Όλοι οι Έλληνες, της Κύπρου και της κυρίως Ελλάδος, έχουν να διηγηθούν και από μια (τουλάχιστον) ιστορία, που θα πάει κάπως έτσι «οι πουστοκύπριοι δεν χωνεύουν τους Έλληνες -σ.σ.:Eλλαδίτες-», «οι πουστοκαλαμαράες εν μας θέλουν». Και αρχίζουν να διηγούνται ο καθένας την ιστορία του.
Ιστορικά, μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου (που κανένας Έλληνας Κύπριος δεν ήθελε) και ιδίως μετά τα επεισόδια της Κοφίνου (η τουρκία ήταν έτοιμη να εισβάλει και την σταμάτησαν οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί, με τον όρο ότι θα έφευγε η μεραρχία από το νησί), ο Μακάριος δήλωσε πως θα ακολουθήσουμε την πολιτική του εφικτού και όχι του ευκταίου (δηλαδή της Ένωσις). Αυτό φυσικά εξόργισε τον Διγενή και από τότε χωρίστηκε ο κυπριακός ελληνισμός σε «μακαριακούς» και «γριβικούς». Από το 1968 και εντεύθεν οι εκάστοτε κυβέρνησεις (και των δυο κρατών) έθεταν σαν στόχο την απομάκρυνση του κυπριακού ελληνισμού από τον ελλαδικό ελληνισμό, τον απογαλακτισμό της Κύπρου από τη Μητέρα Πατρίδα. Έπρεπε οι κυβερνήσεις ένθεν κι ένθεν να πείσουν τους Κύπριους να ξεχάσουν Ένωση και Μητέρα Πατρίδα, και τους Ελλαδίτες να ξεχάσουν πως υπάρχουν κάπου, σε ένα μεγάλο νησί εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που ζουν εκεί, εδώ και 34 αιώνες. Σιγά-σιγά άρχισε εκατέρωθεν μια αντιπάθεια που σήμερα έφτασε στο σημείο του μίσους, κυρίως από τους εθνοπροδοτες-γραικύλους αριστερο-αναρχο-κομμουνιστές, αλλά και γενικά από όσους δεν γνωρίζουν την ελληνική μας ιστορία.
Παλιά όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Το βιβλιαράκι με τίτλο «Καραολής και Δημητρίου» (εκδόσεις Αιγαίον) μας λέει με πάσα λεπτομέρεια πως ο Ελλαδικός λαός στεκόταν δίπλα στον αγώνα των Κυπρίων δια την Ένωση της Μεγαλονήσου με τον εθνικό κορμό. Σε ολόκληρη την κυρίως Ελλάδα μάζεψαν δεκάδες χιλιάδες υπογραφές για να τις στείλουν στη βασίλισσα Ελισάβετ και να δώσει χάρη στους δυο αγωνιστές. «Την Τετάρτη 9 Μαΐου η Αθήνα αιματοκυλίστηκε, ενώ τραυματίες υπήρχαν και στη Θεσσαλονίκη. Η πλατεία Ομονοίας κατακλύστηκε από τον αθηναϊκό λαό, ο οποίος έσπευσε να ανταποκριθεί στην σχετική πρόσκληση του Αρχιεπισκόπου Δωροθέου. Όταν μετά από τη λήξη της συγκέντρωσης κάποιοι από το πλήθος που εκινείτο προς την πλατεία Συντάγματος εισέβαλαν και κατέστρεψαν τα γραφεία της Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, οι αστυνομικοί πυροβόλησαν το πλήθος μετά από κυβερνητική εντολή. Τέσσερις Έλληνες έπεσαν νεκροί από οικεία πυρά, ενώ καταμετρήθηκαν 193 τραυματίες.». 10 Μαΐου 1956 –η εκτέλεση που συγκλόνισε τον ελληνισμό-. Οι δυο παράλληλοι δρόμοι της Αθήνας στην Αγγλική πρεσβεία, πήραν τα ονόματα «Καραολή» και «Δημητρίου». Τότε ΟΛΟΙ οι Ελλαδίτες φώναζαν ΕΝΩΣΙΣ-ΕΝΩΣΙΣ, το τι έκαναν οι πολιτικοί, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Σήμερα, οι πλείστοι Ελλαδίτες (θα το διευκρινίζω συνέχεια πως για αυτό το φαινόμενο φταίνε κυρίως οι εκάστοτε κυβερνήσεις και λιγότερο ο απλός ο κόσμος) δεν ασχολούνται και δεν γνωρίζουν τίποτα για την Κύπρο. Μερικοί ρωτάνε ποιος είναι ο εθνικός ύμνος του νησιού, άλλοι ρωτάνε αν έχουμε διαφορά ώρας με την κυρίως Ελλάδα, οι περισσότεροι δεν ξέρουν τις πόλεις της Κύπρου (έξη είναι όλες κι’όλες), οι ποδοσφαιρόφιλοι ξέρουν μόνο τις μεγάλες ομάδες της Κύπρου, πολλοί δεν γνωρίζουν τον Γρίβα, τον Αυξεντίου και τον Παλληκαρίδη.
Στην Κύπρο, από τον καιρό που πάτησαν το πόδι τους οι Εγγλέζοι στο νησί, αναρτήθηκαν παντού οι γαλανόλευκες και οι Έλληνες Κύπριοι ήλπιζαν πως η ιδιαίτερη τους πατρίδα, θα ενωνόταν ειρηνικά μετά του υπολοίπου ελληνισμού, όπως έγινε 14 χρόνια πριν, που οι Άγγλοι έδωσαν τα Επτάνησα στο Ελληνικό Βασίλειο. Από το 1878 μέχρι και το 1968 (ή αν θέλετε μέχρι το 1974) ΟΛΟΙ οι Έλληνες Κύπριοι, αριστεροί, δεξιοί, κομμουνιστές και εθνικιστές, κρατούσαν τη γαλανόλευκη και έψελναν περήφανα τον εθνικό ύμνο. Σήμερα, οι μισοί περίπου Έλληνες Κύπριοι δεν δέχονται την ελληνική σημαία, πολλοί την καίνε, και δεκάδες χιλιάδες (ξεχάστε το γνωστό «εν 10-20 πελλοκοπελλούθκια») γιουχαΐζουν τον εθνικό μας ύμνο, όπως ακριβώς κάνουν και οι τούρκοι, οι σκοπιανοί και οι αλβανοί.
Το σύνθημα «ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΥΠΝΑΤΕ» το έχετε ξανακούσει; Πιθανών ναι, αλλά μπαινάκις και βγαινάκις (από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει). Όπως έλεγε και ο Μακάριος «ο λαός είναι όπως ένα κουβά με νερό, άμα τον γέρνεις δεξιά πάει δεξιά, άμα τον γέρνεις αριστερά πάει αριστερά». Μην επιτρέπετε στους γραικύλους πολιτικάντηδες να ελέγχουν τη σκέψη σας. Πρέπει να είμεθα εθνικά σκεπτόμενοι δια να επιβιώσουμε σαν έθνος.
Η περίπτωση με το πως βλέπουν οι Ελλαδίτες τους Κυπρίους και το αντίθετο, θυμίζει πολύ το πως έβλεπαν οι Σπαρτιάτες τους Αθηναίους και το αντίθετο, στα κλασσικά χρόνια. Ενώ γνώριζαν εκατέρωθεν πως είναι ομοεθνείς, ΔΕΝ το ένιωθαν! Για παράδειγμα συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες, που ως γνωστόν δικαιούνταν να λάβουν μέρος μόνο οι Έλληνες (για όσους δεν το γνωρίζουν, και σήμερα οι Κύπριοι συμμετέχουν σε Πανελλήνιους αγώνες), αλλά ένιωθαν ότι ανήκουν σε διαφορετικούς λαούς (ξεχωρίζουμε το γνωρίζω από το νιώθω). Οι Σπαρτιάτες ανήκαν στο δωρικό ελληνικό φύλο και οι Αθηναίοι στο ιωνικό ελληνικό φύλο. Αυτό το καταραμένο το «νιώθω» τους οδηγούσε στο σημείο να μισούν θανάσιμα ο ένας τον άλλο.
Τον καιρό του Περικλή δικαιούνταν να ψηφίσουν μόνο οι ελεύθεροι άρρενες… που είχαν και τους δυο γονείς Αθηναίους! Αυτή όμως η απόφαση του Περικλή είχε καθαρά πολιτικούς σκοπούς. Αυτό που συνέβαινε όμως στην αρχαία Σπάρτη ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο.
Αν κάποιος είχε τον ένα γονιό Σπαρτιάτη και τον άλλο ΕΛΛΗΝΑ, από άλλη πόλη-κράτος τον θεωρούσαν μόθακα, δηλαδή μπάσταρδο. Ήταν μεν ένα σκαλί πάνω από τους είλωτες, αλλά δεν ανήκαν στους «όμοιους», δεν είχαν κανένα πολιτικό δικαίωμα! Εδώ, ο τρόπος που σκέφτονταν οι Σπαρτιάτες δεν ήταν πολιτικός, ήταν γενετικός. Πίστευαν πως ήταν γενετικά ανώτεροι όλων!
Υ.Γ. Όποιος Ελλαδίτης βρίζει τους Κυπρίους είναι εχθρός μας, όποιος Κύπριος βρίζει τους Ελλαδίτες είναι εχθρός μας. ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ!
Βλέπε παρεμφερές άρθρο http://spartiatisarthra.blogspot.co.uk/2004/01/blog-post.html
http://spartiatisarthra.blogspot.com/2013/03/56.html
http://spartiatisarthra.blogspot.com/2011/05/26.html
Ιστορικά, μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου (που κανένας Έλληνας Κύπριος δεν ήθελε) και ιδίως μετά τα επεισόδια της Κοφίνου (η τουρκία ήταν έτοιμη να εισβάλει και την σταμάτησαν οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί, με τον όρο ότι θα έφευγε η μεραρχία από το νησί), ο Μακάριος δήλωσε πως θα ακολουθήσουμε την πολιτική του εφικτού και όχι του ευκταίου (δηλαδή της Ένωσις). Αυτό φυσικά εξόργισε τον Διγενή και από τότε χωρίστηκε ο κυπριακός ελληνισμός σε «μακαριακούς» και «γριβικούς». Από το 1968 και εντεύθεν οι εκάστοτε κυβέρνησεις (και των δυο κρατών) έθεταν σαν στόχο την απομάκρυνση του κυπριακού ελληνισμού από τον ελλαδικό ελληνισμό, τον απογαλακτισμό της Κύπρου από τη Μητέρα Πατρίδα. Έπρεπε οι κυβερνήσεις ένθεν κι ένθεν να πείσουν τους Κύπριους να ξεχάσουν Ένωση και Μητέρα Πατρίδα, και τους Ελλαδίτες να ξεχάσουν πως υπάρχουν κάπου, σε ένα μεγάλο νησί εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που ζουν εκεί, εδώ και 34 αιώνες. Σιγά-σιγά άρχισε εκατέρωθεν μια αντιπάθεια που σήμερα έφτασε στο σημείο του μίσους, κυρίως από τους εθνοπροδοτες-γραικύλους αριστερο-αναρχο-κομμουνιστές, αλλά και γενικά από όσους δεν γνωρίζουν την ελληνική μας ιστορία.
Παλιά όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Το βιβλιαράκι με τίτλο «Καραολής και Δημητρίου» (εκδόσεις Αιγαίον) μας λέει με πάσα λεπτομέρεια πως ο Ελλαδικός λαός στεκόταν δίπλα στον αγώνα των Κυπρίων δια την Ένωση της Μεγαλονήσου με τον εθνικό κορμό. Σε ολόκληρη την κυρίως Ελλάδα μάζεψαν δεκάδες χιλιάδες υπογραφές για να τις στείλουν στη βασίλισσα Ελισάβετ και να δώσει χάρη στους δυο αγωνιστές. «Την Τετάρτη 9 Μαΐου η Αθήνα αιματοκυλίστηκε, ενώ τραυματίες υπήρχαν και στη Θεσσαλονίκη. Η πλατεία Ομονοίας κατακλύστηκε από τον αθηναϊκό λαό, ο οποίος έσπευσε να ανταποκριθεί στην σχετική πρόσκληση του Αρχιεπισκόπου Δωροθέου. Όταν μετά από τη λήξη της συγκέντρωσης κάποιοι από το πλήθος που εκινείτο προς την πλατεία Συντάγματος εισέβαλαν και κατέστρεψαν τα γραφεία της Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, οι αστυνομικοί πυροβόλησαν το πλήθος μετά από κυβερνητική εντολή. Τέσσερις Έλληνες έπεσαν νεκροί από οικεία πυρά, ενώ καταμετρήθηκαν 193 τραυματίες.». 10 Μαΐου 1956 –η εκτέλεση που συγκλόνισε τον ελληνισμό-. Οι δυο παράλληλοι δρόμοι της Αθήνας στην Αγγλική πρεσβεία, πήραν τα ονόματα «Καραολή» και «Δημητρίου». Τότε ΟΛΟΙ οι Ελλαδίτες φώναζαν ΕΝΩΣΙΣ-ΕΝΩΣΙΣ, το τι έκαναν οι πολιτικοί, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Σήμερα, οι πλείστοι Ελλαδίτες (θα το διευκρινίζω συνέχεια πως για αυτό το φαινόμενο φταίνε κυρίως οι εκάστοτε κυβερνήσεις και λιγότερο ο απλός ο κόσμος) δεν ασχολούνται και δεν γνωρίζουν τίποτα για την Κύπρο. Μερικοί ρωτάνε ποιος είναι ο εθνικός ύμνος του νησιού, άλλοι ρωτάνε αν έχουμε διαφορά ώρας με την κυρίως Ελλάδα, οι περισσότεροι δεν ξέρουν τις πόλεις της Κύπρου (έξη είναι όλες κι’όλες), οι ποδοσφαιρόφιλοι ξέρουν μόνο τις μεγάλες ομάδες της Κύπρου, πολλοί δεν γνωρίζουν τον Γρίβα, τον Αυξεντίου και τον Παλληκαρίδη.
Στην Κύπρο, από τον καιρό που πάτησαν το πόδι τους οι Εγγλέζοι στο νησί, αναρτήθηκαν παντού οι γαλανόλευκες και οι Έλληνες Κύπριοι ήλπιζαν πως η ιδιαίτερη τους πατρίδα, θα ενωνόταν ειρηνικά μετά του υπολοίπου ελληνισμού, όπως έγινε 14 χρόνια πριν, που οι Άγγλοι έδωσαν τα Επτάνησα στο Ελληνικό Βασίλειο. Από το 1878 μέχρι και το 1968 (ή αν θέλετε μέχρι το 1974) ΟΛΟΙ οι Έλληνες Κύπριοι, αριστεροί, δεξιοί, κομμουνιστές και εθνικιστές, κρατούσαν τη γαλανόλευκη και έψελναν περήφανα τον εθνικό ύμνο. Σήμερα, οι μισοί περίπου Έλληνες Κύπριοι δεν δέχονται την ελληνική σημαία, πολλοί την καίνε, και δεκάδες χιλιάδες (ξεχάστε το γνωστό «εν 10-20 πελλοκοπελλούθκια») γιουχαΐζουν τον εθνικό μας ύμνο, όπως ακριβώς κάνουν και οι τούρκοι, οι σκοπιανοί και οι αλβανοί.
Το σύνθημα «ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΥΠΝΑΤΕ» το έχετε ξανακούσει; Πιθανών ναι, αλλά μπαινάκις και βγαινάκις (από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει). Όπως έλεγε και ο Μακάριος «ο λαός είναι όπως ένα κουβά με νερό, άμα τον γέρνεις δεξιά πάει δεξιά, άμα τον γέρνεις αριστερά πάει αριστερά». Μην επιτρέπετε στους γραικύλους πολιτικάντηδες να ελέγχουν τη σκέψη σας. Πρέπει να είμεθα εθνικά σκεπτόμενοι δια να επιβιώσουμε σαν έθνος.
Η περίπτωση με το πως βλέπουν οι Ελλαδίτες τους Κυπρίους και το αντίθετο, θυμίζει πολύ το πως έβλεπαν οι Σπαρτιάτες τους Αθηναίους και το αντίθετο, στα κλασσικά χρόνια. Ενώ γνώριζαν εκατέρωθεν πως είναι ομοεθνείς, ΔΕΝ το ένιωθαν! Για παράδειγμα συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες, που ως γνωστόν δικαιούνταν να λάβουν μέρος μόνο οι Έλληνες (για όσους δεν το γνωρίζουν, και σήμερα οι Κύπριοι συμμετέχουν σε Πανελλήνιους αγώνες), αλλά ένιωθαν ότι ανήκουν σε διαφορετικούς λαούς (ξεχωρίζουμε το γνωρίζω από το νιώθω). Οι Σπαρτιάτες ανήκαν στο δωρικό ελληνικό φύλο και οι Αθηναίοι στο ιωνικό ελληνικό φύλο. Αυτό το καταραμένο το «νιώθω» τους οδηγούσε στο σημείο να μισούν θανάσιμα ο ένας τον άλλο.
Τον καιρό του Περικλή δικαιούνταν να ψηφίσουν μόνο οι ελεύθεροι άρρενες… που είχαν και τους δυο γονείς Αθηναίους! Αυτή όμως η απόφαση του Περικλή είχε καθαρά πολιτικούς σκοπούς. Αυτό που συνέβαινε όμως στην αρχαία Σπάρτη ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο.
Αν κάποιος είχε τον ένα γονιό Σπαρτιάτη και τον άλλο ΕΛΛΗΝΑ, από άλλη πόλη-κράτος τον θεωρούσαν μόθακα, δηλαδή μπάσταρδο. Ήταν μεν ένα σκαλί πάνω από τους είλωτες, αλλά δεν ανήκαν στους «όμοιους», δεν είχαν κανένα πολιτικό δικαίωμα! Εδώ, ο τρόπος που σκέφτονταν οι Σπαρτιάτες δεν ήταν πολιτικός, ήταν γενετικός. Πίστευαν πως ήταν γενετικά ανώτεροι όλων!
Υ.Γ. Όποιος Ελλαδίτης βρίζει τους Κυπρίους είναι εχθρός μας, όποιος Κύπριος βρίζει τους Ελλαδίτες είναι εχθρός μας. ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ!
Βλέπε παρεμφερές άρθρο http://spartiatisarthra.blogspot.co.uk/2004/01/blog-post.html
http://spartiatisarthra.blogspot.com/2013/03/56.html
http://spartiatisarthra.blogspot.com/2011/05/26.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.