1) Ποιά είναι η αρχαία Ελλάδα; 2) Ποιά είναι η σύγχρονη Ελλάδα; 3) Ο όρος «Ελλάδα» και το εθνώνυμο «Έλληνες» -Διαχρονικά-
1) Μήπως γνωρίζετε ποια είναι η Αρχαία Ελλάδα; Για σκεφτείτε λίγο προτού διαβάσετε αυτό το άρθρο. Όταν οι περισσότεροι (ακόμα και οι «ειδικοί») μιλούν για την «Αρχαία Ελλάδα», έχουν στο νου τους την Ελλάδα όπως είναι τα σύνορα της σήμερα. Ο όρος «Αρχαία Ελλάδα» είναι υποθετικός, σύγχρονος και συμβατικός. Επομένος Αρχαία Ελλάδα είναι... οι περιοχές που (π.χ. στα κλασσικά χρόνια) ζούσαν Έλληνες. Δηλαδή, η Ελλάς ως έχουν σήμερα τα σύνορα της, η Β.Ήπειρος, η Α.Θράκη, η Ιωνία, η Κύπρος, η Καππαδοκία, η Καραμανία, η Αττάλεια, ο Πόντος, η Κωνσταντινούπολη, η Νότια Ιταλία (Μεγάλη Ελλάς), παράλιες περιοχές του Εύξεινου Πόντου -Καύκασου-, Κυρηναϊκή, αποικίες στη δυτική Ευρώπη που έχτισαν οι αρχαίοι Έλληνες -Μασσαλία, Νίκαια, Αντίπολις, Ημεροσκοπείον- και διάφορες άλλες πόλεις που ίδρυσαν στις ακτές της μεσογείου μέχρι και την ιβηρική χερσόνησο. Δηλαδή αν είναι να το δούμε με τα σημερινά σύνορα, «Αρχαία Ελλάδα» ήταν η Ισπανία προς δυσμάς και η Γεωργία (Ε.Σ.Σ.Δ.) προς ανατολάς.
2) Σήμερα παρατηρούμε ότι ο κόσμος δυσκολεύεται να καταλάβει ποια είναι η Ελλάδα σαν πατρίδα (η γη των πατέρων) και όχι σαν κράτος. Για παράδειγμα στο βιβλίο του Richard Clogg «συνοπτική ιστορία της ΕΛΛΑΔΑΣ, 1770-2000» (δεύτερη έκδοση) το οποίο αποτελείται από 311 σελίδες, γίνεται αναφορά στην Κύπρο σε 34 σελίδες (όχι 34 φορές), στην Κρήτη σε 21 σελίδες και στη Ρόδο σε 4 σελίδες, απόδειξη του ότι όταν λέμε ΕΛΛΑΔΑ (σήμερα), εννοούμε... την κυρίως Ελλάδα, την Κύπρο και όλες τις άλλες αλύτρωτες πατρίδες (Β.Ήπειρος, Α.Θράκη, Ιωνία, Αττάλεια, Ίμβρος, Τένεδος, Καραμανία, Καππαδοκία, Πόντος και Κωνσταντινούπολη), και όχι το ελλαδικό κράτος όπως έχουν τα σύνορα αυτού από το 1947. Αυτή είναι η Σύγχρνονη Ελλάδα (μέχρι και σήμερα).
Ο κόσμος δυσκολεύεται να καταλάβει ότι δεν υπήρχε στα αρχαία χρόνια, ενωμένο ελληνικό κράτος, αλλά εκατοντάδες πόλεις κράτη. Ούτε η Βυζαντινή αυτοκρατορία της οποίας τα σύνορα άλλαζαν συνέχεια, μπορεί να θεωρηθεί «ελληνικό κράτος». Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ανήκαν πολλές άλλες εθνότητες. Ο όρος «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» είναι πολύ μεταγενέστερος. Οι πολίτες αποκαλούσαν την Αυτοκρατορία τους: Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, Ρωμαίων Κράτος, Ρωμαίων Πολιτεία και Ρωμανία, ενώ οι όροι «Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» και «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» είναι ιστοριογραφικοί νεολογισμοί που χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά τον 16ο και 17ο αιώνα. Οι περισσότεροι αυτοκράτορες του Βυζαντίου δεν ήταν καν Έλληνες. Η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητο βασίλειο το 1832 (επίσημα) με την ένωση μόνο τριών γεωγραφικών περιοχών, της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδας και των Κυκλάδων. Τα σημερινά της σύνορα η κυρίως Ελλάδα τα έχει από το 1947 όταν προσαρτίθησαν και τα Δωδεκάνησα που προηγουμένως ήταν υπό ιταλική κατοχή.
Δηλαδή ενώ για τρεις με τέσσερις χιλιετίες (ανάλογα με το πότε
εξελληνίστηκε η κάθε περιοχή) υπήρχε μια Ελλάδα χωρίς καθορισμένα σύνορα, μια
Ελλάδα που εκτεινόταν από τα Επτάνησα (δυτικά)* μέχρι και τον Πόντο
(ανατολικά), και από τη Μακεδονία την Ήπειρο τη Θράκη (βόρεια) και την Κρήτη τη
Ρόδο και την Κύπρο (Νότια), μόλις δημιουργήθηκε το Ελληνικό Βασίλειο το 1832,Ο όρος «Αρχαία Ελλάδα» θυμίζει λίγο το σημερινό Κουρδιστάν, που δεν έχει γεωγραφικά καθορισμένα σύνορα. Ο χώρος αυτός
είναι υποθετικός, σύγχρονος και συμβατικός, βάσει της κατανομής κουρδικών πληθυσμών. Τα εδάφη είναι κατεχόμενα από τις γείτονες χώρες Ιράκ, Ιράν, τουρκία και Συρία.
«Το Ελληνικό Βασίλειο δεν είναι όλη η Ελλάδα, αλλά μόνον ένα μέρος της, το μικρότερο και το φτωχότερο. Έλληνας δεν είναι μόνον εκείνος που ζει μέσα σ’αυτό το Βασίλειο, αλλά και εκείνος που ζει στα Ιωάννινα, στη Θεσσαλία, στις Σέρρες, στην Ανδριανούπολη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Τραπεζούντα, στην Κρήτη, στη Σμύρνη και σε όποια γη συνδέεσαι με την ελληνική ιστορία και την ελληνική φυλή»
Το εκνευριστικό όμως σήμερα είναι ότι ο κόσμος σχετίζει (είτε ασυνείδητα, είτε από άγνοια) την «Αρχαία Ελλάδα» με τα σύνορα του σημερινού ελλαδικού κράτους.
Δηλαδή ενώ για τρεις με τέσσερις χιλιετίες (ανάλογα με το πότε εξελληνίστηκε η κάθε περιοχή) υπήρχε μια Ελλάδα χωρίς καθορισμένα σύνορα, μια Ελλάδα που εκτεινόταν από τα Επτάνησα (δυτικά)*1 μέχρι και τον Πόντο (ανατολικά), και από τη Μακεδονία την Ήπειρο τη Θράκη (βόρεια) και την Κρήτη τη Ρόδο και την Κύπρο (Νότια), μόλις δημιουργήθηκε το Ελληνικό Βασίλειο το 1832, όλες οι άλλες περιοχές έπαψαν να είναι Ελλάδα;;;;; Την αδικία όμως τη δέχονται οι Έλληνες Κύπριοι. Οι κάτοικοι όλων των άλλων Αλύτρωτων Πατρίδων (Β. Ήπειρος, Ιωνία, Καππαδοκία, Ίμβρος, Τένεδος, Πόντος και Κωνσταντινούπολη) εγκαταστάθηκαν στην κυρίως Ελλάδα, αφού τα εδάφη τους κατακτήθηκαν, και έγιναν έτσι -για τους πρόσφυγες μιλούμε- στη συνείδηση των Παλαιοελλαδιτών, Ελληνοελληνότατοι*2. Οι Κύπριοι όμως παραμένουν εκτός του ελληνικού κόσμου για τους σημερινούς Ελλαδίτες, στη συνείδηση και τα λόγια τους. Δυστυχώς για τους ανιστόρητους Ελλαδίτες, η Κύπρος δεν έχει καμμία σχέση με την Αρχαία ή την Νέα Ελλάδα.
*1= Εξαιρούμε τις αποικίες στη Δυτική Μεσόγειο, που άρχισαν να αφελληνίζονται από τα Μεσαιωνικά χρόνια.
*2= Οι Παλαιοελλαδίτες αποκαλούσαν τους προσφυγές «τουρκόσπορους», αφού σχεδόν όλοι μιλούσαν τούρκικα σαν δεύτερη γλώσσα, ενώ μερικοί μιλούσαν μόνο τούρκικα• ενώ ταυτόχρονα ήταν εντονότατο το στοιχείο του τοπικισμού. Οι πρόσφυγες ουσιαστικά εξελλαδίστηκαν, έχασαν τις διαλέκτους τους και κάποια ξεχωριστά ήθη, έθιμα, παραδόσεις και νοοτροπία.
«Το Ελληνικό Βασίλειο δεν είναι όλη η Ελλάδα, αλλά μόνον ένα μέρος της, το μικρότερο και το φτωχότερο. Έλληνας δεν είναι μόνον εκείνος που ζει μέσα σ’αυτό το Βασίλειο, αλλά και εκείνος που ζει στα Ιωάννινα, στη Θεσσαλία, στις Σέρρες, στην Ανδριανούπολη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Τραπεζούντα, στην Κρήτη, στη Σμύρνη και σε όποια γη συνδέεσαι με την ελληνική ιστορία και την ελληνική φυλή»
––––. Ο Κωλέττης ήταν ηπειρωτικής
καταγωγής, δηλαδή η ιδιαίτερη του πατρίδα δεν ανήκε στο Ελληνικό
Βασίλειο, όταν εκείνος ήταν πρωθυπουργός από το 1844 μέχρι το 1847.Τα σύνορα του Ελληνικού Βασιλείου το 1844 ήταν η Στερεά Ελλάδα, η Πελοπόννησος και η Κυκλάδες (βλέπε χάρτη στο τέλος). Το εκνευριστικό όμως σήμερα είναι ότι ο κόσμος σχετίζει (είτε ασυνείδητα, είτε από άγνοια) την «Αρχαία Ελλάδα» με τα σύνορα του σημερινού ελλαδικού κράτους.
Δηλαδή ενώ για τρεις με τέσσερις χιλιετίες (ανάλογα με το πότε εξελληνίστηκε η κάθε περιοχή) υπήρχε μια Ελλάδα χωρίς καθορισμένα σύνορα, μια Ελλάδα που εκτεινόταν από τα Επτάνησα (δυτικά)*1 μέχρι και τον Πόντο (ανατολικά), και από τη Μακεδονία την Ήπειρο τη Θράκη (βόρεια) και την Κρήτη τη Ρόδο και την Κύπρο (Νότια), μόλις δημιουργήθηκε το Ελληνικό Βασίλειο το 1832, όλες οι άλλες περιοχές έπαψαν να είναι Ελλάδα;;;;; Την αδικία όμως τη δέχονται οι Έλληνες Κύπριοι. Οι κάτοικοι όλων των άλλων Αλύτρωτων Πατρίδων (Β. Ήπειρος, Ιωνία, Καππαδοκία, Ίμβρος, Τένεδος, Πόντος και Κωνσταντινούπολη) εγκαταστάθηκαν στην κυρίως Ελλάδα, αφού τα εδάφη τους κατακτήθηκαν, και έγιναν έτσι -για τους πρόσφυγες μιλούμε- στη συνείδηση των Παλαιοελλαδιτών, Ελληνοελληνότατοι*2. Οι Κύπριοι όμως παραμένουν εκτός του ελληνικού κόσμου για τους σημερινούς Ελλαδίτες, στη συνείδηση και τα λόγια τους. Δυστυχώς για τους ανιστόρητους Ελλαδίτες, η Κύπρος δεν έχει καμμία σχέση με την Αρχαία ή την Νέα Ελλάδα.
*1= Εξαιρούμε τις αποικίες στη Δυτική Μεσόγειο, που άρχισαν να αφελληνίζονται από τα Μεσαιωνικά χρόνια.
*2= Οι Παλαιοελλαδίτες αποκαλούσαν τους προσφυγές «τουρκόσπορους», αφού σχεδόν όλοι μιλούσαν τούρκικα σαν δεύτερη γλώσσα, ενώ μερικοί μιλούσαν μόνο τούρκικα• ενώ ταυτόχρονα ήταν εντονότατο το στοιχείο του τοπικισμού. Οι πρόσφυγες ουσιαστικά εξελλαδίστηκαν, έχασαν τις διαλέκτους τους και κάποια ξεχωριστά ήθη, έθιμα, παραδόσεις και νοοτροπία.
3) Ο όρος «Ελλάδα» και το εθνώνυμο «Έλληνες» -Διαχρονικά- Οι
αρχαίοι ενώ αναφέρονταν στις διάφορες ελληνικές περιοχές: Σπάρτη,
Λακεδαίμονα, Λακωνία, Πελοπόννησος, Αθήνα, Αττική, Θήβα, Βοιωτία, Πέλλα,
Μακεδονία κ.ο.κ. πολύ σπάνια έλεγαν «Ελλάς», αλλά και όταν το έλεγαν τα
σύνορα αυτής ήταν πολύ ασαφή, ανάλογα με την εποχή. Βλέπετε μέχρι και τα κλασσικά χρόνια οι Έλληνες του κυρίως ελλαδικού χώρου
(Θεσσαλία-Στερεά-Πελοπόννησος), θεωρούσαν τους Ηπειρώτες, τους
Μακεδόνες και τους Πελαγόνιους, ημι-βάρβαρους, τους Θράκες βάρβαρους και
όλους τους άλλους που ζούσαν βορειότερα ΒΑΡΒΑΡΟΤΑΤΟΥΣ!!! Όπως καταλαβαίνετε, οι
αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν είχαν γλωσσολόγους για να τους πουν ότι και αυτοί μιλούσαν μια ελληνική διάλεκτο. Ο Ηρόδοτος που καταγόταν από την Αλικαρνασσό της Μ.Ασίας έγραψε για την αρχαία Ελλάς, «πάσαι αι υπό Ελλήνων κατοικούμεναι χώραι».
Ο Όμηρος που έζησε περίπου το 800π.Χ., στην Ιλιάδα που περιγραφή τον Τρωικό πόλεμο που έγινε περίπου το 1190π.Χ., χρησιμοποιεί τα εθνώνυμα Αχαιοί 598 φορές, Δαναοί 138 φορές, και Αργείοι 29 φορές με ισοδύναμη έννοια. Ο Όμηρος αποκαλεί Έλληνες τους κατοίκους της Φθίας στη νότια Θεσσαλία, την οποία αποκαλεί Ελλάς. Η λέξη Έλληνες με την ευρύτερη σημασία της απαντάται για πρώτη φορά σε μια επιγραφή αφιερωμένη στον Ηρακλή για τη νίκη του στις Αμφικτυονίες και αναφέρεται στην 48η Ολυμπιάδα (584π.Χ.). Ο Ηρακλής βέβαια σαν μυθιστορικό πρόσωπο έζησε πριν τον τρωικό πόλεμο (1190π.Χ.), άρα κάτι δεν πάει καλά με τις χρονολογίες. Μετά τον πόλεμο εναντίον των Περσών, αναρτήθηκε μια επιγραφή στους Δελφούς για τη νίκη εναντίον των Περσών και υμνεί τον Παυσανία ως τον αρχηγό των Ελλήνων στη μάχη των Πλαταιών το 479π.Χ. Παρόλο που δεν υπάρχουν άλλες αρχαίες γραπτές επιγραφές, λογικά το εθνώνυμο «Έλληνες» παρουσιάστηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και σταδιακά καθιερώθηκε μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ. Όμως, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, χαρακτηρίζονταν από έναν ατέρμονο τοπικισμό. Έφταναν στο σημείο οι Δωριείς να θεωρούν ξένους τους Ίωνες και το αντίθετο. Οι δε Σπαρτιάτες που ανήκαν στο δωρικό φύλο έφταναν στα άκρα, αφού θεωρούσαν «μόθακες» (μπάσταρδους) αυτούς που είχαν ένα γονιό Σπαρτιάτη και ένα γονιό μη Σπαρτιάτη (Έλληνα εννοείται), και κοινωνικά ήταν ένα σκαλί πιο πάνω από τους είλωτες. Η κοινή εθνική συνείδηση τονωνόταν κατά τη διάρκεια των Πανελλήνιων Αγώνων και μετά τους Περσικούς Πολέμους.
Στα βυζαντινά χρόνια εξαφανίστηκαν οι λέξεις «Ελλάδα» και «Έλληνες», καθώς θεωρούνταν παγανιστικοί-ειδωλολατρικοί όροι. Κατά την ελληνική επανάσταση οι Έλληνες αυτοπροσδιορίζονταν συνηθέστερα ως «Ρωμιοί» (Ρωμαίος πολίτης, κατάλοιπο των ρωμαϊκών χρόνων) μερικές φορές Γραικοί, και σπάνια Έλληνες. Όταν ο Κολοκοτρώνης έλεγε «Έλληνες μου», εννοούσε παλικάρια μου.
Ελληνες-Ρωμιοί-Γραικοί
Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατοχής, ξεκίνησε μια σφοδρή ιδεολογική διαμάχη ανάμεσα στις τρεις διαφορετικές ονομασίες των Ελλήνων. Οι κληρικοί προτιμούσαν το Ρωμιοί, που στα μεσαιωνικά χρόνια δεν είχε εθνική έννοια, αλλά θρησκευτική, και με αυτό το όνομα χαρακτηρίζονταν οι πολίτες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αργότερα, όταν τα σύνορα της Αυτοκρατορίας συρρικνώθηκαν πολύ, αλλά κυρίως στα χρόνια της τουρκοκρατίας, η λέξη «Ρωμιός» απέκτησε εθνική έννοια. Οι οπαδοί του ονόματος Γραικοί και Έλληνες επέκριναν σφόδρα την ονομασία Ρωμιός, αφού θύμιζε τη ρωμαιοκρατία. Το όνομα Γραικός υποστήριζαν πολλοί Έλληνες του εξωτερικού, όπως ο Αδαμάντιος Κορραής που έζησε στη Γαλλία (προτείνει όμως και το όνομα Έλληνας). Το όνομα Έλληνας υποστήριζαν οι εθνικιστές (όπως θα τους ονόμαζαν σήμερα, αφού τότε δεν υπήρχε αυτός ο όρος). Αυτοί δηλαδή που ήταν προσηλωμένοι στο μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδας.
Πάντως στα τέλη του 18ου αιώνα, οι ιερείς δέχτηκαν να βαφτίζουν τα παιδιά με αρχαιοελληνικά ονόματα, για να τους θυμίσουν από ποιους κατάγονται, και να ξυπνήσουν στα ελληνόπουλα το εθνικό φρόνημα. Σχετικά ο Αλή πασάς έλεγε «εσείς οι Ρωμιοί, μπρε, κάτι μεγάλο έχετε στο κεφάλι σας. Δε βαφτίζετε πια τα παιδιά σας Γιάννη, Πέτρο, Κώστα, παρά Λεωνίδα, Θεμιστοκλή, Αριστείδη! Σίγουρα κάτι μαγειρεύετε».
Κατά την Προσωρινή Διοίκησις της Ελλάδος (1822-1827) υπήρχαν έντονες διαμάχες ως προς το εθνώνυμο και το όνομα του μελλοντικού αναγνωρίσιμου κράτους. Έλλην και Ελλάς, Ρωμιός και Ρωμανία, Γραικός και Γραικία
Υ.Γ. Η ιστορία-εθνολογία, είναι όπως τα μαθηματικά, πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι. Να σκέφτεσαι με τα τότε δεδομένα, όχι με τα σημερινά. Οι πλείστοι φιλόλογοι που διδάσκουν ιστορία στα σχολεία είναι άσχετοι.
Εμείς δεν έχομε παρά να συμφωνήσουμε με τον προπάππο μας Ηρόδοτο. Ελλάς είναι: «πάσαι αι υπό Ελλήνων κατοικούμεναι χώραι».
Βλέπε http://spartiatisarthra.blogspot.co.uk/2013/03/56.html
Ο Όμηρος που έζησε περίπου το 800π.Χ., στην Ιλιάδα που περιγραφή τον Τρωικό πόλεμο που έγινε περίπου το 1190π.Χ., χρησιμοποιεί τα εθνώνυμα Αχαιοί 598 φορές, Δαναοί 138 φορές, και Αργείοι 29 φορές με ισοδύναμη έννοια. Ο Όμηρος αποκαλεί Έλληνες τους κατοίκους της Φθίας στη νότια Θεσσαλία, την οποία αποκαλεί Ελλάς. Η λέξη Έλληνες με την ευρύτερη σημασία της απαντάται για πρώτη φορά σε μια επιγραφή αφιερωμένη στον Ηρακλή για τη νίκη του στις Αμφικτυονίες και αναφέρεται στην 48η Ολυμπιάδα (584π.Χ.). Ο Ηρακλής βέβαια σαν μυθιστορικό πρόσωπο έζησε πριν τον τρωικό πόλεμο (1190π.Χ.), άρα κάτι δεν πάει καλά με τις χρονολογίες. Μετά τον πόλεμο εναντίον των Περσών, αναρτήθηκε μια επιγραφή στους Δελφούς για τη νίκη εναντίον των Περσών και υμνεί τον Παυσανία ως τον αρχηγό των Ελλήνων στη μάχη των Πλαταιών το 479π.Χ. Παρόλο που δεν υπάρχουν άλλες αρχαίες γραπτές επιγραφές, λογικά το εθνώνυμο «Έλληνες» παρουσιάστηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και σταδιακά καθιερώθηκε μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ. Όμως, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, χαρακτηρίζονταν από έναν ατέρμονο τοπικισμό. Έφταναν στο σημείο οι Δωριείς να θεωρούν ξένους τους Ίωνες και το αντίθετο. Οι δε Σπαρτιάτες που ανήκαν στο δωρικό φύλο έφταναν στα άκρα, αφού θεωρούσαν «μόθακες» (μπάσταρδους) αυτούς που είχαν ένα γονιό Σπαρτιάτη και ένα γονιό μη Σπαρτιάτη (Έλληνα εννοείται), και κοινωνικά ήταν ένα σκαλί πιο πάνω από τους είλωτες. Η κοινή εθνική συνείδηση τονωνόταν κατά τη διάρκεια των Πανελλήνιων Αγώνων και μετά τους Περσικούς Πολέμους.
Στα βυζαντινά χρόνια εξαφανίστηκαν οι λέξεις «Ελλάδα» και «Έλληνες», καθώς θεωρούνταν παγανιστικοί-ειδωλολατρικοί όροι. Κατά την ελληνική επανάσταση οι Έλληνες αυτοπροσδιορίζονταν συνηθέστερα ως «Ρωμιοί» (Ρωμαίος πολίτης, κατάλοιπο των ρωμαϊκών χρόνων) μερικές φορές Γραικοί, και σπάνια Έλληνες. Όταν ο Κολοκοτρώνης έλεγε «Έλληνες μου», εννοούσε παλικάρια μου.
Ελληνες-Ρωμιοί-Γραικοί
Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατοχής, ξεκίνησε μια σφοδρή ιδεολογική διαμάχη ανάμεσα στις τρεις διαφορετικές ονομασίες των Ελλήνων. Οι κληρικοί προτιμούσαν το Ρωμιοί, που στα μεσαιωνικά χρόνια δεν είχε εθνική έννοια, αλλά θρησκευτική, και με αυτό το όνομα χαρακτηρίζονταν οι πολίτες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αργότερα, όταν τα σύνορα της Αυτοκρατορίας συρρικνώθηκαν πολύ, αλλά κυρίως στα χρόνια της τουρκοκρατίας, η λέξη «Ρωμιός» απέκτησε εθνική έννοια. Οι οπαδοί του ονόματος Γραικοί και Έλληνες επέκριναν σφόδρα την ονομασία Ρωμιός, αφού θύμιζε τη ρωμαιοκρατία. Το όνομα Γραικός υποστήριζαν πολλοί Έλληνες του εξωτερικού, όπως ο Αδαμάντιος Κορραής που έζησε στη Γαλλία (προτείνει όμως και το όνομα Έλληνας). Το όνομα Έλληνας υποστήριζαν οι εθνικιστές (όπως θα τους ονόμαζαν σήμερα, αφού τότε δεν υπήρχε αυτός ο όρος). Αυτοί δηλαδή που ήταν προσηλωμένοι στο μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδας.
Πάντως στα τέλη του 18ου αιώνα, οι ιερείς δέχτηκαν να βαφτίζουν τα παιδιά με αρχαιοελληνικά ονόματα, για να τους θυμίσουν από ποιους κατάγονται, και να ξυπνήσουν στα ελληνόπουλα το εθνικό φρόνημα. Σχετικά ο Αλή πασάς έλεγε «εσείς οι Ρωμιοί, μπρε, κάτι μεγάλο έχετε στο κεφάλι σας. Δε βαφτίζετε πια τα παιδιά σας Γιάννη, Πέτρο, Κώστα, παρά Λεωνίδα, Θεμιστοκλή, Αριστείδη! Σίγουρα κάτι μαγειρεύετε».
Κατά την Προσωρινή Διοίκησις της Ελλάδος (1822-1827) υπήρχαν έντονες διαμάχες ως προς το εθνώνυμο και το όνομα του μελλοντικού αναγνωρίσιμου κράτους. Έλλην και Ελλάς, Ρωμιός και Ρωμανία, Γραικός και Γραικία
Υ.Γ. Η ιστορία-εθνολογία, είναι όπως τα μαθηματικά, πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι. Να σκέφτεσαι με τα τότε δεδομένα, όχι με τα σημερινά. Οι πλείστοι φιλόλογοι που διδάσκουν ιστορία στα σχολεία είναι άσχετοι.
Εμείς δεν έχομε παρά να συμφωνήσουμε με τον προπάππο μας Ηρόδοτο. Ελλάς είναι: «πάσαι αι υπό Ελλήνων κατοικούμεναι χώραι».
Βλέπε http://spartiatisarthra.blogspot.co.uk/2013/03/56.html
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΕΔΩ ΖΟΥΣΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ 700π.Χ.-330π.Χ.
ΑΠΟΙΚΙΕΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ, ΦΟΙΝΙΚΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ.
ΑΠΟ ΤΟ 300π.Χ. ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΠΟΙΚΙΕΣ ΤΙΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΑΦΕΛΛΗΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΞΕΤΙΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙΜΕΙΞΙΩΝ ΤΟΥΣ ΜΕ ΑΛΛΑ ΕΘΝΗ.
Ο ΧΑΡΤΗΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ. ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΔΥΟ, ΕΝΩ Ο ΟΜΗΡΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΠΩΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΥΠΗΡΧΑΝ 90 ΠΟΛΕΙΣ (Ιλιάδα, Β 645 – 652).
Ο μόνος μη Ελληνικός λαός που αποίκισε το νησί ήταν οι Φοίνικες το 840π.Χ. Καταρχάς να αναφέρουμε πως από τα 13 Βασίλεια της Κύπρου που υπήρχαν το 800π.Χ. (Βλέπε Χάρτη), οι Φοίνικες ζούσαν… στο μισό (1/26)! Οι μεγαλύτερες και ισχυρότερες πόλεις ήσαν η Σαλαμίνα και η Πάφος. Με αυτά τα δεδομένα μπορούμε να υπολογίσουμε πως ο πληθυσμός τους ήταν τουλάχιστον 20-30 φορές μικρότερος από αυτόν τον Ελλήνων! Αν τότε ο πληθυσμός των Ελλήνων ήταν 50.000, των Φοινίκων ήταν 1.660-2.500. Οι Φοίνικες του Κιτίου, που συνεργάζονταν πάντα με τους Πέρσες (όπως οι τούρκοι με τους Βρετανούς τον καιρό της αγγλοκρατίας), άρχισαν σταδιακά να εγκαταλείπουν την Κύπρο όταν αυτή προσαρτήθηκε (311-310π.Χ. μέχρι το 58π.Χ.) στους Έλληνες Μακεδόνες του Πτολεμαίου. Υπολογίζεται πως μέχρι το 200π.Χ. δεν υπήρχε ούτε και ένας Φοίνικας στην Κύπρο, εγκαταστάθηκαν στη μητρόπολή τους, τη Φοινίκη, αφού δεν υπήρχαν πλέον οι Πέρσες στην Κύπρο για να τους προστατεύουν.
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΕΔΩ ΖΟΥΣΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ 600π.Χ.-330π.Χ.
ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΗΤΑΝ ΧΤΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΞΕΙΝΟΥ ΠΟΝΤΟΥ.
Distribution of races in the Balkan Peninsula and Asia Minor in 1918 (National Geographic).
Εξάπλωση των φυλών (εθνών) στη Βαλκανική Χερσόνησο και τη Μικρά Ασία το 1918 (National Geographic).
Σήμερα Έλληνες ζουν μόνο στην κυρίως Ελλάδα (ελλαδικό κράτος) και στην Κύπρο. Οι υπόλοιπες περιοχές πληθυσμιακά μπορεί να μην είναι ελληνικές, αλλά κανένας δεν μπορεί να διαγράψει την προαιώνια ελληνική τους ιστορία.
Σε ότι αφορά την κεντρική Μ.Ασία, ο χάρτης δεν δείχνει (κακώς) πώς ζούσαν Έλληνες στην Καραμανία και την Καππαδοκία, ίσως επειδή ήταν μειονότητα.
Τα σύνορα του Ελληνικού Βασιλείου 1832-1947
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.