Σε ένα από τα τελευταία μαθήματα της φετινής σχολικής χρονιάς με κάποια αξιαγάπητα πρωτάκια, χρησιμοποίησα την αρχαία ελληνική λέξη «αγυιά» που σημαίνει δρόμος. Από αυτήν εκπορεύεται ετυμολογικά η ονομασία του χωριού Ανάγυια (άνω-αγυιά= ο πάνω δρόμος) της επαρχίας Λευκωσίας, από το οποίο καταγόταν η μαθήτρια που έκανε τη σχετική παρέμβαση. Άδραξα, με παιδαγωγική ευλυγισία, την ευκαιρία να αναφερθώ στην Ιλιάδα, το πρωτόλικνο ετούτο ευαγγέλιο του ελληνικού και, κατ’ επέκτασιν, του ευρωπαϊκού πολιτισμού, στην οποία αναφέρεται η Τροία ως ευρυάγυια (με τις πλατιές στράτες) και να παραθέσω μια σειρά από λέξεις της κυπριακής τοπολαλιάς, που είτε ηχούν μέχρι σήμερα αυτούσιες είτε βρίσκονται σε χρήση ελαφρώς παραλλαγμένες και διασκευασμένες από ξενικές επιδράσεις.
Απώτερός μου σκοπός ήταν να αποδείξω με αδιάσειστα στοιχεία το αυταπόδεικτο: ότι οι Κύπριοι είμαστε Έλληνες. Μέσα στα ομηρικά έπη, που τρέχουσά μου στοχοθεσία είναι να τα διαβάσω στο πρωτότυπο, βοούν κατακλυσμιαία οι μαρτυρίες της πάτριας γλώσσας μας, που μέσα στο πολύπαθο και μακραίωνό της μαρτύριο, διαφύλαξε τη δροσάτη αναύρα και την ηχητική της μουσικότητα σαν αρραγής συνέχεια της αρχαϊκής αρκαδοκυπριακής.
Λέξεις που ξεστόμιζε η μακαρισμένη η γιαγιά μου, με τη χαρακτηριστική εκείνη βαρύγδουπη, μετρική κυπριακή προφορά, έβγαιναν ίδιες κι απαράλλακτες απ’ το στόμα του Αχιλλέα, του Διομήδη, του Αγαμέμνονα, του Νέστορα, του Οδυσσέα και των άλλων ημίθεων πρωτεϊκών ηρώων της φυλής και που τις αθανάτισε με τη γραφίδα του ο τυφλός γενάρχης ραψωδός. Τα ονόματά μας, τα τοπωνύμια του χώματος που πατούμε και που πότισαν οι πρόγονοι μας με το δάκρυ και τον αγιασμένο ίδρο τους, οι φθόγγοι με τους οποίους πρωτοσυλλαβίζουμε τις θεϊκές λέξεις «μάνα» και «σ’ αγαπώ» αντηχούν στης οικουμένης το ξάγναντο ελληνικά, στην αρχαιότερη εν χρήσει γραπτή γλώσσα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Κι αν εμείς βοβώσουμε «και οι λίθοι κεκράξονται», καταπώς λένε κ’ οι Άγιες Γραφές. Κι ετούτο δεν είναι ένα χαριτωμένο σχήμα λόγου μεταφορικής απόκλισης, αλλά μια αποστομωτική πραγματικότητα με νοηματοδότηση εξολοκλήρου κυριολεκτική. Πηγαίνετε να σκάψετε στην Ταμασσό για να θεμελιώσετε το σπιτικό σας και μυριάδες θραύσματα αγγείων θα βροντοφωνάξουν συγχορδιακά με φωνήεντα ελληνικά! Είναι αξιόμεμπτη γελοιότητα να κάνεις και την παραμικρή έστω προσπάθεια ν’ αποδείξεις ότι είσαι Έλληνας κι αν αποτολμήσεις να το αρνηθείς, προδίδεις παραυτίκα την αμάθειά σου και την ολίγιστη ιστορική σου ανεπάρκεια.
Η συνέχεια του μαθήματος; Τέσσερις-πέντε μαθητές, συνήθως οι πιο αδύνατοι και απειθάρχητοι, διά της ανατάσεως των χειρών ή χωρίς αυτήν, με χολιασμένο ύφος ανάγλυφο στο έτοιμο να εκραγεί από ιερή αγανάκτηση αναψοκοκκινισμένο τους προσωπάκι, αντιδρούν εντονότατα και με αξιοπρόσεκτη σύμπνοια στο άκουσμα της λέξης «ελληνική».
Το θεωρούν προσωπική προσβολή να τους αποκαλέσεις Έλληνες και εξανίστανται εκστατικά, μ’ εκείνη την άκαμπτη αυτοπεποίθηση του δογματιστικά δασκαλεμένου που δεν αφήνει ερμητικά στον εαυτό του καμιά δυνατότητα προβληματισμού και κριτικότερης επαναθεώρησης των αρχών του. Αν ο καθηγητής αποπειραθεί, με τις αγαθέστερες προθέσεις, να ανοίξει συζήτηση ή σαν παιδαγωγός να επεκταθεί σε διαφωτιστική ιστορική θεμελίωση της πιο πάνω αλήθειας, η τάξη, με μαθηματική ακρίβεια, θα μεταβληθεί σε αρένα έντονων φραστικών αντιπαραθέσεων.
Οι μαθητές θα εκτραπούν, και λόγω της εγγενούς ανωριμότητας της εφηβείας αλλά και λόγω της ενδοοικογενειακής κληροδότησης μιας εμπρηστικής περί του θέματος βιοφιλοσοφίας. Το μάθημα θα εκτροχιαστεί σε κομματικές πολιτικολογίες, κάτι που ο εκπαιδευτικός πρέπει να αποφεύγει με διακριτική ευστροφία μιας και, ορθά και σοφά, τούτο απαγορεύεται από την εκπαιδευτική νομοθεσία.
Μου έτυχε κατά την ανάκρουση του Εθνικού μας Ύμνου να δω μαθητή να κάθεται, και με επιδεικτική προκλητικότητα να κρατά τ’ αχαμνά του και να χαχανίζει. Μαθητές ν’ αρπάζουν ελληνικά σημαιάκια, απ’ αυτά που κοσμούν το σχολικό χώρο κατά τους εθνικούς εορτασμούς να τα τσαλακώνουν και να τα πετούν με μένος στον κάλαθο! Μαθητές να βρίζουν χυδαία τους ήρωες της Ε.Ο.Κ.Α, και άλλα πολλά θαυμαστά και ανεκδιήγητα. Αυτά είναι τα αξιοθαύμαστα μεγαλουργήματα του ΑΚΕΛ, που μέσω μιας πολυετούς αήθους επέμβασης στις ανθρώπινες συνειδήσεις πυροδοτεί τις ευάλωτες και δεκτικές ψυχές των πιονιέρηδων της ΕΔΟΝ μ’ ένα διαχρονικό φανατισμό, που τυφλώνει κι ακρωτηριάζει ξεπλυμένους εγκεφάλους. Μερικά δε από τα εξέχοντα, στον καιρό τους, ετούτα πρωτοπαλλήκαρα της ΕΔΟΝ σήμερα κατέχουν υψηλούς κυβερνητικούς θώκους, αμείβονται αδρά από τη συσσωρευμένη χρηματική νερομάνα του Κύπριου φορολογούμενου και άοκνοι και καταϊδρωμένοι μάχονται νυχθημερόν να μας «λύσουν» και το Κυπριακό.Προσωπικά, θεωρώ ως τη μεγαλύτερη εθνική προδοσία του 20ού και 21ου αι। να ποδηγετείς τόσες χιλιάδες Ελλήνων της Κύπρου ν' αρνούνται αδιαπραγμάτευτα την εθνική τους ταυτότητα και μάλιστα όταν η μικρή μας πατρίδα απειλείται με πλήρη εκτουρκισμό.
Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι έρχονται να αμφισβητήσουν τα 3,4 χιλιάδες και πλέον χρόνια Ελληνικής ιστορίας του νησιού που τόσοι και τόσοι ήρωες έδωσαν την ζωή τους για να το κρατήσουν Ελληνικό και προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε την Ελληνική εθνότητα μας και να μας πείσουν ότι είμαστε «Κυπραίοι και όχι Έλληνες Κύπριοι. Εάν αυτή είναι η κατάντια κάποιον νεαρών τότε Ζήτω που καήκαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.