος (από τους Τημενίδες) και τότε αυτοί του επέτρεψαν να λάβει μέρος στους αγώνες. Πολύ υποτιμητικό όμως είναι το προσωνύμιο που του έδωσαν «Φιλέλλην», αφού με αυτό τον όρο χαρακτηρίζονται οι ΞΕΝΟΙ φίλοι των Ελλήνων (ενίοτε χαρακτηρίζονταν και οι Έλληνες πατριώτες έτσι). Τους Μακεδόνες άρχισαν να τους θεωρούν γνήσιους Έλληνες, όταν εξαπλώθηκε σε όλο τον ελληνικό κόσμο η κοινή ελληνιστική διάλεκτος, επιθυμία που έγινε πράξη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ήθελε να ενώσει όλους τους Έλληνες, όχι μόνο γεωγραφικά (ένα κράτος-ένας ηγέτης), αλλά και στο γλωσσικό ιδίωμα.
Όταν ένα έθνος έχει διαφορετικές γλώσσες (συγγενικές εννοείται) και η καθεμία από αυτές έχει πολλές διαλέκτους, τότε, δημιουργείται Μέγα πρόβλημα ως προς την κοινή εθνική συνείδηση. Βλέπε χάρτη με τις ιταλογενείς γλώσσες στο τέλος του άρθρου.
Κοινή Νέα Ελληνική (Δημοτική). Standard language (also standard dialect or standardized dialect) = Πρότυπη γλώσσα (επίσης πρότυπη διάλεκτος ή προτυποποιημένη διάλεκτος): Είναι μια ποικιλία γλώσσας που χρησιμοποιήθηκε από μια ομάδα ανθρώπων στη δημόσια συζήτηση. Έχει προκύψει από τη διαδικασία της τυποποίησης και χρησιμοποιείται στους κρατικούς θεσμούς, τη διοίκηση, την εκπαίδευση, τη δημόσια επικοινωνία κλπ. ως επίσημη γλώσσα του κράτους. Εναλλακτικά, ποικιλίες γίνονται πρότυπο με το να υποβάλλονται σε διαδικασία προτυποποίησης (standardization), κατά τη διάρκεια των οποίων οργανώνεται η περιγραφή της γραμματικής και των λεξικών και κωδικοποιούνται σε τέτοιες παραπεμπτικές δουλειές. Συνήθως, οι ποικιλίες που προτυποποιούνται είναι οι τοπικές διάλεκτοι που ομιλούνται στα κέντρα εμπορίου και στην κυβέρνηση, όπου εμφανίζονται ανάγκες για μια ποικιλία που θα χρησιμεύσει περισσότερο από τις εντόπιες ανάγκες.
Η πρότυπη γλώσσα (Standard language) είναι η επίσημη γλώσσα/διάλεκτος.
Στα αγγλικά η γλώσσα μας αναφέρεται ως «Standard Modern Greek» και αυτό μεταφράζεται σαν «Κοινή Νέα Ελληνική» (στη δημοτική, και η καθαρεύουσα είχε αυτό το όνομα). Βλέπετε ότι κάπου εδώ χανόμαστε στη μετάφραση, πράγμα διόλου ασυνήθιστο, που συμβαίνει και με το Nation--Nationalism // Ethnic group--Ethnic Nationalism ή Ethnicity--Ethnisism.
Το Standard language μπορεί να μεταφραστεί και ως Τυποποιημένη Γλώσσα
Η πρότυπη μορφή της Κοινής Νέας Ελληνικής (δημοτική) βασίζεται στις νότιες διαλέκτους, αλλά σε τεράστιο βαθμό στη διάλεκτο της Αθήνας και της Βορειοανατολικής Πελοποννήσου. Για να δημιουργηθεί δηλαδή η Κοινή Νεοελληνική, δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου οι διάλεκτοι (σήμερα έγιναν ιδιώματα) της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης. Οι Βορειοελλαδίτες αποκαλούσαν αυτή τη διάλεκτο και την πρότυπη μορφή, «Αθηναίικα». Στην Κύπρο που όπως αναφέραμε πιο πάνω η τοπική διάλεκτος δεν χάθηκε, οι κάτοικοί εξακολουθούν να αποκαλούν την Κοινή Νεοελληνική, «Kαλαμαρίστικα». Ο Νίκος Ξυλούρης, τραγουδιστής από την Κρήτη, όταν εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, σε μία συνέντευξη του δήλωσε «εζ(j)ώ τα πρωτευουσσ(ch)ιάνικα ε τα κατέχω».
Σε μια συνεχόμενη έκταση γύρω από την Αττική και στις γειτονικές περιοχές της Βοιωτίας, της Εύβοιας, της Β.Α. Πελοποννήσου και των κοντινών νησιών, εμφανίζεται ένα «διαλεκτικό κενό». Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτές οι περιοχές ήταν χώροι όπου στο παρελθόν κατοικούσαν κυρίως ομιλητές των Αρβανίτικων (αλβανική διάλεκτος). Σε αυτές τις περιοχές ομιλούνταν τα «Παλιά Αθηναίικα» πριν την άφιξη των Αρβανιτών (1300-1600). Οι Αρβανίτες επηρέασαν αυτές τις περιοχές, οι οποίες έχασαν αρχαιοελληνικά χαρακτηριστικά όπως, τη μελωδική προφορά, το τελικό «ν», και την προφορά των διπλών συμφώνων (Βλέπε χάρτη στο τέλος).
Δεν πρέπει όμως να το πάρουμε τοπικιστικά. Αυτό γίνεται συνήθως, λόγο πληθυσμού και γεωγραφικής θέσης (η Αθήνα βρίσκεται στο κέντρο της κυρίως Ελλάδας). Και τα ιταλικά λοιπόν βασίστηκαν στη διάλεκτο της Ρώμης (και Τοσκάνης), τα ισπανικά της Μαδρίτης, τα αγγλικά του Λονδίνου κ.ο.κ.
Οι Νεοελληνικές διάλεκτοι:
Νέα Ελληνική Γλώσσα (από το 1453)
Διάλεκτοι: Καθαρεύουσα-Δημοτική, Καππαδοκική, Χειμαρριώτικη, Κρητική, Κυπριακή, Κατωιταλιώτικη (Γκρίκο), Ποντιακή, Τσακωνική (Ελληνογενής γλώσσα), Δωδεκανησιακή, Σαρακατσάνικη, Μανιάτικη, Ρωμαίικα (Μαριουπολίτικα), Ρωμανιώτικη (Γεβανική).
Νέα Ελληνική Γλώσσα (από το 1700)
Δημοτική, Καθαρεύουσα
Διάλεκτοι: Καππαδοκική, Κυπριακή, Κατωιταλιώτικη (Γκρίκο), Κρητική, Ποντιακή, Τσακωνική (Ελληνογενής γλώσσα), Χειμαρριώτικη, Δωδεκανησιακή (του Αρχαγγέλου), Ρωμαίικα (Μαριουπολίτικα), Ρωμανιώτικη (Γεβανική).
Σημείωση: Η Κατωιταλιώτικη (Γκρίκο) χωρίζεται σε δύο υπο-διαλέκτους, στις περιοχές Σαλέντο και Καλαβρία. Η Πολίτικη και η Σμυρναίικη θεωρούνται συνήθως ιδιώματα παρά διάλεκτοι. Έχουν πολλές λέξεις από τα αγγλικά, τα τουρκικά και τα γαλλικά (από διάφορες λατινογενείς γλώσσες). Όσο περνούν τα χρόνια επηρεάζονται όλο και περισσότερο από την Κοινή Νεοελληνική (Δημοτική). Είναι θέμα χρόνου να χαθούν εντελώς.
Η ποντιακή θεωρείται από τους Έλληνες
γλωσσολόγους, Ελληνική διάλεκτος, οι ξένοι όμως τη θεωρούν
ελληνογενή γλώσσα, με πάρα πολλές τούρκικες λέξεις. Η διάλεκτος έχει επίσης λέξεις από τα γεωργιανά, ρωσικά, λαζικά, περσικά (σε μικρότερο βαθμό) και διάφορες άλλες γλώσσες του
Καυκάσου. Γλωσσικός κώδικας της Ethnologue: ISΟ 639-3
pnt Τα Τσακωνικά δεν είναι Ελληνική διάλεκτος, αλλά μια ελληνογενής γλώσσα, που προέρχεται από τη δωρική διάλεκτο.
Γλωσσικός κώδικας της Ethnologue: ISO 639-3 tsd
Τα Καππαδοκικά οι Έλληνες γλωσσολόγοι τα θεωρούν ελληνογενή γλώσσα (όχι
ελληνική διάλεκτο), με τεράστιο αριθμό τούρκικων λέξεων, ενώ οι ξένοι
γλωσσολόγοι λένε πως είναι μια μικτή ελληνο-τουρκική γλώσσα, άρα δεν
μπορεί να ενταχθεί σε κάποια γλωσσική οικογένεια. Γλωσσικός κώδικας: ISΟ
639-3 cpg
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι άνθρωποι της Ethnologue είναι πάρα πολύ «αυστηροί» σχετικά με το, τι είναι γλώσσα και τι διάλεκτος. Για παράδειγμα υπάρχουν 250 αφρικανικές γλώσσες Bantu με κριτήριο την αμοιβαία κατανόηση αυτών, και όμως η Ethnologue αναγνωρίζει 535! Δεν μπορώ εγώ φυσικά να αμφισβητήσω τους συγκεκριμένους γλωσσολόγους, αλλά μπορούν οι άλλοι γλωσσολόγοι. Εγώ απλά είμαι μελετητής. Άλλοι γλωσσολόγοι ισχυρίζονται πως, από τη στιγμή που υπάρχει αμοιβαία κατανόηση (δηλαδή π.χ. οι ομιλητές της σερβικής και της κροατικής συνεννοούνται πανεύκολα, χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν την αγγλική γλώσσα), τότε δεν θα έπρεπε να θεωρούνται γλώσσες, αλλά διάλεκτοι.
Κάποιος, κάπου, κάποτε (Ελλαδίτης) μου είπε «εσείς δεν μιλάτε ελληνικά, αφού εγώ δεν σας καταλαβαίνω». ΕΣΥ, εσύ που είναι δεδομένο πως είσαι ο γνήσιος Έλληνας, και μιλάς τα γνήσια ελληνικά;; Αν ρε φίλε διαβάσεις Ομήρου Ιλιάδα, κείμενα σε άλλες ελληνικές διαλέκτους (κρητική, δωδεκανησιακή, ποντιακή, τσακονική, γκρίκο κλπ, θα καταλάβεις τι λένε;; Σημαίνει πως αυτά δεν είναι ελληνικά επειδή, ΕΣΥ δεν τα καταλαβαίνεις;;;;; Βασικά αν διαβάσεις κείμενα σε κάποια τοπική ελληνική διάλεκτο θα καταλάβεις περίπου το 70%, θα βγάλεις νόημα από τα συμφραζόμενα, ενώ θα έχεις και την πολυτέλεια του χρόνου για να σκεφτείς την ετυμολογία των λέξεων. Άμα όμως ακούσεις τους ομιλητές αυτών των διαλέκτων να μιλούν, μάλλον θα καταλάβεις το 40% αφού θα μιλούν γρήγορα και με προφορά. Αν διαβάσεις Ιλιάδα και Οδύσσεια το πολύ να καταλάβεις το 10%. Σχεδόν όλοι οι γλωσσολόγοι του κόσμου λένε πως η κυπριακή διάλεκτος είναι πολύ πιο κοντά στα αρχαία ελληνικά από οποιαδήποτε άλλη Νεοελληνική διάλεκτο, και από την Κοινή Νεοελληνική (Δημοτική). Δηλαδή τα Ομηρικά Έπη δεν είναι Ελληνικά (Αρχαϊκά, στην πρώιμη ιωνική διάλεκτο με στοιχεία από την αιολική) επειδή ΕΣΥ δεν τα καταλαβαίνεις;;;;;
Σχεδόν όλοι οι Γλωσσολόγοι του κόσμου λένε πως η Κυπριακή Διάλεκτος είναι πολύ πιο κοντά στα Αρχαία Ελληνικά από οποιαδήποτε άλλη Νεοελληνική διάλεκτο, και από την Κοινή Νεοελληνική (Δημοτική).
Βλέπε και Τρίτη Παράγραφο για το ίδιο θέμα… Χάθηκαν όλες οι Νεοελληνικές Διάλεκτοι… πλην της Κυπριακής
Να γράψουμε το πιο απλό μα και σημαντικό… Και η κυπριακή διάλεκτός θα χανόταν (με μαθηματική ακρίβεια) αν η Μεγαλόνησος ενωνόταν με την κυρίως Ελλάδα.
Πολλοί είναι αυτοί που χώρισαν στα δύο την Κυπριακή και την Κοινή Νεοελληνική. Χίλιες φορές έγραψα πως όταν μελετάμε ιστορία (και όλα τα παρεμφερή), δεν πρέπει να σκεφτόμαστε με τα σημερινά ισχύοντα δεδομένα. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι από τα αρχαία χρόνια η Ελληνική γλώσσα (που δεν ήταν ενιαία) είχες πολλές διαλέκτους, υπο-διαλέκτους, και προφορές (ακόμα και διαφορές στο Αλφάβητο), και διέφερε ανάλογα με την περιοχή και την εποχή.
ΜΟΝΟ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΟΜΟΙΟΓΕΝΕΙΑ!!!!!
Σύμφωνα με τους γλωσσολόγους (ΣΗΜΕΡΑ) υπάρχουν 8 Νεοελληνικές διάλεκτοι. Η διαφορά είναι ότι σήμερα μόνο η Κυπριακή είναι 100% Μητροδίδακτη! Πριν 100 χρόνια η κάθε περιοχή του Ελληνισμού είχε το δικό της γλωσσικό ιδίωμα.
Παλιά οι Κύπριοι (ΟΛΟΙ) ήταν φανατικοί Ελληνάρες. Τις τελευταίες δεκαετίες άρχισαν ξαφνικά να… «αλλάζουν Εθνότητα» μετά από 34 αιώνες, άρχισαν να γίνονται ΑΜΟΡΦΩΤΟΙ Νεοκυπραίοι. Επακόλουθο ήτο ο Κυπροκεντρισμός τους, να τους οδηγεί σε διαμαρτυρίες για τη διάλεκτο που κινδυνεύει με αφανισμό. Ούτε που τους κόφτει που κινδυνεύει να χαθεί η ίδια η Γλώσσα, η Κοινή Νεοελληνική (και όχι απλά μία διάλεκτός της), ούτε που διαμαρτύρονται (αυτά τα άτομα) που κινδυνεύει να χαθεί το Ελληνικό μας Αλφάβητο, το πιο αρχαίο του κόσμου!!!
Έπαθαν κάτι οι Σαρακατσάνοι, οι Μανιάτες, οι Καππαδόκες, οι Πόντιοι, οι Δωδεκανήσιοι, οι Κρητικοί κ.ο.κ. που η διάλεκτός τους, σχεδόν εξαφανίστηκε;;
Μόνο οι Κύπριοι διαμαρτύρονται (τα τελευταία χρόνια), επειδή, εδώ και περίπου 40 χρόνια άρχισαν να χάνουν την Εθνική τους Συνείδηση!!!
Μερικοί άλλοι που διαμαρτυρήθηκαν, ήταν κάτι εθνοπροδότες-γραικύλοι-αριστεροκομμουνιστές Κρητικοί που θέλουν ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ!!! Βλέπε https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRHWJ0d6w1t1Vn3XIA-J0xuI_AnV9uCJKiYrNj5XpZToCxFewHGEQ2043WKtiZFvygquanLcgqy4s4O-7buXFerJu-ecqoDxYI4ZIQjp0VPKLeJKTpFlDwBrcVo8tZugru8rl6ZhRmvdxH/s1600/mplouzakiaftonomiakriti.jpg
*1 = Τα ίδια πράγματα έγιναν σε πολλά άλλα κράτη, ειδικά τα μεγαλύτερα. Αυτά τα μεγάλα έθνη για να επιβιώσουν έπρεπε να εξαφανίσουν τον τοπικισμό-φατριασμό, εξαφανίζοντας τοπικές γλώσσες και διαλέκτους, από περιοχές όπως: Σαξονία, Βαυαρία, Βυρτεμβέργη, Σουηβία, Αμβούργο (Γερμανία), Βενετία, Σικελία, Σαρδηνία, Λομβαρδία, Λιγουρία, Τοσκάνη, Καλαβρία, Πεδεμόντιο (Ιταλία), Καταλωνία, Γαλικία, Βασκία, Αστούριες, Εξτρεμαδούρα, Αραγονία (Ισπανία), Κορσική, Λορένη, Αλσατία, Σαβοϊα, Προβηγκία, Γασκόνη, Νορμανδία (Γαλλία) κ.α., αφού έχουν -είχαν- σημαντικές διαφορές (γλωσσικές-πολιτισμικές) από τους υπόλοιπους ομοεθνείς τους (τα βασκικά δεν είναι καν ρομανογενής γλώσσα).
Πριν την Ιταλική ενοποίηση (1815-1871), περίπου το 60% των κατοίκων της Ιταλίας (όπως έχουν σήμερα τα σύνορα της) δεν μιλούσαν την κοινή ιταλική γλώσσα, αλλά διάφορες ιταλογενείς γλώσσες και διαλέκτους. Το ίδιο ίσχυε και με τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ισπανία και πολλούς άλλους λαούς πριν να ενωθούν υπό την αιγίδα ενός κράτους (έθνους-κράτους, nation state).
Ο Ιταλός πολιτικός και πρωθυπουργός του Βασιλείου της Σαρδηνίας (1849-1852), Massimo D’Azeglio είπε στον πρώτο βασιλιά της Ιταλίας Victor Emmanuel ΙΙ «Κύριε κάναμε την Ιταλία, τώρα πρέπει να κάνουμε Ιταλούς».
Κάποτε ένας Ελλαδίτης μου είπε «το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας γιατί είναι γραμμένο στα κυπριακά;»!!!!!!!!!! Δεν είναι γραμμένο στα ««κυπριακά»» ρε φίλε. Είναι γραμμένο στην Καθαρεύουσα, που αποτελούσε τον ενδιάμεσο κρίκο (γεφύρωμα) της Αρχαίας Ελληνικής με τη Νέα Ελληνική.
Υ.Γ.1 Το 95% των (ενηλίκων) Ελλήνων Κυπρίων το μόνο που ξέρει από την Κυπριακή Διάλεκτο είναι… να συνεννοείται χρησιμοποιώντας την, όπως ένα 12χρονο παιδί!!! «Πήαινε ποτζεί, έλα ποδά, σύντυσε ρε μιτσύ κ.ά». Δεν γνωρίζουν την ετυμολογία των λέξεων και γι’ αυτό τη γράφουν ανορθόγραφα!
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι άνθρωποι της Ethnologue είναι πάρα πολύ «αυστηροί» σχετικά με το, τι είναι γλώσσα και τι διάλεκτος. Για παράδειγμα υπάρχουν 250 αφρικανικές γλώσσες Bantu με κριτήριο την αμοιβαία κατανόηση αυτών, και όμως η Ethnologue αναγνωρίζει 535! Δεν μπορώ εγώ φυσικά να αμφισβητήσω τους συγκεκριμένους γλωσσολόγους, αλλά μπορούν οι άλλοι γλωσσολόγοι. Εγώ απλά είμαι μελετητής. Άλλοι γλωσσολόγοι ισχυρίζονται πως, από τη στιγμή που υπάρχει αμοιβαία κατανόηση (δηλαδή π.χ. οι ομιλητές της σερβικής και της κροατικής συνεννοούνται πανεύκολα, χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν την αγγλική γλώσσα), τότε δεν θα έπρεπε να θεωρούνται γλώσσες, αλλά διάλεκτοι.
Κάποιος, κάπου, κάποτε (Ελλαδίτης) μου είπε «εσείς δεν μιλάτε ελληνικά, αφού εγώ δεν σας καταλαβαίνω». ΕΣΥ, εσύ που είναι δεδομένο πως είσαι ο γνήσιος Έλληνας, και μιλάς τα γνήσια ελληνικά;; Αν ρε φίλε διαβάσεις Ομήρου Ιλιάδα, κείμενα σε άλλες ελληνικές διαλέκτους (κρητική, δωδεκανησιακή, ποντιακή, τσακονική, γκρίκο κλπ, θα καταλάβεις τι λένε;; Σημαίνει πως αυτά δεν είναι ελληνικά επειδή, ΕΣΥ δεν τα καταλαβαίνεις;;;;; Βασικά αν διαβάσεις κείμενα σε κάποια τοπική ελληνική διάλεκτο θα καταλάβεις περίπου το 70%, θα βγάλεις νόημα από τα συμφραζόμενα, ενώ θα έχεις και την πολυτέλεια του χρόνου για να σκεφτείς την ετυμολογία των λέξεων. Άμα όμως ακούσεις τους ομιλητές αυτών των διαλέκτων να μιλούν, μάλλον θα καταλάβεις το 40% αφού θα μιλούν γρήγορα και με προφορά. Αν διαβάσεις Ιλιάδα και Οδύσσεια το πολύ να καταλάβεις το 10%. Σχεδόν όλοι οι γλωσσολόγοι του κόσμου λένε πως η κυπριακή διάλεκτος είναι πολύ πιο κοντά στα αρχαία ελληνικά από οποιαδήποτε άλλη Νεοελληνική διάλεκτο, και από την Κοινή Νεοελληνική (Δημοτική). Δηλαδή τα Ομηρικά Έπη δεν είναι Ελληνικά (Αρχαϊκά, στην πρώιμη ιωνική διάλεκτο με στοιχεία από την αιολική) επειδή ΕΣΥ δεν τα καταλαβαίνεις;;;;;
Σχεδόν όλοι οι Γλωσσολόγοι του κόσμου λένε πως η Κυπριακή Διάλεκτος είναι πολύ πιο κοντά στα Αρχαία Ελληνικά από οποιαδήποτε άλλη Νεοελληνική διάλεκτο, και από την Κοινή Νεοελληνική (Δημοτική).
Βλέπε και Τρίτη Παράγραφο για το ίδιο θέμα… Χάθηκαν όλες οι Νεοελληνικές Διάλεκτοι… πλην της Κυπριακής
Να γράψουμε το πιο απλό μα και σημαντικό… Και η κυπριακή διάλεκτός θα χανόταν (με μαθηματική ακρίβεια) αν η Μεγαλόνησος ενωνόταν με την κυρίως Ελλάδα.
Πολλοί είναι αυτοί που χώρισαν στα δύο την Κυπριακή και την Κοινή Νεοελληνική. Χίλιες φορές έγραψα πως όταν μελετάμε ιστορία (και όλα τα παρεμφερή), δεν πρέπει να σκεφτόμαστε με τα σημερινά ισχύοντα δεδομένα. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι από τα αρχαία χρόνια η Ελληνική γλώσσα (που δεν ήταν ενιαία) είχες πολλές διαλέκτους, υπο-διαλέκτους, και προφορές (ακόμα και διαφορές στο Αλφάβητο), και διέφερε ανάλογα με την περιοχή και την εποχή.
ΜΟΝΟ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΟΜΟΙΟΓΕΝΕΙΑ!!!!!
Σύμφωνα με τους γλωσσολόγους (ΣΗΜΕΡΑ) υπάρχουν 8 Νεοελληνικές διάλεκτοι. Η διαφορά είναι ότι σήμερα μόνο η Κυπριακή είναι 100% Μητροδίδακτη! Πριν 100 χρόνια η κάθε περιοχή του Ελληνισμού είχε το δικό της γλωσσικό ιδίωμα.
Παλιά οι Κύπριοι (ΟΛΟΙ) ήταν φανατικοί Ελληνάρες. Τις τελευταίες δεκαετίες άρχισαν ξαφνικά να… «αλλάζουν Εθνότητα» μετά από 34 αιώνες, άρχισαν να γίνονται ΑΜΟΡΦΩΤΟΙ Νεοκυπραίοι. Επακόλουθο ήτο ο Κυπροκεντρισμός τους, να τους οδηγεί σε διαμαρτυρίες για τη διάλεκτο που κινδυνεύει με αφανισμό. Ούτε που τους κόφτει που κινδυνεύει να χαθεί η ίδια η Γλώσσα, η Κοινή Νεοελληνική (και όχι απλά μία διάλεκτός της), ούτε που διαμαρτύρονται (αυτά τα άτομα) που κινδυνεύει να χαθεί το Ελληνικό μας Αλφάβητο, το πιο αρχαίο του κόσμου!!!
Έπαθαν κάτι οι Σαρακατσάνοι, οι Μανιάτες, οι Καππαδόκες, οι Πόντιοι, οι Δωδεκανήσιοι, οι Κρητικοί κ.ο.κ. που η διάλεκτός τους, σχεδόν εξαφανίστηκε;;
Μόνο οι Κύπριοι διαμαρτύρονται (τα τελευταία χρόνια), επειδή, εδώ και περίπου 40 χρόνια άρχισαν να χάνουν την Εθνική τους Συνείδηση!!!
Μερικοί άλλοι που διαμαρτυρήθηκαν, ήταν κάτι εθνοπροδότες-γραικύλοι-αριστεροκομμουνιστές Κρητικοί που θέλουν ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ!!! Βλέπε https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRHWJ0d6w1t1Vn3XIA-J0xuI_AnV9uCJKiYrNj5XpZToCxFewHGEQ2043WKtiZFvygquanLcgqy4s4O-7buXFerJu-ecqoDxYI4ZIQjp0VPKLeJKTpFlDwBrcVo8tZugru8rl6ZhRmvdxH/s1600/mplouzakiaftonomiakriti.jpg
*1 = Τα ίδια πράγματα έγιναν σε πολλά άλλα κράτη, ειδικά τα μεγαλύτερα. Αυτά τα μεγάλα έθνη για να επιβιώσουν έπρεπε να εξαφανίσουν τον τοπικισμό-φατριασμό, εξαφανίζοντας τοπικές γλώσσες και διαλέκτους, από περιοχές όπως: Σαξονία, Βαυαρία, Βυρτεμβέργη, Σουηβία, Αμβούργο (Γερμανία), Βενετία, Σικελία, Σαρδηνία, Λομβαρδία, Λιγουρία, Τοσκάνη, Καλαβρία, Πεδεμόντιο (Ιταλία), Καταλωνία, Γαλικία, Βασκία, Αστούριες, Εξτρεμαδούρα, Αραγονία (Ισπανία), Κορσική, Λορένη, Αλσατία, Σαβοϊα, Προβηγκία, Γασκόνη, Νορμανδία (Γαλλία) κ.α., αφού έχουν -είχαν- σημαντικές διαφορές (γλωσσικές-πολιτισμικές) από τους υπόλοιπους ομοεθνείς τους (τα βασκικά δεν είναι καν ρομανογενής γλώσσα).
Πριν την Ιταλική ενοποίηση (1815-1871), περίπου το 60% των κατοίκων της Ιταλίας (όπως έχουν σήμερα τα σύνορα της) δεν μιλούσαν την κοινή ιταλική γλώσσα, αλλά διάφορες ιταλογενείς γλώσσες και διαλέκτους. Το ίδιο ίσχυε και με τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ισπανία και πολλούς άλλους λαούς πριν να ενωθούν υπό την αιγίδα ενός κράτους (έθνους-κράτους, nation state).
Ο Ιταλός πολιτικός και πρωθυπουργός του Βασιλείου της Σαρδηνίας (1849-1852), Massimo D’Azeglio είπε στον πρώτο βασιλιά της Ιταλίας Victor Emmanuel ΙΙ «Κύριε κάναμε την Ιταλία, τώρα πρέπει να κάνουμε Ιταλούς».
Κάποτε ένας Ελλαδίτης μου είπε «το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας γιατί είναι γραμμένο στα κυπριακά;»!!!!!!!!!! Δεν είναι γραμμένο στα ««κυπριακά»» ρε φίλε. Είναι γραμμένο στην Καθαρεύουσα, που αποτελούσε τον ενδιάμεσο κρίκο (γεφύρωμα) της Αρχαίας Ελληνικής με τη Νέα Ελληνική.
Υ.Γ.1 Το 95% των (ενηλίκων) Ελλήνων Κυπρίων το μόνο που ξέρει από την Κυπριακή Διάλεκτο είναι… να συνεννοείται χρησιμοποιώντας την, όπως ένα 12χρονο παιδί!!! «Πήαινε ποτζεί, έλα ποδά, σύντυσε ρε μιτσύ κ.ά». Δεν γνωρίζουν την ετυμολογία των λέξεων και γι’ αυτό τη γράφουν ανορθόγραφα!
Ρωτήστε φιλόλογους, γνωστούς σας, πώς (και
γιατί) γράφονται λέξεις όπως το: τζειαμαί, χαμαί, είντα, τζαι (όλοι το
γράφουν «τζιαι»), αλώπως κ.ά. Οι πλείστοι δεν ξέρουν επειδή δεν ξέρουν
την ετυμολογία των λέξεων!
Υ.Γ.2 Σύμφωνα με την Ethnologue (και σχεδόν όλους τους γλωσσολόγους του κόσμου): «Η Κυπριακή Διάλεκτος της Ελληνικής Γλώσσας, είναι πολύ πιο κοντά στα Αρχαία Ελληνικά της κλασσικής περιόδου, στο λεξιλόγιο, τη γραμματική και τη φωνητιή από την Κοινή Νέα Ελληνική (Δημοτική) [grc]».
Β) ΚΑΜΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΚΑΘΑΡΗ»
Παλιά δεν υπήρχε μια διεθνής γλώσσα όπως είναι σήμερα τα αγγλικά (lingua franca), για να επικοινωνούν οι λαοί μεταξύ τους. Έπρεπε να μάθει ο ένας λίγο-πολύ τη γλώσσα του άλλου. Η Ελληνική Γλώσσα (Κοινή Ελληνιστική) ήταν η διεθνής στα ελληνιστικά και τα ρωμαϊκά χρόνια, αλλά μόνο οι μορφωμένοι τη γνώριζαν. Οι γραικύλοι εθνοπροδότες «μαθαίνουν» σε διάφορους αφελείς, πως η Κυπριακή Διάλεκτος της Ελληνικής Γλώσσας, έχει λέξεις από πολλές άλλες γλώσσες: τουρκική, ιταλική, βενετσιάνικη, προβηγγιακή, αραγονική, γαλλική, αραβική, αλβανική, σλαβική, ρουμανοβλάχικη (αρωμανική), αγγλική, γερμανική, εβραϊκή και αρμενική (14 γλώσσες). Όπως ακριβώς και στην Κοινή Νεοελληνική (δημοτική), περίπου το 10% των λέξεων είναι τουρκικές και το 10% είναι λατινογενείς*1. Λατινογενείς γλώσσες (από τις προαναφερθείσες) είναι η ιταλική, η βενετσιάνικη, η προβηγγιακή, η αραγονική, η γαλλική και η βλάχικη, λαοί δηλαδή που λίγο πολύ έχουν κοινή καταγωγή. Οι ξένες λέξεις τις κυπριακής διαλέκτου -δηλαδή αυτές που δεν προέρχονται από τα αρχαία ελληνικά- χωρίζονται σε τουρκικές και λατινογενείς. Από τις άλλες γλώσσες: αραβική, αλβανική, σλαβική, γερμανική, εβραϊκή και αρμενική (από όλες μαζί) το πολύ να έχουμε 35 λέξεις. Από τα γερμανικά (παλαιά φραγκικά, Old Frankish -καμμία σχέση με τα σημερινά γαλλικά-) έχουμε μόνο μία λέξη, τη φλαούνα. Απο τα εβραϊκά έχουμε μονο τη λέξη χάβρα και απο τα αρμενικά μονο τη λέξη χανούτιν. Επίσης πολλές λέξεις που υπάρχουν στην Κυπριακή Διάλεκτο, οι Κύπριοι τις πήραν από τους Ελλαδίτες, που πλέον δεν τις χρησιμοποιούν (εκτός από μερικούς ηλικιωμένους σε κάποια χωριά) οι οποίοι τις πήραν από άλλους λαούς. Μερικά παραδείγματα είναι (όπως τα προφέρουν/πρόφεραν οι Ελλαδίτες: το γιαβρί (τουρκική), το γιαβάς (τουρκική), το μασκαραλίκι (τουρκική), η φάρα (αλβανική), η μπέσα (αλβανική), ο μπεζεβέγκης (τουρκική), ο μπαγαμπόντης (ιταλική), το πλιάτσικο (σλαβική), η κοκόνα (βλαχική), η νταλίκα (βλαχική), ο μπούσουλας (ιταλική), το λιλά (γαλλική), μαστραπάς, και πολλά άλλα. Τις ελάχιστες λέξεις που έχει η κυπριακή διάλεκτος από τα αλβανικά, τα σλαβικά και τα βλάχικα, οι Κύπριοι τις πήραν από τους ομοεθνείς Ελλαδίτες, αφού Βλάχοι, Αλβανοί και Σλάβοι δεν έζησαν ποτέ στην Κύπρο. Είναι ειρωνεία που μερικές από αυτές τις λέξεις, στην Κύπρο εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται, ενώ στην κυρίως Ελλάδα χάθηκαν. Όλες τις τουρκικές λέξεις που υπάρχουν και στην Κοινή και στην Κυπριακή, οι Κύπριοι τις πήραν απο τους Ελλαδίτες και όχι απο τους τούρκους!
Ο τρόπος που παρουσιάζουν οι γραικύλοι-εθνοπροδότες την Κυπριακή Διάλεκτο, κάμνουν ανάλογα, τον συνομιλητή τους, τον ακροατή ή τον αναγνώστη, να πιστέψει ότι μιλούμε μια μπασταρδεμένη τοπολαλιά (ουδέν αναληθέστερον), και να δώσει έμφαση στο ότι η Διάλεκτος έχει λέξεις από 14 διαφορετικές γλώσσες, χωρίς να τους πουν πως εκτός από τις τούρκικες και τις λατινογενείς, από τις υπόλοιπες 11 γλώσσες έχουμε μόνο καμιά τριανταριά λέξεις. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την Κοινή Νεοελληνική (δημοτική), ενώ όπως προανέφερα, ΟΛΕΣ οι γλώσσες και οι διάλεκτοί των του κόσμου, έχουν πολλές ξένες λέξεις από διάφορες γλώσσες. Είναι γεγονός πως υπάρχει μεγάλο ποσοστό ξένων λέξεων στην Κυπριακή Διάλεκτο, στα λεξικά. Περίπου 35%. Αυτό το ποσοστό είναι μόνο στο λεξικό, είναι ένας παραπλανητικός αριθμός. Στην καθημερινότητά του ένας Έλληνας Κύπριος, το 90% των λέξεων που χρησιμοποιεί είναι Ελληνικές (χωρίς να υπολογίζουμε λέξεις που επαναλαμβάνονται συχνά, όπως: όι, τζαι, είντα, λαλώ, θωρώ, ποδά, ποτζεί, δαμέ, τζαμαί, χαμαί κλπ). Εάν ένας Έλληνας Κύπριος ανοίξει ένα λεξικό της Κυπριακής Διαλέκτου, πολλές τουρκικές και λατινογενείς λέξεις δεν θα τις καταλάβει επειδή δεν τις χρησιμοποιούμε πλέον. Οι λέξεις που πήραμε από τους κατακτητές σιγά-σιγά εξαφανίζονταν, για αυτό και σήμερα δεν έχουμε περσικές λέξεις στη διάλεκτό μας. Οι Πέρσες κατέκτησαν το νησί πολύ παλιά, το 545-332π.Χ. ενώ οι Τούρκοι το 1571-1878μ.Χ. *2
Σημείωσις: Οι αγγλικές λέξεις που πήραμε από τον καιρό της αγγλοκρατίας είναι λιγότερες απο 10 (μέτρησα έξι στα λεξικά). Σήμερα όμως οι Έλληνες της Κύπρου χρησιμοποιούν πολλές λέξεις από την αγγλική γλώσσα, λέξεις που υιοθέτησαν πρόσφατα από την τεχνολογία (υπολογιστές, κινητά, ταινίες κ.α.). Ο λόγος όμως που οι Κύπριοι χρησιμοποιούν πολύ περισσότερες ξένες λέξεις σε σχέση με τους Ελλαδίτες, αλλά και σε σχέση με τους αλλοεθνείς τα τελευταία χρόνια είναι, η ξιπασιά, η μειωμένη εθνοτική συνείδηση και επομένως, λειψή εθνοτική υπερηφάνεια. Βλέπε http://spartiatisarthra.blogspot.com/2012/02/blog-post.html .Ενημερωτικά, πολλές από τις ξένες λέξεις που χρησιμοποιούμε στον 21αιώνα και πήραμε (όχι μόνο οι Κύπριοι) από την αγγλική γλώσσα, έχουν λατινική ρίζα. Όσες λέξεις το ρήμα τους τελειώνει σε «άρω» π.χ. τεστάρω, μαρκάρω, πασάρω, τσεκάρω, κοντράρω, φρικάρω είναι ιταλικές.
Ο πιο εύκολος τρόπος για να καταλάβει ο αναγνώστης πόσο «καθαρές» είναι οι άλλες γλώσσες, είναι δίνοντας του ένα παράδειγμα, και το καλύτερο είναι της αγγλικής γλώσσας, αφού αυτή είναι η διεθνής.
Τα αγγλικά είναι μια γερμανογενής γλώσσα, της οποίας η γραμματική και το λεξιλόγιο προέρχονται από τα Πρώτο-Γερμανικά (Proto-Germanic). Όμως, ένα μεγάλο ποσοστό των αγγλικών λέξεων προέρχεται από ρωμανογενείς γλώσσες και τα ελληνικά. Οι υπολογισμοί των ντόπιων λέξεων (που προέρχονται από τα Παλαιά Αγγλικά, Old English) είναι μόλις 20%-28%, ενώ οι υπόλοιπες προέρχονται από ξένες γλώσσες. Δηλαδή σε ένα σύγχρονο αγγλικό λεξικό, το 70%-82% των λέξεων είναι ξένες!!!!!!!!!! Το κάθε νόμισμα όμως έχει δύο όψεις. Αν ήθελα να κάνω σκέτη προπαγάνδα θα το άφηνα μέχρι εκεί. Εξαρτάται πώς παρουσιάζεις ένα θέμα, μπορεί να μην πεις ψέματα, αλλά να πεις τη μισή αλήθεια. Η μισή αλήθεια είναι σωστό ψέμα! Αυτοί οι αριθμοί όμως, είναι μόνο στο λεξικό. Οι περισσότερες ρωμανογενείς και ελληνικές λέξεις της αγγλικής γλώσσας, χρησιμοποιούνται στις επιστήμες, επομένως σπάνια αναφέρονται στην καθημερινότητα ενός αγγλόφωνου. Οι ντόπιες λέξεις που χρησιμοποιούν είναι περίπου 70%. Και πάλι όμως αυτό το 30% των ξένων λέξεων (ένας μορφωμένος αγγλόφωνος χρησιμοποιεί πολύ πιο συχνά ρωμανογενείς και ελληνικές λέξεις) είναι ενδεικτικό του μεγάλου αριθμού των ξένων λέξεων που χρησιμοποιούν οι αγγλόφωνοι. Το ίδιο ακριβώς πράγμα συμβαίνει σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Τα αγγλικά απλά ήταν ένα παράδειγμα. Πολλές ρωμανογενείς και ελληνικές λέξεις υπάρχουν σε περίπου 100 γλώσσες του κόσμου!!!
Παράδειγμα: Κατά μέσο όρο ένας αγγλόφωνος, σε κάθε 100 λέξεις που αναφέρει, οι μισές είναι: be, the, i, you, and, it, have, a, not, do (στα γραπτά η σειρά είναι διαφορετική, πρώτη λέξη είναι το «the», αντίστοιχο εφτά ελληνικών λέξεων: ο, η, οι, το, τα, τον, των). Αν προσέξετε τους τίτλους των αγγλόγλωσσων ταινιών, οι μισές αρχίζουν με το «the»). Ξένες όμως λέξεις -δεκάδες χιλιάδες- (ελληνικές, ρωμανογενείς κλπ) όπως: abacus, agnostic, anaesthesia, abyssopelagic, agalmatophilia, agathodaemon, kalokagathia, agapanthus, angary, angiogenesis, archangel, hagiography, ancona, agoranomos, podagra, agronomics, pedagogue, agony, adelphopoiesis, adenomelablastoma, hadrosaurus, adiaphorism, psalmody, aerobiology, aegialornithidae, ailurophobia, aeluroscalabotinae, anesthesia, etiology, eon, acatalectic, acephaly, anacoluthon, alexithymia, nostalgia, parallelogram, allochthon, allopatry, mystagogue, (οι προηγούμενες λέξεις, ήταν, μερικές μόνο από αντίστοιχες της ελληνικής, που αρχίζουν από το άλφα -π.χ. το mystagogue βγαίνει από το άγω-). Οι επόμενες είναι τυχαίες), cryptogram, pragmatist, idealist skeptical, orthodontist, ethnocentric, telepathy, hippopotamus, echogram, megaphone, Hellenistic, asthmatic, octagon, cardiology, physiology, psychological, theism, endomorph, demonym, rhapsody, elegy κλπ, σπάνια τις χρησιμοποιούν, πολλές δεν τις γνωρίζουν καν, και επομένως δεν θα τις αναφέρουν ποτέ στη ζωή τους.
Αντίστοιχα και οι Έλληνες Κύπριοι στη διάλεκτό τους, χρησιμοποιούν πάρα πολύ συχνά, καθημερινά, Ελληνικές λέξεις όπως: τζαι, όι, είντα (είνταλος, είνταλοϊς, ειντάμπου, νάμπου), εγιώ (εγιώνη), εσού (εσούνη), εν (με την έννοια του “δεν” και του “είναι”), λαλώ, ποδά, ποτζεί, δαμαί, τζαμαί, θωρώ, τωρά, που (με την έννοια του "από") κλπ. Ξένες όμως λέξεις όπως: Γιούνιν, Έλλε, Ζεχίριν, Καϊκανά, Κελεχές, Κούρβη, Μάντζιπας, Μαντόν, Ορμάνιν, Πατσαρίτζια, Πεϊχαλί, Περικκιάττεσιν, Πιννιαά, Πουλαμάτσιν, Σαραππίν, Σικουέστρον, Τεϊρμίν, Ττουρουντζίν (βλέπε πιο κάτω περισσότερες), σπάνια τις χρησιμοποιούν, πολλές δεν τις γνωρίζουν καν, και επομένως δεν θα τις αναφέρουν ποτέ στη ζωή τους. Οι πολλές λοιπόν ξένες (μη Ελληνικές) λέξεις που υπάρχουν στο λεξικό της κυπριακής διαλέκτου, είναι, ένας παραπλανητικός αριθμός. Λέξεις που σπάνια (ή και καθόλου) χρησιμοποιούνται από τους Έλληνες Κυπρίους.
Όπως επίσης θα αναφέρουν πάρα πολύ συχνά, καθημερινά, λέξεις τις Κοινής Νεοελληνικής (Δημοτικής) όπως: εγώ, εσύ, τούτος, έχω, ρούχα, φαΐ, καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα, ναι, όχι, γαμώτο, ρε, μαλάκα, εντάξει, που, μου, σου, του, ο, η, οι, το, τα, τον, των, όπως, θέλω, μαζί, μόνος, μπορώ, ξέρω, ακόμα, σπίτι, τηλεόραση, τραπέζι, καρέκλα, ψυγείο, κοτόπουλο, μαλλιά, φωτογραφία, τοίχος, βιβλίο, ποτήρι, κινητό, κλπ κλπ κλπ.
Να ξεχωρίσουμε την καθομιλουμένη από τη γραπτή γλώσσα: Είναι αφελές και άδικο (για να μην πω ηλίθιο) να συγκρίνουμε το ποσοστό των ξένων λέξεων μιας Γλώσσας, σε σχέση με αυτό που έχει μια Διάλεκτος αυτής της γλώσσας.
Η λέξη «έξυπνος» έχει περίπου 18 συνώνυμα στα λεξικά. Ένας μέσος Ελλαδίτης (γενικά Έλληνας) όμως στην καθημερινότητά του θα πει μόνο δύο. Έξυπνος και ευφυής. Πάρα πολύ σπάνια θα πει κάποιος: αγχίνους, οξύνους, ταχύνους, οξυδερκής κ.ά. Η λέξη «ηλίθιος» έχει περίπου 50 συνώνυμα στα λεξικά (βλέπε διαδικτυακό λεξικό συνωνύμων)!!!!! Ένας μέσος Ελλαδίτης όμως στην καθημερινότητά του θα πει μόνο δυο-τρεις. Οι πιο συνηθισμένες είναι το «ηλίθιος» και το βλάκας.
Για να περιγράψουμε μια γυναίκα «ελευθέρων ηθών» υπάρχουν 53 λέξεις στα λεξικά!!!!! Ένας μέσος Ελλαδίτης όμως στην καθημερινότητά του θα πει «πουτάνα» και σπανιότερα τα: τσούλα και καριόλα.
Υπάρχουν χιλιάδες Ελληνικές επιστημονικές λέξεις στα λεξικά και όπως συμβαίνει και με την αγγλική γλώσσα, οι Ελλαδίτες στην καθημερινότητά του, ελάχιστες θα χρησιμοποιήσουν.
Όλες αυτές οι λέξεις υπάρχουν στα Ελληνικά λεξικά, αλλοιώνοντας το ποσοστό Ελληνικών-ξένων λέξεων που χρησιμοποιούν οι Ελλαδίτες όταν μιλούν.
Συνοψίζουμε: Σε ένα λεξικό της αγγλικής γλώσσας, οι ντόπιες λέξεις (από τα παλαιά αγγλικά) αποτελούν περίπου το 24%. Όμως, οι ντόπιες λέξεις που αναφέρονται στην καθημερινότητα ενός αγγλόφωνου είναι περίπου 70%.
Σε ένα λεξικό της κυπριακής διαλέκτου της ελληνικής γλώσσας, οι ντόπιες λέξεις (ελληνικές) αποτελούν περίπου το 70%. Όμως, οι ντόπιες λέξεις που αναφέρονται στην καθημερινότητα ενός Έλληνα Κύπριου είναι περίπου 85%.
Σημείωσις: Το μέγιστο ποσοστό των ξένων λέξεων (82%) που υπάρχει σε μερικά αγγλικά λεξικά, συμπεριλαμβάνει περισσότερες (όχι όλες φυσικά) επιστημονικές, ελληνικές και λατινικές λέξεις, για τις ονομασίες ζώων και φυτών. Παραδείγματα: καλαμωτή ακακία=acacia alata, ορχιδέα= Orchidaceae Orchis, κυνοειδή=Canis lupus, καφέ αρκούδα=Ursus arctos, λέων=Panthera leo, τίγρης=Panthera tigris, ασβός μελιού=Mellivora Capensis (το μελίβορα βγαίνει από το μέλι+βορά, δηλαδή, τροφή σαρκοφάγων ζώων), καμπούρα φάλαινα=Megaptera novaeangliae, λευκός καρχαρίας=Carcharodon carcharias, βόδι=Bos primigenius, ταύρος=Bos primigenius Taurus, ιστιόψαρο=istiophorus Platypterus, ξιφίας=Xiphias gladius, γκρίζος καρχαρίας=Carcharias taurus, λευκή φάλαινα μπελούκα=Delphinapterus leucas, μικρός βασιλικός δράκος (έντομο)=Annax parthenope, αράχνη λύκος=Lycosa raptorial/erythrognatha, καρχαρόδοντας=Carcharodon megalodon, σύγχρονα πουλιά=Neornithes κλπ.
Σκεφτείτε μόνο ότι υπάρχουν πάνω από 10.000 είδη πουλιών και πάνω από 32.000 είδη ψαριών, με ελληνικά και λατινικά ονόματα. Δεν υπάρχουν βέβαια όλα αυτά σε κανένα λεξικό του κόσμου, υπάρχουν τα γνωστά.
Σημείωση: Τα λεξικά της Κυπριακής Διαλέκτου ΔΕΝ αντικατοπτρίζουν σε καμμία περίπτωση την καθομιλουμένη των Ελλήνων Κυπρίων.
Οι Κύπριοι χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους (εννοείται), και πάρα πολλές από τις 200.000*3 (χωρίς την αργκό) λέξεις της Κοινής Νεοελληνικής (Δημοτικής). Η Νεοελληνική αργκό έχει σίγουρα πάνω από 30.000 λέξεις, που χρησιμοποιούνται ανάλογα με την ηλικία και την περιοχή. Αν μια λέξη της αργκό γίνει πανελλήνια και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται και ύστερα από, π.χ. δέκα χρόνια, θα μπει και στα λεξικά. Η κυπριακή διάλεκτος, έχει περίπου 3.072 λέξεις (χωρίς να υπολογίζουμε τις λέξεις που υπάρχουν και σε άλλες ελληνικές διαλέκτους, κυρίως τη δωδεκανησιακή και την κρητική). Από αυτές χρησιμοποιούνται πλέον -παγκύπρια, όχι σε μεμονωμένα χωριά και μόνον από τους ηλικιωμένους- περίπου το 25% (768). Για έναν Ελλαδίτη όμως η κυπριακή διάλεκτός φαίνεται μη οικεία, επειδή χρησιμοποιούνται συνέχεια λέξεις όπως: όι, τζαι, είντα, λαλώ, θωρώ, ποδά, ποτζεί, δαμέ, τζαμαί, χαμαί κλπ. Ακόμα ένας λόγος που η κυπριακή διάλεκτος φαίνεται μη οικεία στους Ελλαδίτες, είναι τα εθνοπροδοτικά ελλαδικά ΜΜΕ, που δεν την προβάλλουν καθόλου, όπως κάνουν με την κρητική και την ποντιακή (που είναι προς εξαφάνιση). Οκτώ στους δέκα Αθηναίους δεν ξέρουν τι σημαίνει η λέξη «κοπέλι» που χρησιμοποιείται στην Κρήτη και την Κύπρο, και που υπάρχει στα λεξικά της Κοινής Νεοελληνικής (Δημοτικής)!!!
Η μοναδική «καθαρή» διάλεκτος στον κόσμο ήταν η καθαρεύουσα του Αδαμάντιου Κοραή.
Η καθαρεύουσα αποτελούσε τον ενδιάμεσο κρίκο (γεφύρωμα) της Αρχαίας Ελληνικής με τη Νέα Ελληνική, μέχρι το 1976. Οι Κύπριοι μπορούσαν να γράψουν και να μιλήσουν στην καθαρεύουσα πολύ πιο εύκολα απ'ότι οι Ελλαδίτες.
Το ότι στην κυπριακή διάλεκτο της ελληνικής γλώσσας και στην Κοινή Νεοελληνική (δημοτική) χρησιμοποιούνται ρομανογενείς και τουρκικές λέξεις δεν σημαίνει φυσικά πως οι Έλληνες της Κύπρου νοθεύτηκαν από αυτούς τους λαούς. Όπως αναφέραμε πιο πάνω, από τη στιγμή που δεν υπήρχε μια διεθνής γλώσσα (Lingua Franca), έπρεπε να μάθει λίγο-πολύ ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Οι κατακτητές δεν αλλοιώνουν τον εθνοφυλετικό ιστό ενός λαού, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι αφελείς, ανίδεοι, ημιμαθείς, ανιστόρητοι, αστοιχείωτοι και φιλόλογοι του κώλου. (βλέπε http://spartiatisarthra.blogspot.com/2011/06/blog-post_03.html).
ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΑΠΟΙΚΟΙ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΡΙΖΩΝΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΓΗ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΘΝΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΠΟΥ. ΟΧΙ ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ (ΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ).
Νομίζετε ότι έχουμε γλωσσικό πρόβλημα στην Κύπρο; Διαβάστε:
Στην Ιταλία σήμερα υπάρχουν 19 ιταλογενείς (ρωμανογενείς) γλώσσες (όχι διάλεκτοι), 10 από άλλες γλωσσικές ομάδες, και 8 γλώσσες από τους μετανάστες. Σύνολο 37 γλώσσες!!!
Στη Γαλλία σήμερα
υπάρχουν 14 ιταλογενείς (ρομανογενείς) γλώσσες, 5 από άλλες γλωσσικές ομάδες,
και 10 γλώσσες από τους μετανάστες. Σύνολο 29 γλώσσες!!!
Στην Ισπανία σήμερα
υπάρχουν 6 ιταλογενείς (ρομανογενείς) γλώσσες, 4 από άλλες
γλωσσικές ομάδες, και 12 γλώσσες από τους μετανάστες!!! Σύνολο 22 γλώσσες!!!
Στη Γερμανία σήμερα
υπάρχουν 10 γερμανογενείς γλώσσες, 4 μειονοτικές γλώσσες, και 9 γλώσσες από τους
μετανάστες!!! Σύνολο 23 γλώσσες!!!
*1= Λατινογενείς: Ο κόσμος έχει συνηθίσει λανθασμένα
να λέει πως αρκετές γλώσσες είναι «λατινογενείς», για αυτό και εγώ στο
κείμενο μου χρησιμοποίησα αυτό τον όρο, για να μην μπερδευτεί ο
αναγνώστης. Οι γλώσσες είναι σαν τα γενεαλογικά δέντρα και οι όροι που
χρησιμοποιούν οι γλωσσολόγοι, είναι σύγχρονοι και συμβατικοί. Τα
ιταλικά, τα βενετσιάνικα, τα ρουμανικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα
πορτογαλικά, τα καταλανικά, τα κορσικανικά, τα σαρδινιακά, τα
προβηγγιακά κλπ, είναι ιταλογενείς-ρομανογενείς γλώσσες και όχι
λατινογενείς όπως νομίζουν οι περισσότεροι.
Σήμερα τα λατινικά χρησιμοποιούνται μόνο στη ρωμαιοκαθολική εκκλησιά.
*2= ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΚΑΙ ΡΟΜΑΝΟΓΕΝΕΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΥΠΡΙΟΙ (ΕΙΔΙΚΑ ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 40 ΕΤΩΝ) ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ, ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ
ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΤΙΣ ΕΧΟΥΝ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ:
Αβανιά--Αϊτα—Αλάρκα--Αλέστα--Αλικοτίζω--Βαϊλίζω--Βαντζάρουν--Βάρκια--Βάρτα--Βότα—Βουλλίν--Βούφα—Γάρπος—Γιανά—Γερατίζω--Γιαραλατίζω--Γιασάκκιν—Γιναντίζω—Γιοκλαμάς—Γιούνιν—Γίρτη—Έλλε—Εντερέσον—Ζαράριν—Ζαρβέττα—Ζαρτίλιν—Ζαφτιές—Ζέφκιν—Ζεχίριν—Ζιαφέττιν—Ζίττιν—Ζορλατίζω—Θουπίν—Ισκνάφιν—Καγιάς—Καγκάλλιν—Κάγκιος—Κάζακκας—Καϊκανά—Καϊρέττιν—Καλάιν—Καλαπαλίκκιν—Καλαφατίζω—Κάλιτα—Καλλίτζιν—Καντζικλίκκιν—Καπίτουλλον—Καραπαττάκκης—Καρίνα—Καριστίζω—Καρρέττα-Κασαπάς—Κασκέττον-Κασπαϊνακκα—Κάστιλα—Κάτσα—Κελεχές—Κεστίζω—Κετσιντίζω—Κιάκκης—Κίρκινος—Κκαττίλης—Κκερεστές—Κκετέριν—Κκιλιππίριν—Κκιοπέκκης—Κκιόττης—Κκιούγκιν—Κκιράς--Κκουλάφιν—Κόκκα—Κόρπος—Κούλας—Κουλιάζω—Κουλλές—Κουμέρτσιν—Κουμουδκιάζω—Κούντος—Κουππές—Κουράθθα—Κούρβη—Κουρούμιν—Κουρτέλλα—Κουρτσούνιν—Κούτση—Κουφερκιάζω—Λαβέζιν—Λακκιρτίν—Λαρτίν—Λασμαρίν—Λατζινάριν—Λεένη—Λιλλίν—Λίντερος—Λίτη—Λούρτιμον—Μαζάτζιν—Μακκούλης—Μακούτζιν—Μάλιν--Μαμμούριν—Μανάσσα—Μανιέρα—Μάντζιπας—Μαντόν—Μαράς—Μάρσαπης—Μαρτέλλιν—Ματέμιν—Μαχαμμουτιές—Μέζουμαι—Μεμμούρης--Μενεβίσιν—Μερράς—Μερτζάνια—Μέσκια—Μετζιλίσιν—Μεττάνιν—Μιλλέττιν—Μιννέττιν—Μιρασκέρης—Μιρίν—Μίρμιλλος—Μοναφίκκης—Μουασίλης—Μουσελλίμης—Μούτιν—Μπαρράκκα—Μπεττάρω—Ναμάζιν—Νάππος—Νέισαν—Ογρατίζω—Όμπασης—Ουζατίζω—Ορμάνιν—Ορσελετίζω—Όρτινος—Παγκέρα—Παππάρα—Παραπέττον—Πάρτα--Πασμάς—Πατσαρίτζια—Παττιρτίν--Παχάς—Πάχτος—Πεϊχαλί—Πεκμέζιν—Περικκιάττεσιν—Πέρκαλλος—Περσιάνα—Περτσέμιν—Πεστεκκίν—Πέττικος—Πιλλιέριν—Πιλμέζης—Πιννιαά—Πινόλια—Πιξαξής—Πίρπα—Πιστολόγκα—Πλαζίριν—Πολέττα—Πονάτσα--Ποσατίζω—Πουλαμάτσιν—Πουλάσκα—Πουμπάριν—Πούππα—Ππαλάζιν—Ππέιν—Ππέκκεϊ—Ππερεντές—Ππεριβάζιν—Ππερτάχιν—Ππερτές—Ππεστρέφιν—Ράστιν—Ρεσμί—Ρεσπέρης—Ρέτινα—Σαγιά—Σαγλίλαν—Σακκαή—Σακκάς—Σάκκι—Σαλβάρω—Σάρακλον—Σαραππίν—Σαρτίζω—Σατέ—Σαψάρης—Σεϊζης—Σεϊριν--Σεκκάρω—Σερρέτης—Σιέττος—Σικουέστρον—Σίντι—Σκαρπέττα—Σκοντάρω—Σκουλαμέττον—Σκουράθθα—Σόρτα—Σουμάτζιν—Σουρουσούιλα—Σπιάζω—Σπιτάλιν—Σπλίγκα—Στιμιάζω—Ταγιαντίζω—Ταγκαλάκκης—Ταουτζιά—Ταπάρον—Ταματζά—Τάρα—Ταρίν—Τάρκα—Τάτιν—Τέγκιν—Τεϊνετίζω—Τεϊρμίν—Τελίκαννης—Τσαϊνα—Τσαϊριν—Τσαλίν—Τσάμπρα—Τσαντιλέριν—Τσαππούκκης—Τσεϊρέκκιν-Τσεσίτιν—Τσιβέρα—Τσιρίσιν—Τσιτσέκκιν—Ττάρτιν—Ττεναχάς—Ττεππές—Ττερλακκής—Ττοπέ—Ττουράς—Ττουρουντζίν—Φαβέττα—Φαρράς—Φάρτος—Φάττον—Φλαμπάτζιν—Φούρκα—Φουτάς—Χαζνές—Χανάππιν—Χανούτιν—Χάχη—Χερκελές—Χιζάνης—Χιλλές—Χορτοβατζής.
Δεν έγραψα λέξεις που είναι μεικτές (ελληνικές-ξενικές) όπως π.χ. πλάτσα=
πλατεία+piazza. Επίσης δεν έδωσα
σημασία στις λέξεις που είναι κοινές με τις αντίστοιχες που βρίσκονται στα λεξικά
της Κοινής Νέας Ελληνικής (δημοτικής), όπως φεντζάνι-φλιντζάνι, ττενεκκές-ντενεκές, τταβάνι-νταβάνι,
φιστούτζιν-φιστίκι, χαλουβάς-χαλβάς κλπ.
Τώρα θα μου πείτε, γιατί έκατσα και αντέγραψα όλες αυτές τις λέξεις, που
είναι περίπου το 90% των ξένων (μη ελληνικών) λέξεων που υπάρχουν σε ένα λεξικό
της κυπριακής διαλέκτου; Άμα ένας Έλληνας Κύπριος ανοίξει ένα λεξικό της
κυπριακής διαλέκτου θα πει «μα έχουμε πολλές ξένες λέξεις». Διαβάζοντας όμως
αυτές τις λέξεις θα διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι (ειδικά όσοι είναι κάτω των
40 ετών) δεν χρησιμοποιούν αυτές τις λέξεις, και πολλές από αυτές ούτε που τις
έχουν ξανακούσει. Αυτές οι ξένες (μη ελληνικές) λέξεις απλά υπάρχουν στα
λεξικά, τις περισσότερες όμως, οι Κύπριοι δεν τις χρησιμοποιούν!!! Εννοείται ότι υπάρχουν
αρκετές τουρκικές και ρομανογενείς λέξεις που εξακολουθούν να τις
χρησιμοποιούν, οι επόμενες γενιές όμως δεν θα τις ξέρουν.
*3= Δεν μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια ο αριθμός των λέξεων μιας γλώσσας. Εξαρτάτε τι εννοεί ο καθένας με τον όρο «λέξη». Για παράδειγμα, το «μάνι-μάνι» είναι λέξη;; Επίσης, συνηθισμένες λεξιπλασίες δεν υπάρχουν στα λεξικά, π.χ. εθνοπροδότης, εθνοβόρος, εθνοφθόρος, εθνοβλαβής, εθνοκτόνος, εθνομηδενιστής, τρελο- τρελογιατρός, τρελόγρια, τρελόσκυλο, τρελοκομπλεξάκιας, τρελοπόντιος, κωλό- κωλόμπατσος, κωλόγερος, κωλορουφιάνος, σκατό- σκατοκαθηγητής, σκατόπαιδο, σκατόνεος, βρομό- βρομοθήλυκο, βρομοπόδαρος, βρομοκομμούνι, αναρχοκομμούνι, αναρχοάπλυτος, φασιστόμουτρο, θολοκουλτουριάρης, πορνόγερος, χαζογκόμενα, ξανθογκόμενα και πάρα, πάρα, πολλές άλλες.
Έχει πολλές ξένες λέξεις η Κυπριακή Διάλεκτος;;
Τραγούδιν «Τέσσερα τζαι τέσσερα» (τζαι ΟΧΙ τζιαι, επιτέλους μάθετε να το γράφετε)
Πριν 100, 200, 300 χρόνια, όσο πιο πίσω στον χρόνο πάμε, στα χρόνια της τουρκοκρατίας οι τουρκικές λέξεις που υπήρχαν σε όλες (σχεδόν) τις Ελληνικές Διαλέκτους ήταν πολύ περισσότερες σε σχέση με τη σημερινή (Πρότυπη) Κοινή Νεοελληνική Γλώσσα. Εξαίρεση αποτελούσαν τα Ιδιώματα των Επτανήσων, που είχαν όμως πάρα πολλές ιταλικές και βενετσιάνικες λέξεις.
Τα Μανιάτικα Ιδιώματα της Λακωνίας και της Μεσσηνίας είχαν λιγότερες τουρκικές λέξεις.
Παλιά δεν υπήρχε μία Κοινή-Προτυποποιημένη (μετάφραση του standardized) γλώσσα. Η σημερινή Κοινή προτυποποιήθηκε με βάση (κυρίως) την τότε Αθηναίικη. Επειδή εξαιρέθηκαν εντελώς τα Βόρεια Ιδιώματα, οι Βορειοελλαδίτες αποκαλούσαν τη Γλώσσα «Αθηναίικα», οι δε Κρητικοί «Πρωτευουσιάνικα», ενώ οι Κύπριοι εξακολουθούν να την αποκαλούν «Καλαμαρίστικα».
Σήμερα όμως παρατηρούμε ένα φαινόμενο που ναι μεν συμβαίνει με όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες του κόσμου, αλλά η Κοινή Νεοελληνική εξαφάνισε σχεδόν όλες της Νεοελληνικές Διαλέκτους, με εξαίρεση την Κυπριακή. Η Κυπριακή ναι μεν επηρρεάστηκε από την Κοινή αλλά εξακολουθεί να είναι μητροδίδακτη και ουσιαστική η μοναδική ζωντανή Νεοελληνική Διάλεκτος. Ο λόγος που δεν χάθηκε είναι ότι η Κύπρος δεν ενώθηκε με τον Εθνικό κορμό, και οι Κύπριοι δεν εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο, όπως έκαμαν οι κάτοικοι (πρόσφυγες) των υπολοίπων Ελληνικών αλυτρώτων πατρίδων.
Παρατηρήστε πώς τα Καστιλιάνικα (που μετονομάστηκαν -όπως και η ολόκληρη η χώρα- «Ισπανικα», για πολιτικές σκοπιμότητες http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4d/Linguistic_map_Southwestern_Europe.gif
Τα υπόλοιπα που βλέπετε στον χάρτη δεν ήσαν Διάλεκτοι, ήσαν Γλώσσες· η καθεμία από αυτές είχε τις δικές της Διαλέκτους. Η Ελληνική Γλώσσα ποτέ δεν είχαν Ελληνογενείς Γλώσσες, μοναδικές εξαιρέσεις τα αρχαία Μακεδονικά (συνδυασμός Δωρικής και Αιολικής Διαλέκτου) και τα Τσακωνικά που προέρχονται από τη Δωρική Διάλεκτο http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a7/Leonidio-Tsakonian-sign.jpg/1024px-Leonidio-Tsakonian-sign.jpg .
Το τραγούδι «Τέσσερα τζαι τέσσερα» είναι γραμμένο στην Κυπριακή
Διάλεκτο, όπως αυτή ομιλείτο από τους Έλληνες Κυπρίους πριν από 50-100
χρόνια. Επομένως, κάποιος θα περίμενε πως θα έχει πολλές τουρκικές
λέξεις. Το (υπέροχο) αυτό τραγούδι αποτελείται από 128 λέξεις.
Ας δούμε τους στίχους:
Τέσσερα τζιαι τέσσερα γίνουνται οκτώ τέσσερα παλικάρκα πάσιν στον πόλεμον.
Στον δρόμον που πηγαίνασιν μα επεινάσασι τζι εκάτσασιν να φάσιν τζιαι εδιψάσασιν.
Γυρεύκουν νά ’βρουν βρύσην απάνω στο βουνόν τζ’ ήβρασιν έναν λάκκον των εκατόν ορκών.
Eρίξαν το λαχνίν τους πκοιός έν’ να κατεβεί τζιαι έπεσεν η μοίρα πα στο μικρόν παιδί.
Δέστε με αδέρφκια μου τζ’ εγιώ να κατεβώ, μες στο ερημολάτζιν να βκάλω το νερόν.
Tζιαι τότες τα αδέρφκια του τον σφικτοδέσασιν, μες στο ερημολάτζιν τον κατεβάσασιν.
Eβγάρτε με, αδέρφκια μου γιατ’ είδα το νερόν έν’ κότζινον τζιαι μαύρον μα τζιαι φαρματζιερόν.
Ώσπου (ή ώστοι) να τον τραβήσουσιν τζιαι να τον βκάλουσιν οι όφεις τζιαι τα φίδκια τον μισοφάασιν.
Oπόταν θα επιστρέψετε εις την πατρίδα μου να τρώτε τζιαι να πίνετε εις την υγείαν μου (αυτό δεν ακούγεται στο τραγούδι),
να πείτε της μανούλας μου στα μαύρα να ντυθεί γιατί τον γιον της τον μιτσήν εν θα τον ξαναδεί. Λοιπόν, τώρα που διαβάσατε και θυμηθήκατε τους στίχους, πόσες νομίζετε πώς είναι οι ξένες λέξεις;; Υπενθυμίζουμε, το τραγούδι αποτελείται από 128 λέξεις. Να μην σας ταλαιπωρούμε άλλο. Υπάρχουν… ΜΗΔΕΝ (0) ξένες λέξεις. ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ 128 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ!!!!!
Πριν να ερευνήσω το πόσες ξένες λέξεις υπάρχουν, νόμιζα ότι θα υπήρχαν (τουλάχιστον) δυο-τρεις, και ήμουν προετοιμασμένος να γράψω ποσοστά. Θα το κάμω όμως και τώρα...
Τραγούδιν «Τέσσερα τζαι τέσσερα»:
Ελληνικές λέξεις 100% -- Ξένες λέξεις 0%
Σημείωσις: Το τραγούδι επιλέχθηκε, όχι επειδή ήξερα από πριν ότι δεν έχει ούτε και μία λέξη, αλλά επειδή είναι το αγαπημένο μου Κυπριακό τραγούδι. Όταν ακούω το «να πείτε της μανούλας μου στα μαύρα να ντυθεί, γιατί τον γιον της τον μιτσήν εν θα τον ξαναδεί.» η τρίχα σηκώνεται κάγκελο! Προτιμώ την ερμηνεία της Ευρυδίκης https://www.youtube.com/watch?v=5mXKlghsJ68
Σημείωσις: Η Αρχαιοελληνική κατάληξη -σιν που ακούγεται αρκετές φορές στο τραγούδι, άρχισε δυστυχώς να χάνετε, αφού και η Κυπριακή Διάλεκτος επηρεάστηκε από την Κοινή Νεοελληνική.
Στον γραπτό λόγο αυτή η κατάληξη εχρησιμοποιείτο και στον Ελλαδικό χώρο και στην Κύπρο, μέχρι και το 1976, χρονιά που καταργήθηκε η Καθαρεύουσα.
Παράδειγμα… ΑΡΘΟΝ 2 της Κυπριακής Δημοκρατίας: «Την ελληνικήν κοινότητα αποτελούσιν άπαντες οι πολίται της ∆ηµοκρατίας, οίτινες είναι ελληνικής καταγωγής και έχουσιν ως µητρικήν γλώσσαν την ελληνικήν ή µετέχουσι των ελληνικών πολιτιστικών παραδόσεων ή ανήκουσιν εις την Ελληνικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν.»
«Ἡ
ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ἔπαψε ποτέ της νὰ μιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις
ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα.» -Γιώργος Σεφέρης-*3= Δεν μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια ο αριθμός των λέξεων μιας γλώσσας. Εξαρτάτε τι εννοεί ο καθένας με τον όρο «λέξη». Για παράδειγμα, το «μάνι-μάνι» είναι λέξη;; Επίσης, συνηθισμένες λεξιπλασίες δεν υπάρχουν στα λεξικά, π.χ. εθνοπροδότης, εθνοβόρος, εθνοφθόρος, εθνοβλαβής, εθνοκτόνος, εθνομηδενιστής, τρελο- τρελογιατρός, τρελόγρια, τρελόσκυλο, τρελοκομπλεξάκιας, τρελοπόντιος, κωλό- κωλόμπατσος, κωλόγερος, κωλορουφιάνος, σκατό- σκατοκαθηγητής, σκατόπαιδο, σκατόνεος, βρομό- βρομοθήλυκο, βρομοπόδαρος, βρομοκομμούνι, αναρχοκομμούνι, αναρχοάπλυτος, φασιστόμουτρο, θολοκουλτουριάρης, πορνόγερος, χαζογκόμενα, ξανθογκόμενα και πάρα, πάρα, πολλές άλλες.
Έχει πολλές ξένες λέξεις η Κυπριακή Διάλεκτος;;
Τραγούδιν «Τέσσερα τζαι τέσσερα» (τζαι ΟΧΙ τζιαι, επιτέλους μάθετε να το γράφετε)
Πριν 100, 200, 300 χρόνια, όσο πιο πίσω στον χρόνο πάμε, στα χρόνια της τουρκοκρατίας οι τουρκικές λέξεις που υπήρχαν σε όλες (σχεδόν) τις Ελληνικές Διαλέκτους ήταν πολύ περισσότερες σε σχέση με τη σημερινή (Πρότυπη) Κοινή Νεοελληνική Γλώσσα. Εξαίρεση αποτελούσαν τα Ιδιώματα των Επτανήσων, που είχαν όμως πάρα πολλές ιταλικές και βενετσιάνικες λέξεις.
Τα Μανιάτικα Ιδιώματα της Λακωνίας και της Μεσσηνίας είχαν λιγότερες τουρκικές λέξεις.
Παλιά δεν υπήρχε μία Κοινή-Προτυποποιημένη (μετάφραση του standardized) γλώσσα. Η σημερινή Κοινή προτυποποιήθηκε με βάση (κυρίως) την τότε Αθηναίικη. Επειδή εξαιρέθηκαν εντελώς τα Βόρεια Ιδιώματα, οι Βορειοελλαδίτες αποκαλούσαν τη Γλώσσα «Αθηναίικα», οι δε Κρητικοί «Πρωτευουσιάνικα», ενώ οι Κύπριοι εξακολουθούν να την αποκαλούν «Καλαμαρίστικα».
Σήμερα όμως παρατηρούμε ένα φαινόμενο που ναι μεν συμβαίνει με όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες του κόσμου, αλλά η Κοινή Νεοελληνική εξαφάνισε σχεδόν όλες της Νεοελληνικές Διαλέκτους, με εξαίρεση την Κυπριακή. Η Κυπριακή ναι μεν επηρρεάστηκε από την Κοινή αλλά εξακολουθεί να είναι μητροδίδακτη και ουσιαστική η μοναδική ζωντανή Νεοελληνική Διάλεκτος. Ο λόγος που δεν χάθηκε είναι ότι η Κύπρος δεν ενώθηκε με τον Εθνικό κορμό, και οι Κύπριοι δεν εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο, όπως έκαμαν οι κάτοικοι (πρόσφυγες) των υπολοίπων Ελληνικών αλυτρώτων πατρίδων.
Παρατηρήστε πώς τα Καστιλιάνικα (που μετονομάστηκαν -όπως και η ολόκληρη η χώρα- «Ισπανικα», για πολιτικές σκοπιμότητες http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4d/Linguistic_map_Southwestern_Europe.gif
Τα υπόλοιπα που βλέπετε στον χάρτη δεν ήσαν Διάλεκτοι, ήσαν Γλώσσες· η καθεμία από αυτές είχε τις δικές της Διαλέκτους. Η Ελληνική Γλώσσα ποτέ δεν είχαν Ελληνογενείς Γλώσσες, μοναδικές εξαιρέσεις τα αρχαία Μακεδονικά (συνδυασμός Δωρικής και Αιολικής Διαλέκτου) και τα Τσακωνικά που προέρχονται από τη Δωρική Διάλεκτο http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a7/Leonidio-Tsakonian-sign.jpg/1024px-Leonidio-Tsakonian-sign.jpg .
Ας δούμε τους στίχους:
Τέσσερα τζιαι τέσσερα γίνουνται οκτώ τέσσερα παλικάρκα πάσιν στον πόλεμον.
Στον δρόμον που πηγαίνασιν μα επεινάσασι τζι εκάτσασιν να φάσιν τζιαι εδιψάσασιν.
Γυρεύκουν νά ’βρουν βρύσην απάνω στο βουνόν τζ’ ήβρασιν έναν λάκκον των εκατόν ορκών.
Eρίξαν το λαχνίν τους πκοιός έν’ να κατεβεί τζιαι έπεσεν η μοίρα πα στο μικρόν παιδί.
Δέστε με αδέρφκια μου τζ’ εγιώ να κατεβώ, μες στο ερημολάτζιν να βκάλω το νερόν.
Tζιαι τότες τα αδέρφκια του τον σφικτοδέσασιν, μες στο ερημολάτζιν τον κατεβάσασιν.
Eβγάρτε με, αδέρφκια μου γιατ’ είδα το νερόν έν’ κότζινον τζιαι μαύρον μα τζιαι φαρματζιερόν.
Ώσπου (ή ώστοι) να τον τραβήσουσιν τζιαι να τον βκάλουσιν οι όφεις τζιαι τα φίδκια τον μισοφάασιν.
Oπόταν θα επιστρέψετε εις την πατρίδα μου να τρώτε τζιαι να πίνετε εις την υγείαν μου (αυτό δεν ακούγεται στο τραγούδι),
να πείτε της μανούλας μου στα μαύρα να ντυθεί γιατί τον γιον της τον μιτσήν εν θα τον ξαναδεί. Λοιπόν, τώρα που διαβάσατε και θυμηθήκατε τους στίχους, πόσες νομίζετε πώς είναι οι ξένες λέξεις;; Υπενθυμίζουμε, το τραγούδι αποτελείται από 128 λέξεις. Να μην σας ταλαιπωρούμε άλλο. Υπάρχουν… ΜΗΔΕΝ (0) ξένες λέξεις. ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ 128 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ!!!!!
Πριν να ερευνήσω το πόσες ξένες λέξεις υπάρχουν, νόμιζα ότι θα υπήρχαν (τουλάχιστον) δυο-τρεις, και ήμουν προετοιμασμένος να γράψω ποσοστά. Θα το κάμω όμως και τώρα...
Τραγούδιν «Τέσσερα τζαι τέσσερα»:
Ελληνικές λέξεις 100% -- Ξένες λέξεις 0%
Σημείωσις: Το τραγούδι επιλέχθηκε, όχι επειδή ήξερα από πριν ότι δεν έχει ούτε και μία λέξη, αλλά επειδή είναι το αγαπημένο μου Κυπριακό τραγούδι. Όταν ακούω το «να πείτε της μανούλας μου στα μαύρα να ντυθεί, γιατί τον γιον της τον μιτσήν εν θα τον ξαναδεί.» η τρίχα σηκώνεται κάγκελο! Προτιμώ την ερμηνεία της Ευρυδίκης https://www.youtube.com/watch?v=5mXKlghsJ68
Στον γραπτό λόγο αυτή η κατάληξη εχρησιμοποιείτο και στον Ελλαδικό χώρο και στην Κύπρο, μέχρι και το 1976, χρονιά που καταργήθηκε η Καθαρεύουσα.
Παράδειγμα… ΑΡΘΟΝ 2 της Κυπριακής Δημοκρατίας: «Την ελληνικήν κοινότητα αποτελούσιν άπαντες οι πολίται της ∆ηµοκρατίας, οίτινες είναι ελληνικής καταγωγής και έχουσιν ως µητρικήν γλώσσαν την ελληνικήν ή µετέχουσι των ελληνικών πολιτιστικών παραδόσεων ή ανήκουσιν εις την Ελληνικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν.»
Γ) Κυπριακή διάλεκτος «εναντίον» της Κοινής Νέας Ελληνικής (δημοτικής)
Ανά τους αιώνες ήταν πολύ συντηρητική η κυπριακή διάλεκτος. οι Έλληνες Κύπριοι κατάφεραν με τον συντηρητισμό τους να κρατήσουν τη λαλιά τους κοντά στην καθαρεύουσα και επομένως πολύ πιο κοντά στα αρχαία ελληνικά της κλασικής περιόδου, από οποιαδήποτε άλλη ελληνική διάλεκτο. Οι Κύπριοι συνεχίζουν να προφέρουν τα διπλά όμοια σύμφωνα (στα αρχαία ελληνικά υπήρχε διακριτή άρθρωση των διπλών συμφώνων μιας λέξης). Για παράδειγμα, λένε παππούς, ενώ ο Ελαδίτης θα το προφέρει παπούς, τον κόκκο ο Ελλαδίτης θα τον προφέρει κόκο, το γράμμα-γράμα, τη διαλλαγή-διαλαγή, την παραλλαγή-παραλαγή, το δίλημμα-δίλημα, το κολλύριο-κολύριο, το γράμμα-γράμα, την πολλή-πολή, το λάκκο-λάκο, τον ίππον-ίπο, την Άννα-Άνα, τη Στέλλα-Στέλα, το Φίλιππο-Φίλιπο, την Ελλάδα-Ελάδα κ.ο.κ. Ακόμα ένα χαρακτηριστικό που έχει η κυπριακή διάλεκτος, και είνα καθαρά αρχαιοελληνικό, είναι το τελικό «ν». Αρτοποιείον, καφενείον, φαρμακείον, ζαχαροπλαστείον, αποχωρητήριον, καυλίν, σχοινίν, καράβιν, μάτιν, κέντρον και πάρα πολλά άλλα.
Το 95% των λέξεων τις Κοινής Νεοελληνικής (δημοτικής) που αρχίζουν από «γκ», «μπ», «ντ», «τζ» και «τσ» είναι ξενικές. Στα αρχαία ελληνικά δεν υπήρχαν αυτοί οι ήχοι. Χαρακτηριστικό τις κυπριακής διαλέκτου είναι ότι, αποβάλλει-εξελληνίζει από αυτές τις λέξεις τους ξενικούς ήχους. Παραδείγματα (σχεδόν όλες οι λέξεις είναι ξένες): Αβοκάντο-Αβοκάτο, Αλαμπουρνέζικα-Αλαουρνέζικα, Άλμπουμ-Άλπουμ, Άντε-Άτε, Αουντσάιντερ-Αουτσάιτερ, Βίντεο-Βίτεο, Γκαζάκι-Καζάκι, Γκαντέμης-Καντέμης, Γκοφρέτα-Κοφρέττα, Γκαμπαρντίνα-Καπαρτίνα, Ζεϊμπέκικο-Ζεϊπέκκικο, Καλντερίμι-Καλτερίμι, Καμπαρέ-Καπαρέ, Καραγκιόζης-Καρακιόζης, Καλντερίμι-Καρτερίμι, Κουραμπιές-Κουραπιές, Μπαμπάς-Παπάς, Μπεζεβέγης-Ππεζεβέγης, Μπαγαμπόντης-Παλαπόττης, Μπουμπουνίζει-Πουμπουρίζει, Μπούσουλας-Ππούσουλας, Μπάνιο-Πάνιο, Μπατανία-Πατανία, Μπαταρία-Παταρία, Μπουνία-Ππουνιά, Μπόμπα-Πόμπα, Μπαρμπέρης-Παρπέρης, Μπακλαβάς-Ππακκλαβάς, Μπαρκάρω-Παρκάτω, Μπάτσα-Πάτσος, Μπιζέζι-Πιζέζι, Μπιμπερό-Πιπερό, Μπισκότο-Πισκόττο, Μπογιατζής-Πογιατζής, Μπουνιά-Ππουνιά, Μπουρού-Πουρού, Μπύρα-Πύρα, Μπρούμυτα-Προύμουττα, Νταβάνι-Τταβάνι, Νταμπέλα-Ταπέλλα, Νταρντάνα-Ταρτάνα, Ντελάλης-Τελάλης, Ντάμα-Δάμα, Ντέρτι-Τέρτιν, Ντοπιολαλιά-Τοπολαλιά, Ντομάτα-Τομάτα, Ντόρτια-Τόρτια, Ντουζίνα-Τουζίνα, Ντουμάνι-Τουμάνι, Ντρίμπλα -Τρίπλα, Ντενεκές-Ττενεκκές, Σόμπα-Σόπα, Τζούντο-Τζούτο, Τούρμπο-Ττούρπο, Χαμπάρι-Χαπάρι, Ψαροντούφεκο-Ψαροτούφεκκο κ.ο.κ.
Υπάρχουν πολλές λέξεις
στην κυπριακή διάλεκτο που οι Κύπριοι τις πήραν από τους Ελλαδίτες και όχι από τους
κατακτητές. Οι ξένες λέξεις που υπάρχουν μόνον στην Κυπριακή: κοτζάκαρη, κκελλέ κλπ οι Κύπριοι τις Πήραν απο ξένους. Όμως οι ξένες λέξεις που υπάρχουν και στην Κυπριακή και στην Κοινή (αλλοιωμένες): μπαγαμπόντης, μπεζεβέγκης, μπούσουλας κλπ, οι Κύπριοι τις πήραν απο τους Ελλαδίτες. Περιοχές της βορείου Ελλάδας και της Μ.Ασίας ήταν 500-540 χρόνια τουρκοκρατούμενες,
ενώ η Κύπρος 307 χρόνια. Η Κρήτη ήταν 464 χρόνια
βενετοκρατούμενη, η Κέρκυρα 393 χρόνια, ενώ η Κύπρος 82 χρόνια.
Νονός=Λατινικό, Τατάς=Αρχαίο
Ελληνικό----Τζατζίκι=Τούρκικο, Τταλαττούρι=Αρχαίο Ελληνικό----Χαλί=Τούρκικο, Πεύτζι=Αρχαίο
Ελληνικό----Μπράτσο=Λατινικό, Κουτάλα=Ελληνικό----Νταλίκα =(Βλαχορουμανικό), Φορτηγό=Ελληνικό----Μπορντέλο=Ιταλικό, Πορνείο=Ελληνικό----Πούλμαν=Αγγλικό, Λεωφορείο=Ελληνικό----Μπάνιο=Λατινικό-Λουτρό=Ελληνικό----Μπαμπάς=Τουρκικό, Παπάς=Ελληνικό----Μπουτόν=Γαλλικό, Κουμπί=Ελληνικό----Μεζούρα=Ιταλικό, Μέτρο=Ελληνικό----Νταρντάνα=Ιταλικο, Αππάρα=Ελληνικό----Κοπέλα (υποκ. κοπελίτσα και κοπελούδα)=Ιταλικό, Κορού(δ)α=Αρχαίο Ελληνικό, Τουαλέτα=Γαλλικό, Απόπατος=Ελληνικό----Σπίτι=Λατινικό, Έσσω=Αρχαίο Ελληνικό, Σκούπα=Λατινικό, Σαρκά=Αρχαίο Ελληνικό----Βόλτα=Ιταλικό, Περίπατος=Ελληνικό και άλλα πολλά.
Μπορεί αρκετές από τις πιο κάτω λέξεις να τις ξέρουν οι Έλληνες Κύπριοι, ενώ μερικές τις χρησιμοποιούσαν παλιά, όμως, σήμερα ελάχιστοι Έλληνες Κύπριοι τις χρησιμοποιούν. Οι ιταλικές, οι βενετσιάνικες, οι ισπανικές, οι βλαχορουμάνικες, οι γαλλικές, και μερικές αγγλικές λέξεις είναι ρομανογενείς,.
Γκαβός (βλαχορουμανικό),
Γκαγκά (γαλλικό), Γκέγκε (αλβανικό), Γκαζόν (γαλλικό), Γκαμπαρντίνα (ισπανικό), Γκαρνταρόμπα (ιταλικό), Γκάφα (γαλλικό),
Γκέκας (αλβανικό), Γκέλα (τουρκικό), Γκίνια (γαλλικό), Γκιόνης (αλβανικό), Γκιόσα
(σλαβικό), Γκιουλές (τουρκικό), Γκουβερνάντα (γαλλικό), Γκρουμ (αγγλικό), Βαμπίρ, Παρμπρίζ (γαλλικό), Μπαγάσας
(ιταλικό), Μπαγιάτικο (τουρκικό), Μπάνκα (ιταλικό), Μπαγλαρώνω (τουρκικό), Μπάζα, Μπαϊλντίζω
(τουρκικό), Μπαλαμούτι (βλαχορουμανικό), Μπαλαντέζα (γαλλικό), Μπαλάντζα (βενετικό), Μπαλτάς (τουρκικό),
Μπαμπάς (τουρκικό), Μπαμπέσης (αλβανικό), Μπάμπω (σλαβικό), Μπαξεβάνης (τουρκικό),
Μπαξές (τουρκικό), Μπαξίσι (τουρκικό), Μπάρμας (ιταλικό), Μπαρούφα (ιταλικό),
Μπάστα (ιταλικό), Μπατάλης (τουρκικό), Μπαταξής (τουρκικό), Μπαντζάκι (τουρκικό),
Μπατζανάκης (τουρκικό), Μπατίρης (τουρκικό), Μπεκιάρης (τουρκικό), Μπελαλής (τουρκικό),
Μπέμπα-Μπεμπέκα (τουρκικό), Μπερμπάντης (ιταλικό), Μπέσα (αλβανικό), Μπεχλιβάνης
(τουρκικό), Μπινέβω (τουρκικό), Μπιντές (γαλλικό), Μπιρμπίλι (τουρκικό), Μπίτ (τουρκικό),
Μπόι (τουρκικό), Μπόμπιρας (ιταλικό), Μπόσικος (τουρκικό), Μπούζι (τουρκικό), Μπουζουριάζω,
Μπούκα (λατινικό), Μπουκαπόρτα (βενετικό), Μπουλντόζα (αγγλικό), Μπουλούκι (τουρκικό),
Μπουμπούνας (λατινικό), Μπουνταλάς (τουρκικό), Μπουρζουαζία (γαλλικό), Μπουρίνι
(βενετικό), Μπουρλότο (βενετικό-ιταλικό), Μπουρνούζι (τουρκικό-αραβικό),
Μπουρτζόβλαχος (τούρκικο-γερμανικό), Μπούστο (ιταλικό), Μπούτι (τουρκικό), Μπουτόν (γαλλικό), Μπουχτίζω (τουρκικό),
Μπράτσο (βενετικό-λατινικό), Μπρίο (ιταλικό), Ντάβανος (ιταλικό-λατινικό),
Νταβαντζής (τουρκικό), Νταβατούρι (τουρκικό), Νταβραντίζω (τουρκικό), Νταγλαράς
(τουρκικό), Ντάλα (τουρκικό), Νταλκάς (τουρκικό), Νταμάρι (τουρκικό),
Νταμιντζάνα (βενετικό), Ταμπλάς (τουρκικό), Νταμουζλούκι (τουρκικό), Νταντά (τουρκικό),
Νταραβέρι (ιταλικό), Ντε (τουρκικό), Ντεκαπάζ (γαλλικό), Ντεκλαρέ (γαλλικό),
Ντελάλης (τουρκικό), Ντελικάτος (λατινικό), Ντελβές (τουρκικό), Ντελής (τουρκικό),
Ντεμπραγιάζ (γαλλικό), Ντεπό (γαλλικό), Ντερμπεντέρης (τουρκικό), Ντέρτι (τουρκικό),
Ντιβάνι (τουρκικό), Ντιπ (τουρκικό), Ντόλτσα (ιταλικό), Ντόμπρος (σλαβικό),
Ντορβάς (τουρκικό), Ντοσιέ (γαλλικό), Ντουβάρι (τουρκικό), Ντουλαμάς (τουρκικό),
Ντουμπλάρω (γαλλικό), Ντουνιάς (τουρκικό), Ντουντούκα (τουρκικό), Ντούρος (ιταλικό),
Ντρεσάρω (γαλλικό), Σερσέμης (τουρκικό), Τζάμπα (τουρκικό), Τζάνεμ (τουρκικό), Τζαρτζάρω (αγγλικό),
Τζατζίκι (τουρκικό), Τζερεμές (τουρκικό), Τζιέρι (τουρκικό), Τζοβαΐρι-Τζιβαέρι
(τουρκικο), Τζιράρω (ιταλικο), Τζιριτζάντζουλα (ιταλικο),
Τσαγανό (τουρκικό), Τσακίρ-κέφι (τουρκικό), Τσακίρης (τουρκικό),
Τσαλιμάκι (τούρκικο), Τσάμι (τουρκικό), Τσαμπουκαλής (τουρκικό), Τσατάλι
(τουρκικό), Τσα(ν)τίζω (τουρκικό), Τσάρκα (τούρκικο), Τσαχπίνης
(τουρκικό), Τσαρλατάνος
(ιταλικό), Τσαπατσούλης (τουρκικό), Τσατσάρα (βενετικό), (τουρκικό),
Τσακίρης (τουρκικό), Τσιγκέλι
(τουρκικό), Τσίχλα (αγγλικό), Τσιμπούσι (τουρκικό), Τσιφούτης
(τουρκικό), Τσίφτης (τουρκικό), Τσογλάνι (τουρκικό), Τσο(μ)πάνης
(τουρκικό), Τσορβάς (τουρκικό), Τσούπρα (αλβανικό),
Τσουτσέκι (τουρκικό), Χαμούρα (λατινικό), Χαρτζιλίκι (τουρκικό), Χουβαρντάς (τουρκικό) κλπ κλπ κλπ.
Ο πιο κάτω «θρήνος» που γράφτηκε επί τουρκοκρατίας, μας δείχνει πως η κυπριακή διάλεκτος είναι πιο κοντά στην καθαρεύουσα (και επομένως στα αρχαία ελληνικά), από τη κοινή Νέα Ελληνική (δημοτική). Προσέξτε και τα «ν» στο τέλος κάθε λέξης.
«Καράβιν Εκατέβαινε στα μέρη της Τενέδου και κάτεργον το υπάντησε, στέκειν κι αναρωτά το:
- Καράβιν, πόθεν έρχεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;
- Έρχομαι που τ’ανάθεμα κι εκ το βαρύν το σκότος, απ’την αστραποχάλαζην, απ’την ανεμοζάλην, απέ την Πόλην έρχομαι την αστραποκαμένην.»
H ονομασία Istanbul βγαίνει από το «εις την Πόλην», όπως δηλαδή το έλεγαν τότε οι παλιοί και όπως το λένε σήμερα οι Κύπριοι. Οι Ελλαδίτες σήμερα θα πουν «στην Πόλη».
Ο πιο κάτω «θρήνος» που γράφτηκε επί τουρκοκρατίας, μας δείχνει πως η κυπριακή διάλεκτος είναι πιο κοντά στην καθαρεύουσα (και επομένως στα αρχαία ελληνικά), από τη κοινή Νέα Ελληνική (δημοτική). Προσέξτε και τα «ν» στο τέλος κάθε λέξης.
«Καράβιν Εκατέβαινε στα μέρη της Τενέδου και κάτεργον το υπάντησε, στέκειν κι αναρωτά το:
- Καράβιν, πόθεν έρχεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;
- Έρχομαι που τ’ανάθεμα κι εκ το βαρύν το σκότος, απ’την αστραποχάλαζην, απ’την ανεμοζάλην, απέ την Πόλην έρχομαι την αστραποκαμένην.»
H ονομασία Istanbul βγαίνει από το «εις την Πόλην», όπως δηλαδή το έλεγαν τότε οι παλιοί και όπως το λένε σήμερα οι Κύπριοι. Οι Ελλαδίτες σήμερα θα πουν «στην Πόλη».
Δεν χρειάζεται να
είναι κάποιος γλωσσολόγος ή φιλόλογος για να καταλάβει ότι η κυπριακή
διάλεκτός είναι πολύ πιο κοντά στην καθαρεύουσα, και επομένως στα αρχαία
ελληνικά, από την Κοινή Νεοελληνική (Δημοτική).
Όπως διαβάσατε πιο πάνω, η κυπριακή διάλεκτός της ελληνικής γλώσσας, κράτησε κάποια στοιχεία από τα Αρχαία Ελληνικά (που δεν υπάρχουν στην Κοινή Νεοελληνική -Δημοτική-), όπως είναι η μελωδική προφορά*2, η διακριτή άρθρωση των διπλών συμφώνων, και το τελικό -ν- στα ουδέτερα και στην αιτιατική των ονομάτων.
Στα Αρχαία Ελληνικά τα μόνα σύμφωνα με τα οποία τελείωναν οι λέξεις, ήταν το «ς» και το «ν». Παράδειγμα: Ὦ ξεῖν’, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε κείμεθα, τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι. Στα Νέα Ελληνικά οι λέξεις που τελειώνουν με άλλα σύμφωνα είναι ξένες (Ισαάκ, σοφέρ, κοκτέιλ κλπ). Υπάρχουν και πολλές ξένες λέξεις που έχουν ελληνοποιηθεί π.χ. σοβινισμός, φασισμός, σοσιαλισμός, κομμουνισμός κλπ. Η λέξη «λακ» (και αρκετές άλλες) στην Κύπρο έχει ελληνοποιηθεί, έγινε θηλυκό, «λάκα».
Οι ομιλητές της κυπριακής διαλέκτου εξακολουθούν να προφέρουν την κατάληξη -σις- στην ονομαστική πτώση π.χ. η Ένωσις, η απελευθέρωσις, η σύνταξις, η ανόρθωσις, η προπόνησις, η εκπαίδευσις, η πόλις κ.ο.κ. Ακόμα ένα χαρακτηριστικό της κυπριακής διαλέκτου είναι η αρχαιοελληνική κατάληξη -σιν- που βρίθει στην κυπριακή διάλεκτο. Παράδειγμα1: Δημοτική• Πλ. λύομε/λύουμε, λύετε, λύουν. Καθαρεύουσα• Πλ. λύομεν, λύετε, λύουσι(ν) -το «ν» μπαίνει όταν ακολουθεί φωνήεν-.
Παράδειγμα2: Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας (γράφτηκε στην καθαρεύουσα το 1960)• ΑΡΘΡΟΝ 2: «Την ελληνικήν κοινότητα αποτελούσιν άπαντες οι πολίται της ∆ηµοκρατίας, οίτινες είναι ελληνικής καταγωγής και έχουσιν ως µητρικήν γλώσσαν την ελληνικήν ή µετέχουσι των ελληνικών πολιτιστικών παραδόσεων ή ανήκουσιν εις την Ελληνικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν.»
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, τι να πρωτοθυμηθούμε; Στη Δημοτική: αλλάζω, αλλάζουμε, αλλάζουν(ε). Στην Κυπριακή και την Καθαρευουσιάνικη: αλλάσσω, αλλάσσο(υ)μεν, αλλάσσουσι(ν) (στον Αττικό τύπο το «σσ» ηταν «τ τ»• αλλάτ τω, θάλατ τα κ.ο.κ.).
Γραμματική, τρία παραδείγματα μόνο: Οι Ελλαδίτες (ο κόσμος, οι φιλόλογοι, οι δημοσιογράφοι, οι μεταφραστές, τα ΜΜΕ κλπ) λένε, εγώ μιλιόμουν/μιλιόμουνα/ομιλιόμουν, αυτή (π.χ. διάλεκτος) μιλιόταν/μιλιότανε/ομιλιούνταν/ομιλούνταν, αυτές μιλιόνταν/μιλιόντανε/μιλιούνταν/μιλιόντουσαν/ομιλιούνταν/ομιλούνταν (αποφασίστε), ενώ οι Κύπριοι θα πουν εγώ ομιλούμουν, αυτή ομιλείτο, αυτές ομιλούντο. Εδώ, το «εγώ», πολύ σπάνια χρησιμοποιείται.
Οι Ελλαδίτες θα πουν εγώ ασχολιόμουν/ασχολιόμουνα, αυτός ασχολιόταν/ασχολιότανε, αυτοί ασχολιόνταν/ασχολούνταν, ενώ οι Κύπριοι θα πουν εγώ ασχολούμουν, αυτός ασχολείτο, αυτοί ασχολούνταν/ασχολούντο.
Οι Ελλαδίτες θα πουν αυτός προπονιόταν/προπονιότανε/προπονούνταν*1, αυτοί προπονούνταν (ενικός και πληθυντικός το ίδιο), ενώ οι Κύπριοι θα πουν αυτός (ε)προπονείτο, αυτοί (ε)προπονούνταν/(ε)προπονούντο.
Ο Οδυσσέας Ελύτης για το τελικό -ν http://texnografia.blogspot.com/2011/11/blog-post_09.html
Όπως διαβάσατε πιο πάνω, η κυπριακή διάλεκτός της ελληνικής γλώσσας, κράτησε κάποια στοιχεία από τα Αρχαία Ελληνικά (που δεν υπάρχουν στην Κοινή Νεοελληνική -Δημοτική-), όπως είναι η μελωδική προφορά*2, η διακριτή άρθρωση των διπλών συμφώνων, και το τελικό -ν- στα ουδέτερα και στην αιτιατική των ονομάτων.
Στα Αρχαία Ελληνικά τα μόνα σύμφωνα με τα οποία τελείωναν οι λέξεις, ήταν το «ς» και το «ν». Παράδειγμα: Ὦ ξεῖν’, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε κείμεθα, τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι. Στα Νέα Ελληνικά οι λέξεις που τελειώνουν με άλλα σύμφωνα είναι ξένες (Ισαάκ, σοφέρ, κοκτέιλ κλπ). Υπάρχουν και πολλές ξένες λέξεις που έχουν ελληνοποιηθεί π.χ. σοβινισμός, φασισμός, σοσιαλισμός, κομμουνισμός κλπ. Η λέξη «λακ» (και αρκετές άλλες) στην Κύπρο έχει ελληνοποιηθεί, έγινε θηλυκό, «λάκα».
Οι ομιλητές της κυπριακής διαλέκτου εξακολουθούν να προφέρουν την κατάληξη -σις- στην ονομαστική πτώση π.χ. η Ένωσις, η απελευθέρωσις, η σύνταξις, η ανόρθωσις, η προπόνησις, η εκπαίδευσις, η πόλις κ.ο.κ. Ακόμα ένα χαρακτηριστικό της κυπριακής διαλέκτου είναι η αρχαιοελληνική κατάληξη -σιν- που βρίθει στην κυπριακή διάλεκτο. Παράδειγμα1: Δημοτική• Πλ. λύομε/λύουμε, λύετε, λύουν. Καθαρεύουσα• Πλ. λύομεν, λύετε, λύουσι(ν) -το «ν» μπαίνει όταν ακολουθεί φωνήεν-.
Παράδειγμα2: Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας (γράφτηκε στην καθαρεύουσα το 1960)• ΑΡΘΡΟΝ 2: «Την ελληνικήν κοινότητα αποτελούσιν άπαντες οι πολίται της ∆ηµοκρατίας, οίτινες είναι ελληνικής καταγωγής και έχουσιν ως µητρικήν γλώσσαν την ελληνικήν ή µετέχουσι των ελληνικών πολιτιστικών παραδόσεων ή ανήκουσιν εις την Ελληνικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν.»
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, τι να πρωτοθυμηθούμε; Στη Δημοτική: αλλάζω, αλλάζουμε, αλλάζουν(ε). Στην Κυπριακή και την Καθαρευουσιάνικη: αλλάσσω, αλλάσσο(υ)μεν, αλλάσσουσι(ν) (στον Αττικό τύπο το «σσ» ηταν «τ τ»• αλλάτ τω, θάλατ τα κ.ο.κ.).
Γραμματική, τρία παραδείγματα μόνο: Οι Ελλαδίτες (ο κόσμος, οι φιλόλογοι, οι δημοσιογράφοι, οι μεταφραστές, τα ΜΜΕ κλπ) λένε, εγώ μιλιόμουν/μιλιόμουνα/ομιλιόμουν, αυτή (π.χ. διάλεκτος) μιλιόταν/μιλιότανε/ομιλιούνταν/ομιλούνταν, αυτές μιλιόνταν/μιλιόντανε/μιλιούνταν/μιλιόντουσαν/ομιλιούνταν/ομιλούνταν (αποφασίστε), ενώ οι Κύπριοι θα πουν εγώ ομιλούμουν, αυτή ομιλείτο, αυτές ομιλούντο. Εδώ, το «εγώ», πολύ σπάνια χρησιμοποιείται.
Οι Ελλαδίτες θα πουν εγώ ασχολιόμουν/ασχολιόμουνα, αυτός ασχολιόταν/ασχολιότανε, αυτοί ασχολιόνταν/ασχολούνταν, ενώ οι Κύπριοι θα πουν εγώ ασχολούμουν, αυτός ασχολείτο, αυτοί ασχολούνταν/ασχολούντο.
Οι Ελλαδίτες θα πουν αυτός προπονιόταν/προπονιότανε/προπονούνταν*1, αυτοί προπονούνταν (ενικός και πληθυντικός το ίδιο), ενώ οι Κύπριοι θα πουν αυτός (ε)προπονείτο, αυτοί (ε)προπονούνταν/(ε)προπονούντο.
*1= Αυτό το καθιέρωσαν
οι Ελλαδίτες φιλόλογοι, δημοσιογράφοι, μεταφραστές (μεταγλωττιστές ταινιών κλπ) και τα
ελλαδικά ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος όμως ακόμα δεν το συνήθισε
και προτιμά το, αυτός «προπονιόταν(ε)».
Ενίοτε ο κόσμος (προφορικά, επίσημα θεωρείται λάθος) λέει και αυτοί προπονιούνταν/προπονιόντουσαν. Δηλαδή, συμφωνα με τους Νεοελλαδίτες «ειδικούς», αυτός προπονούνταν και
αυτοί προπονούνταν, αυτή ομιλούνταν και αυτοί ομιλούνταν (ενικός και
πληθυντικός το ίδιο). Τα
νέα βιβλία της γραμματικής λένε: ενικός τρίτο πρόσωπο, προπονούνταν /
προπονείτο (λόγιος τύπος). Το ίδιο και με το ασχολείτο, ομιλείτο κ.ο.κ.
Ε, τότε, όλοι οι Έλληνες Κύπριοι είναι Λόγιοι!
Όπως δήλωσε και ο Μπαμπινιώτης «Η
μετάβαση από την Καθαρεύουσα στη Δημοτική, δεν έχει τελειώσει». Το ξύδι
έγινε ξίδι, το αυγό έγινε αβγό, το τραίνο έγινε τρένο, το μαντήλι έγινε μαντίλι, το ανήκαν το έκαναν άνηκαν κ.ο.κ. Επίσης, η
αδυναμία των Νεοελλαδιτών να προφέρουν τα διπλά σύμφωνα, οδήγησε στην
αφαίρεση τους από πολλές λέξεις, π.χ. Παπαδόπουλλος, Βρεττανία, Ρωσσία,
τρελλός, καμμία, κ.ο.κ. Και για να μην μας πουν μερικοί ότι το Βρετανία
και το Ρωσία είναι ξένες λέξεις… οι αρχαίοι Έλληνες ανέφεραν για πρώτη
φορά αυτά τα ονόματα, και τότε ήταν με διπλά σύμφωνα.
Για το Βρεταννία με δυο -ν- ο Μπαμπινιώτης γράφει: «γράφτηκε η λ. από τη λατινική της ονομασία (Britannia), πράγμα που ΔΕΝ υποχρεώνει να γραφεί και στα ελληνικά με δυο -ν- , αφού η ελληνική ονομασία (που είναι και παλαιότερη) εμφανίζεται με δυο -τ- .Η πρώτη ονομασία της Βρετανίας ήταν αρχαιοελληνική, «Πρεττανία», αργότερα έγινε Βρεττανία.
*2: Μελωδική προφορά είχαν τα Αρχαία Ελληνκά:
Για τους Κύπριους, οι Ελαδίτες (ΟΧΙ όλοι, υπάρχουν ακόμα περιοχές, στην Κρήτη, τα Δωδεκάνησα, τη Χίο, τα Επτάνησα, οι Πόντιοι κλπ, που μιλούν σχετικά μελωδικά, ειδικά οι ηλικιωμένοι στην επαρχία), μιλούν γρήγορα και η προφορά τους είναι εντελώς κοφτή (σταματά απότομα). Οι Κύπριοι σχεδόν τρεισήμισι χιλιετές μετά, εξακολουθούν να μιλούν τα Νεοελληνικά με μελωδική προφορά!!! Όλοι οι Έλληνες της Μεγαλονήσου μιλούν μελωδικά, αλλά αν πάτε στην επαρχία της Πάφου, δεν θα πιστεύετε στα ώτα σας! Το κωμικό της υπόθεσης (για να μην πούμε κωμικοτραγικό) είναι ότι τόσους αιώνες μετά, οι Ιταλοί μιλούν «τραγουδιστά» (ρωτάς τον γονδολιέρη Ρικάρντο πως τον λένε και απαντά, «Ricaaardooo». Ο λόγος που μιλούν οι Ιταλοί μελωδικά είναι επειδή επηρεάστηκαν από τους Έλληνες που ζούσαν στη νότια Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα--Magna Graecia).
Η ελληνική γλώσσα κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αὐδή». Η λέξη αυτή δεν είναι μία τυχαία αρχαία λέξη, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ. Είναι γνωστόν εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες άκουσαν για πρώτη φορά Έλληνες ρήτορες να μιλούν στη Ρώμη, έτρεχαν να θαυμάσουν το ελληνικό αυτό χαρακτηριστικό όπου οι Έλληνες «λαλούσαν ως αηδόνες» (λαλούσαν=μιλούσαν).
Ο Κικέρων (106-43 π.Χ.) είχε πει για την αρχαία ελληνική γλώσσα ότι «Ει θεοί διαλέγονται, την των Ελλήνων γλώττη χρώνται.» Ενώ ο Ρωμαίος Οράτιος 65-8 π.Χ. συμπλήρωσε: «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».
Η φιλόλογος και συγγραφεύς Άννα Τζιροπούλου Ευσταθίου λέει για την αρχαία Ελληνική γλώσσα: «Οι τόνοι (πολυτονικό) της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες»
Εν κατακλείδι, αυτά ΔΕΝ είναι ελληνικά... http://www.slang.gr/
Όχι μόνο δεν θα τα καταλάβαινε ο Περικλής που πέθανε πριν 1584 χρόνια. Δεν θα τα καταλάβαινε ούτε καν ο Κολοκοτρώνης που πέθανε πριν 170 χρόνια!!!
Για το Βρεταννία με δυο -ν- ο Μπαμπινιώτης γράφει: «γράφτηκε η λ. από τη λατινική της ονομασία (Britannia), πράγμα που ΔΕΝ υποχρεώνει να γραφεί και στα ελληνικά με δυο -ν- , αφού η ελληνική ονομασία (που είναι και παλαιότερη) εμφανίζεται με δυο -τ- .Η πρώτη ονομασία της Βρετανίας ήταν αρχαιοελληνική, «Πρεττανία», αργότερα έγινε Βρεττανία.
*2: Μελωδική προφορά είχαν τα Αρχαία Ελληνκά:
Για τους Κύπριους, οι Ελαδίτες (ΟΧΙ όλοι, υπάρχουν ακόμα περιοχές, στην Κρήτη, τα Δωδεκάνησα, τη Χίο, τα Επτάνησα, οι Πόντιοι κλπ, που μιλούν σχετικά μελωδικά, ειδικά οι ηλικιωμένοι στην επαρχία), μιλούν γρήγορα και η προφορά τους είναι εντελώς κοφτή (σταματά απότομα). Οι Κύπριοι σχεδόν τρεισήμισι χιλιετές μετά, εξακολουθούν να μιλούν τα Νεοελληνικά με μελωδική προφορά!!! Όλοι οι Έλληνες της Μεγαλονήσου μιλούν μελωδικά, αλλά αν πάτε στην επαρχία της Πάφου, δεν θα πιστεύετε στα ώτα σας! Το κωμικό της υπόθεσης (για να μην πούμε κωμικοτραγικό) είναι ότι τόσους αιώνες μετά, οι Ιταλοί μιλούν «τραγουδιστά» (ρωτάς τον γονδολιέρη Ρικάρντο πως τον λένε και απαντά, «Ricaaardooo». Ο λόγος που μιλούν οι Ιταλοί μελωδικά είναι επειδή επηρεάστηκαν από τους Έλληνες που ζούσαν στη νότια Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα--Magna Graecia).
Η ελληνική γλώσσα κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αὐδή». Η λέξη αυτή δεν είναι μία τυχαία αρχαία λέξη, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ. Είναι γνωστόν εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες άκουσαν για πρώτη φορά Έλληνες ρήτορες να μιλούν στη Ρώμη, έτρεχαν να θαυμάσουν το ελληνικό αυτό χαρακτηριστικό όπου οι Έλληνες «λαλούσαν ως αηδόνες» (λαλούσαν=μιλούσαν).
Ο Κικέρων (106-43 π.Χ.) είχε πει για την αρχαία ελληνική γλώσσα ότι «Ει θεοί διαλέγονται, την των Ελλήνων γλώττη χρώνται.» Ενώ ο Ρωμαίος Οράτιος 65-8 π.Χ. συμπλήρωσε: «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».
Η φιλόλογος και συγγραφεύς Άννα Τζιροπούλου Ευσταθίου λέει για την αρχαία Ελληνική γλώσσα: «Οι τόνοι (πολυτονικό) της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες»
Εν κατακλείδι, αυτά ΔΕΝ είναι ελληνικά... http://www.slang.gr/
Όχι μόνο δεν θα τα καταλάβαινε ο Περικλής που πέθανε πριν 1584 χρόνια. Δεν θα τα καταλάβαινε ούτε καν ο Κολοκοτρώνης που πέθανε πριν 170 χρόνια!!!
Ο Οδυσσέας Ελύτης για το τελικό -ν http://texnografia.blogspot.com/2011/11/blog-post_09.html
Υ.Γ. Για όσους όμως θέλουν τα «τάδε έφη» σπουδαίων ανθρώπων-πηγών για να πειστούν...
Σύμφωνα με την Ethnologue: In Cyprus, the dialect is reportedly much more similar to Classical Greek [grc] in vocabulary, grammar and phonetics, than that spoken in Greece.
Σύμφωνα με την Ethnologue (και σχεδόν όλους τους γλωσσολόγους του κόσμου): «Η Κυπριακή Διάλεκτος της Ελληνικής Γλώσσας, είναι πολύ πιο κοντά στα Αρχαία Ελληνικά της κλασσικής περιόδου, στο λεξιλόγιο, τη γραμματική και τη φωνητική από την Κοινή Νεοελληνική (Δημοτική) [grc]».
Βλέπε http://spartiatisarthra.blogspot.co.uk/2011/11/blog-post_15.html
Εμείς καλά την έχουμε. Μία γλώσσα και οκτώ διάλεκτοι (αν υπολογίσουμε την τσακωνική και την ποντιακή σαν ελληνικές διαλέκτους, και όχι ελληνογενείς γλώσσες).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.