ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ -ΔΙΓΕΝΗΣ- (1898-1974)
Ο Γεώργιος Γρίβας, γνωστός και με το ψευδώνυμο Διγενής, ήταν Έλληνας Κύπριος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού. Γεννήθηκε στη Χρυσαλινιώτισσα, στη Λευκωσία της Κύπρου, στις 5 Ιουλίου 1898 και μεγάλωσε στο χωριό Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Ήταν το τέταρτο παιδί στη σειρά απο τα έξι παιδιά του Θεόδωρου Ιωάννη Γρίβα από το Τρίκωμο και της Καλομοίρας Χατζήμιχαηλ Γρίβα από τη Λευκωσία. Αφού τελείωσε το σχολείο του Τρικώμου, πήγε στη Λευκωσία όπου φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο (1909-1915), διαμένοντας στην οικία της γιαγιάς του. Το 1916 μπήκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1919 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού.
Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ που ήταν γαλουχημένοι με τα ελληνορθόδοξα ιδανικά, είχαν διάφορα ψευδώνυμα που σχετίζονταν με την ελληνική μας μυθιστορία. Ο Γρίβας διάλεξε το ψευδώνυμο «Διγενής», επειδή όταν ήτανε παιδάκι, η μητέρα του Καλομοίρα του διάβαζε τα λαϊκά τραγούδια του Θρυλικού μας Διγενή Ακρίτα, ο οποίος έγινε το παιδικό ίνδαλμα του Γρίβα. Ο Αρχηγός Διγενής γυμναζόταν και έτρωγε υγιεινά. Πίστευε ακράδαντα στο ρητό των προγόνων μας «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Παρόλο που ήταν αδυσώπητος με τους εχθρούς του έθνους (Έλληνες και ξένους), ήταν πολύ θρήσκος.
Όλη του η ζωή ήταν ένας αγώνας για τον ελληνισμό, κυριολεκτικά ένας πόλεμος. Από το 1916-1967 έλαβε μέρος σε τέσσερις πολέμους (όχι μάχες), οι αρχαίοι Σπαρτιάτες συμμετείχαν σε πολεμικές εκστρατείες από τα 20-60 τους χρόνια (40 χρονιά), ο Διγενής από τα 18-70 (52 χρόνια)!!! Κατά τη μικρασιατική καταστροφή πολέμησε γενναία, ο λόχος του περικυκλώθηκε, τους είχαν για νεκρούς, όμως κατάφεραν να δραπετεύσουν. Για τη δράση του παρασημοφορήθηκε και προάχθηκε σε υπολοχαγό. Β’παγκοσμιος πόλεμος: Ο Διγενής μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, ύστερα από διαρκή του αιτήματα, όπου και υπηρέτησε ως επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας. Πρέπει να γίνει αναφορά και στα επεισόδια του 1944 όπου με τη δική του οργάνωση «Χ», Στρατιωτική Οργάνωση Γρίβα, δεν άφησε την Ελλάδα να γίνει κομμουνιστικό κράτος όπως οι υπόλοιπες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, όπως και στον ελληνικό εμφύλιο 1946-1949. Το 1955 ιδρύει την οργάνωση Ε.Ο.Κ.Α και γίνεται ο ηγέτης του δίκαιου (απο εθνολογικής-ιστορικής άποψης) αγώνα των Ελλήνων Κυπρίων για αυτοδιάθεση-ένωση. Στις 20.03.1959 ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής, ανακηρύσσεται από τη Βουλή των Ελλήνων «Άξιο Τέκνο της Πατρίδος».
Στις 27 Ιουνίου η κυπριακή Βουλή ενέκρινε ψήφισμα που υποστήριζε συνέχιση του δίκαιου αγώνα «μέχρις ότου ούτος ευοδωθεί δια της άνευ ενδιαμέσου τινός σταθμού Ενώσεως ενιαίας και ολοκλήρου της Κύπρου μετά της Μητρός Ελλάδος».
Μετά την κρίση της Κοφίνου όμως, Μακάριος και Παπαδόπουλος δείλιασαν, και ο πρώτος δήλωσε (12 Ιανουαρίου 1968) ότι πολιτική του είναι πλέον να βρεθεί μια εφικτή λύση κι όχι η επιθυμητή, δηλαδή η Ένωση (πολιτική του εφικτού και όχι του ευκταίου). Ο Διγενής θεώρησε αυτή τη δήλωση του Μακαρίου σαν προδοσία. Ο δε Γεώργιος Παπαδόπουλος μετά από τουρκικές απειλές για εισβολή στην Κύπρο, απέσυρε την ελλαδική Μεραρχία (9.000 άντρες). Ο Διγενής είχε κάκιστη σχέση με τον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο. Μετά την κρίση της Κοφίνου ο Διγενής έπαψε να είναι Αρχιστράτηγος της Εθνοφρουράς και τον Νοέμβριο του 1967 το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών τον διέταξε να επιστρέψει στην Αθήνα όπου τίθεται σε άτυπο κατ’οίκον περιορισμό στο Χαλάνδρι (μέχρι τα τέλη Αυγούστου του 1971), όταν και επέστρεψε μυστικά στην Κύπρο, και ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β’ με σκοπό τη συνέχιση του δίκαιου ενωτικού αγώνα.
Οι Έλληνες Κύπριοι που έκαναν κινήσεις διαμαρτυρίας κατά της αποχώρησης της Μεραρχίας, ΑΠΕΛΑΥΝΟΝΤΑΙ, ως αντικαθεστωτικοί. Ο Διγενής τότε είπε ότι ο Μακάριος και η στρατιωτική κυβέρνηση των Αθηνών «υπογράφουν την θανατική καταδίκη της Κύπρου, με την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας». Και δυστυχώς το ‘74 δικαιώνεται πλήρως.
Ήταν νεοναζί και φασίστας ο Διγενής; «…Διεθνείς Διπλωμάται. Ατενίσατε το έργον σας. Είναι αίσχος εν εικοστώ αιώνι οι λαοί να χύνουν το αίμα των για ν' αποκτήσουν την λευτεριά των, το θείον αυτό δώρο για το οποίον και εμείς επολεμήσαμεν παρά το πλευρόν των λαών σας και για το οποίον σεις τουλάχιστον διατείνεσθε ότι επολεμήσατε εναντίον του ναζισμού και του φασισμού». -Προκηκύριξις Γεωργίου Γρίβα Διγενή-
Ο Αρχηγός Διγενής πολεμώντας παρά το πλευρό των Συμμάχων, πολέμησε για την ελευθερία των λαών (φυσικά τον ενδιέφερε πρώτα απ’όλα η ελευθερία της Ελλάδας) εναντίον του ναζισμού και του φασισμού. Ο Αρχηγός Διγενής αναμφισβήτητα ήταν ο σπουδαιότερος Έλληνας του 20ου αιώνα, ίσως ο σπουδαιότερος της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, και ανάμεσα στους σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών, λαμβάνοντας υπόψη, όχι μόνο τις στρατιωτικές του επιτυχίες, αλλά το πόσο πολύ άλλαξε τον ρου της ελληνικής ιστορίας.
Από τα 18 του μέχρι τα 70 δίνει ένα συνεχή ανιδιοτελή αγώνα, για ποιο λόγο;;;;; Γιατί ένας άνθρωπος να θέτει σε σοβαρότατο κίνδυνο την ιδία του την ζωή, από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι και το θάνατο του;;;;; Για το καλό του έθνους, αφοσιώνει ΟΛΟΚΛΗΡΗ του τη ζωή για τον ελληνισμό, ένας σύγχρονος Σπαρτιάτης. Δεν διάβασα ποτέ σε ολόκληρη την ιστορία και προϊστορία, από τον καιρό των Σουμέριων 5000π.Χ. μέχρι σήμερα ένας άνθρωπος να συμμετάσχει σε τέσσερις πολέμους (όχι τέσσερις μαχες)!!!
Οι εξαιρετικές στρατιωτικές τακτικές του Αρχηγού Διγενή κατά τον ανταρτοπόλεμο, εξακολουθούν να διδάσκονται από διάφορες ξένες στρατιωτικές σχολές. Κατά τη διάρκεια της αγγλοκρατίας οι Άγγλοι είχαν στην Κύπρο περίπου 10.000 άντρες (στρατιώτες και αστυνομικούς). Τον καιρό της ΕΟΚΑ η δύναμη τους έφτασε τις 40.000, ενώ η ΕΟΚΑ είχε (ανάλογα με τη χρονιά) 450-700 μάχιμους άντρες, με πολλές χιλιάδες άμαχους βοηθητικούς φυσικά. Οι 300 του… Διγενή, Déjà vu.
Αυτός είναι ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Ο Μεγας σύγχρονος Έλληνας ήρωας, μα συνάμα και «προδότης». Είναι υπεύθυνος για τον θάνατο αριστερών;; Να είστε σίγουροι πως όποιος αριστερός πέθανε δεν ήταν αθώο αγγελούδι, ήταν προδότης. 85 Έλληνες υπολογίζετε πως σκότωσαν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, δεν το αρνούντε επειδή αυτό ήτο το χρέος τους. Ο Διγενής σε ανακοίνωση του στις αρχές του αγώνα δήλωσε «οιοσδήποτε αντισταθεί εις τους Κυπρίους πατριώτας θα εκτελείτε, είτε είναι Έλλην, τούρκος ή Άγγλος». Ακόμα και σήμερα στην εθνική φρουρά υπάρχει ο νόμος, όποιος λιποτακτήσει ή προδώσει, είναι υποχρέωση του κάθε στρατιώτη να τον εκτελέσει χωρίς διαταγή ανωτέρου, άσχετα με το τι βαθμό έχει ο προδότης και ο στρατιώτης.
ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΣ («ΠΡΟΔΟΤΗΣ») ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΡΙΣΚΑΡΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ;;;;;;; ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Ο Αρχηγός Διγενής αποτελεί μια μορφή, ένα ίνδαλμα, που λατρεύτηκε όσο ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο!!!
«Η Λευτεριά αποκτιέται με το αίμα και όχι με ειρηνικές φωνές. Αυτές ειναι ίδιον των ΔΕΙΛΩΝ»
«Ο οιοσδήποτε εναντιωθεί εις τους Κυπρίους πατριώτας, θα εκτελείται, είτε είναι Έλλην (εννοεί τους Έλληνες της Κύπρου ρε βλαμμένοι αριστεροκομμουνιστές, όχι να συγχυστείτε), είτε είναι Τούρκος, είτε είναι Άγγλος.»
«Είχομεν να αντιμετωπίσομεν τρεις εχθρούς. Τους βρετανούς, τους τούρκους και τους κομμουνιστές. Ο μεγαλύτερος μου πονοκέφαλος ήσαν oι κομμουνιστές»
«Επίστευον τότε ακραδάντως, ότι η νίκη των συμμάχων θα συνεπήγετο όχι μόνον την απελευθέρωσιν της Ελλάδος, αλλά και την ολοκλήρωσιν της Εθνικής μας ελευθερίας, δια της ενσωματώσεως εις το ελεύθερων Ελληνικόν κράτος της Κύπρου, της Δωδεκανήσου και της Βορείου Ηπείρου, εδαφών τα οποία, ιστορικώς και εθνολογικώς, ανήκουσιν εις την Ελλάδα».
Αρχηγός Διγενής απομνημονεύματα ΕΟΚ.Α. 1961 (σελ. 2)
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ (1928 - 1957)
Ο Αυξεντίου γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1928 στο χωριό Λύση που βρίσκεται ανάμεσα στη Λευκωσία και στην Αμμόχωστο. Γονείς του ήταν ο Πιερής και η Αντωνία Αυξεντίου, και είχε μία μικρότερη αδελφή, την Χρυστάλα. Πήγε δημοτικό στο χωριό του, και μετά στο γυμνάσιο της Αμμοχώστου, το πλησιέστερο προς τη Λύση. Ήταν αγωνιστής του Ενωτικού αγώνα της Κύπρου με την κυρίως Ελλάδα, και διετέλεσε υπαρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. με τα ψευδώνυμα «Ζήδρος» (κυρίως), αλλά και «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος», «Ανταίος» και «Ζώτος». Είναι αναμφισβήτητα μια από της μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αποτελεί έμπνευση, παράδειγμα προς μίμηση για τους σημερινούς Έλληνες. Μια τρανή απόδειξη ότι Μεγάλοι Έλληνες δεν ήταν μόνο οι αρχαίοι.
Στη Θράκη ιδρύθηκε το Κέντρο Ανάδειξης της Λαογραφικής και Ιστορικής Ενότητας Θράκης-Κύπρου «Γρηγορης Αυξεντίου» από τον Σύλλογο Κυπρίων Νομού Ξάνθης και το Δήμο Βιστωνίδας με την βοήθεια και στήριξη του Συμβουλίου Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959. Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες ίδρυσαν το 1924 τον οικισμό Νέο Κατράμιο (10 χλμ περίπου από τη Ξάνθη). Μετονόμασαν τον οικισμό τους σε Αυξέντιο το 1960 προς τιμή του Γρήγορη Αυξεντίου. Έτσι από τότε οι Μικρασιάτες κάτοικοι αυτού του χωριού λέγονται Αυξέντιοι.
Την άνοιξη του 1955 ανατίναξε μαζί με άλλους αγωνιστές τον αγγλικό ραδιοφωνικό σταθμό Λευκωσίας. Οι Άγγλοι τον επικήρυξαν για 5.000 λίρες.
Στις 11/12/1955 τα Λημέρια της ΕΟΚΑ προδόθηκαν και περικυκλώθηκαν από πλήθος Άγγλων στρατιωτών, με σκοπό να συλλάβουν τον Αρχηγό και τους άλλους αντάρτες. Αν το πετύχαιναν ο αγώνας της ΕΟΚΑ θα τερματιζόταν πρόωρα και άδοξα. Στο περιστατικό που έμεινε στην ιστορία ως «η μάχη των Σπηλιών», συμμετείχαν 700 Άγγλοι στρατιώτες και 13 Έλληνες αγωνιστές, μεταξύ αυτών και ο Αρχηγός Διγενής και ο Υπαρχηγός Αυξεντίου. Οι Άγγλοι χωρίστηκαν σε δυο περιπόλους. Και ενώ μαινόταν η μάχη, ο Αυξεντίου διέταξε τους δύο αντάρτες που βρίσκονταν μαζί του να σκαρφαλώσουν προς την κορυφή και να αποκαταστήσουν επαφή με τον Αρχηγό και την ομάδα. Ο ίδιος έμεινε εκεί, προσπαθώντας να καθυστερήσει τον αντίπαλο. Ουσιαστικά, όπως εύστοχα γράφτηκε, «…ο Αυξεντίου, παράτολμος πάντα μέχρι τρέλας, έμεινε και έγινε ζωντανή ασπίδα, για να προστατεύσει τον Αρχηγό και τους συναγωνιστές του. Έμεινε μόνος αυτός, να καλύψει την υποχώρηση των άλλων. Δεν δίστασε να αντιμετωπίσει μόνος του τον όγκο των Άγγλων, ενώ σαν στρατιωτικός που ήταν ήξερε ότι κάτω από τις περιστάσεις εκείνες, η ενέργειά του ήταν πολύ πιθανό να του στοίχιζε τη ζωή.» Τη στιγμή που έκρινε ως κατάλληλη, ο «ΖΗΔΡΟΣ» άρχισε να βάλλει, πότε προς την μία περίπολο και πότε προς την άλλη. Οι Άγγλοι ήσαν πια πεπεισμένοι ότι ο εχθρός ήταν απέναντι. Η κάθε περίπολος άρχισε να βάλλει κατά της άλλης, με πυκνά πυρά και δίχως να υπάρχει οπτική επαφή. Τα δύο αγγλικά αποσπάσματα, σίγουρα το καθένα ότι πυροβολούσε κατά του εχθρού, συνέχισαν την αλληλοεξόντωσή τους, ενώ ο Γρηγόρης Αυξεντίου, με ταχύτατη κίνηση διέφευγε. Δεκάδες ήταν οι νεκροί και τραυματίες, μέσα στην αλλοφροσύνη και στον πανικό που κατέλαβε τους Άγγλους.
Απόρρητη έκθεση των αγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων: «Οι άνδρες μας, που βάδιζαν σε δύο σειρές, παραπλανήθηκαν από τα πυρά των τρομοκρατών, που παρενεβλήθησαν μεταξύ τους (εδώ φαίνεται πόσο επιτυχημένη υπήρξε η ενέργεια του Αυξεντίου, αφού οι Άγγλοι έκαναν λόγο για πολλούς, ενώ ήταν ένας και μοναδικός αυτός που έβαλε εναντίον τους). Αποτέλεσμα, μέσα στην ομίχλη που επικρατούσε, ήταν να συγκρουστούν μεταξύ τους και να αλληλοφονευθούν. Από τους αξιωματικούς και στρατιώτες μας, 17 φονεύθηκαν και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν». Οι τραυματίες υπολογίζονταν στους 35. Η μάχη των Σπηλιών θυμίζει χολιγουτιανή ταινία. Ένας στρατιώτης ουσιαστικά μόνος του, κατάφερε να σκοτώσει και να τραυματίσει πάνω από 50 εχθρούς!!!
Στις 3 Μαρτίου του 1957 οι Άγγλοι, ύστερα από προδοσία πληροφορήθηκαν το κρησφύγετό του κοντά στο Μαχαιρά. Το περικύκλωσαν με αυτοκίνητα και ελικόπτερα, μετά από πολύωρη μάχη (οχτώ ώρες) και αρκετούς νεκρούς Άγγλους, έριξαν βενζίνη στο κρησφύγετο και τον έκαψαν ζωντανό. Το καμένο σώμα του θάφτηκε στις 4 Μαρτίου στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα φυλακισμένα μνήματα», από τους Άγγλους στρατιώτες, από φόβο λαϊκών εκδηλώσεων.
Πολλοί Έλληνες και ξένοι ποιητές εμπνεύστηκαν από τον αγώνα και το θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου και έγραψαν ποιήματα προς τιμήν του, το σημαντικότερο εκ των οποίων «Ο Αποχαιρετισμός» του Γιάννη Ρίτσου.
Άγγλος αξιωματικός συμβούλεψε τον πατέρα του Αυξεντίου, τον γέρο Πιερή να μην παει στο νεκροταφείο, μήπως και κλονιστεί εις το έπακρον αντικρίζοντας το απανθρακωμένο σώμα του γιου του. Ο Πιερής όμως επέμενε. Τον συνόδευσε ένας Έλληνας Κύπριος νοσοκόμος για να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες, αν χρειαζόταν. Μετά από λίγο εγκατέλειψε το χώρο… χαμογελαστός! Βλέποντας τον ο δικηγόρος και φίλος του, Μιχαήλ Τριανταφυλλίδης υπέθεσε ότι άλλον έκαψαν οι Άγγλοι. Μπήκαν στο αυτοκίνητο του Τριανταφυλλίδη και τότε ο Πιερής ξέσπασε σε κλάματα. Ο φίλος του έκπληκτος τον ρώτησε γιατί κλαίει, αφού προηγουμένως ήταν χαμογελαστός, και του είπε «εγώ ενόμιζα ότι άλλον ειδές και για αυτό ήσουν χαμογελαστός». Ο Πιερής του απήντησε «όχι γιε μου, να μην μας βλέπουν οι Εγγλέζοι σκύλοι να κλαίμε».
Υπαρχηγός Γρηγόρης Αυξεντίου. Όλοι οι μεγάλοι μας ήρωες θαύμαζαν άλλους παλαιότερους ήρωες. Ο Μ.Αλέξανδροςρος τον Αχιλλέα, ο Γρηγόρης τον Λεωνίδα. Ομοιότητες πολλές και στις δυο περιπτώσεις. Προδοσία ομοεθνή εφιάλτη, προδοσία ομοεθνή αντάρτη μετα απο βασαναστήρια. Διατάζει τους άλλους Έλληνες να φύγουν από τις «πύλες της φωτιάς» αλλά μένουν οι 700 θεσπιεις, διατάζει τους συναγωνιστές να βγουν από το κρησφύγετο, αλλά μένει μόνο ο Αυγουστής (στο τέλος υπακούει και φεύγει) «Λεωνίδα παράδωσε τα όπλα», ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ , «Αυξεντίου παραδώσου», ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ.
«Είτε ζήσουμε, είτε πεθάνουμε,ένα πρέπει να ειναι το επαθλο για νεκρούς και ζώντες, να γίνει η Κύπρος Ελεύθερη και ευτυχισμένη στην αγκαλιά της Ελλάδας που θα λάμπει με την δόξα της και το μεγαλείο της. Θα είναι το μεγαλύτερο αίσχος για μας αν καμφθούμε στο τέρμα ενός τόσον υπέροχου αγώνα. Η πίστη μας προς τη νίκη πρέπει να μείνει ακλόνητος» -ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ-
ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ. (1938-1957)
Γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του Μιλτιάδη. Στην οικογένεια του Ευαγόρα ανήκει -δεύτερος ξάδερφος- και ο Στέλιος Μαυρομμάτης. Πέρασε τις 6 τάξεις του Δημοτικού σχολείου με άριστα. Την 1η Απριλίου 1953, ο Ευαγόρας πρωταγωνιστεί σε διάφορες διαδηλώσεις κατά των Άγγλων. Συγκεκριμένα, στις 2 Ιουνίου θα γινόταν η στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ. Στην Αγγλία και σε όλες τις αποικίες γίνονταν προετοιμασίες για το μεγάλο γεγονός. Στην Πάφο στο «Ιακώβιο Γυμναστήριο» αναρτάται η αγγλική σημαία, γεγονός που εξοργίζει τους μαθητές. Παραμονή της στέψης, οι μαθητές της Πάφου και οι φοιτητές του Λιασιδίου Κολεγίου οργάνωσαν διαδήλωση με αίτημα να υποσταλεί η αγγλική σημαία και να εκκενωθεί το γήπεδό τους από στρατιώτες και αστυνομικούς. Ο 15χρονος τότε Ευαγόρας αναρριχάται στον ιστό, κατεβάζει και σκίζει την αγγλική σημαία: το γεγονός αυτό έδωσε το έναυσμα για επέκταση των διαδηλώσεων.
«Ο ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΛEΙΠΗ». 18 χρονών ωραίος και πολύ γυμνασμένος νέος, όλη η ζωή μπροστά του και αυτός προτιμά το θάνατο για τον πιο ιερό σκοπό, την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα. Ένας λεβέντης, ένας ποιητής, μα πάνω απ’όλα ένας σύγχρονος Έλληνας Ήρωας.
Κατά τη διάρκεια της δίκης του, στις 25 Φεβρουαρίου του 1957, ο Παλληκαρίδης δεν άφησε περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν, αφού παρά τις αντιρρήσεις τους παραδέχθηκε την ενοχή του: Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις (ο οποίος) ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.
Εμείς οι Έλληνες Κύπριοι μέσα σ’όλα τα δεινά μας, είμαστε τυχεροί και περήφανοι για ένα πράμα. Από την Κύπρο προέρχονται οι τελευταίοι μεγάλοι ήρωες του ελληνισμού.
Στο τελευταίο γράμμα του δήλωνε: «Θ΄ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.». Απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου 1957, σε ηλικία μόλις 19 ετών.
"Θα πάρω μιάν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά" -Ευαγόρας Παλληκαρίδης-
Ο Γεώργιος Γρίβας, γνωστός και με το ψευδώνυμο Διγενής, ήταν Έλληνας Κύπριος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού. Γεννήθηκε στη Χρυσαλινιώτισσα, στη Λευκωσία της Κύπρου, στις 5 Ιουλίου 1898 και μεγάλωσε στο χωριό Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Ήταν το τέταρτο παιδί στη σειρά απο τα έξι παιδιά του Θεόδωρου Ιωάννη Γρίβα από το Τρίκωμο και της Καλομοίρας Χατζήμιχαηλ Γρίβα από τη Λευκωσία. Αφού τελείωσε το σχολείο του Τρικώμου, πήγε στη Λευκωσία όπου φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο (1909-1915), διαμένοντας στην οικία της γιαγιάς του. Το 1916 μπήκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1919 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού.
Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ που ήταν γαλουχημένοι με τα ελληνορθόδοξα ιδανικά, είχαν διάφορα ψευδώνυμα που σχετίζονταν με την ελληνική μας μυθιστορία. Ο Γρίβας διάλεξε το ψευδώνυμο «Διγενής», επειδή όταν ήτανε παιδάκι, η μητέρα του Καλομοίρα του διάβαζε τα λαϊκά τραγούδια του Θρυλικού μας Διγενή Ακρίτα, ο οποίος έγινε το παιδικό ίνδαλμα του Γρίβα. Ο Αρχηγός Διγενής γυμναζόταν και έτρωγε υγιεινά. Πίστευε ακράδαντα στο ρητό των προγόνων μας «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Παρόλο που ήταν αδυσώπητος με τους εχθρούς του έθνους (Έλληνες και ξένους), ήταν πολύ θρήσκος.
Όλη του η ζωή ήταν ένας αγώνας για τον ελληνισμό, κυριολεκτικά ένας πόλεμος. Από το 1916-1967 έλαβε μέρος σε τέσσερις πολέμους (όχι μάχες), οι αρχαίοι Σπαρτιάτες συμμετείχαν σε πολεμικές εκστρατείες από τα 20-60 τους χρόνια (40 χρονιά), ο Διγενής από τα 18-70 (52 χρόνια)!!! Κατά τη μικρασιατική καταστροφή πολέμησε γενναία, ο λόχος του περικυκλώθηκε, τους είχαν για νεκρούς, όμως κατάφεραν να δραπετεύσουν. Για τη δράση του παρασημοφορήθηκε και προάχθηκε σε υπολοχαγό. Β’παγκοσμιος πόλεμος: Ο Διγενής μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, ύστερα από διαρκή του αιτήματα, όπου και υπηρέτησε ως επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας. Πρέπει να γίνει αναφορά και στα επεισόδια του 1944 όπου με τη δική του οργάνωση «Χ», Στρατιωτική Οργάνωση Γρίβα, δεν άφησε την Ελλάδα να γίνει κομμουνιστικό κράτος όπως οι υπόλοιπες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, όπως και στον ελληνικό εμφύλιο 1946-1949. Το 1955 ιδρύει την οργάνωση Ε.Ο.Κ.Α και γίνεται ο ηγέτης του δίκαιου (απο εθνολογικής-ιστορικής άποψης) αγώνα των Ελλήνων Κυπρίων για αυτοδιάθεση-ένωση. Στις 20.03.1959 ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής, ανακηρύσσεται από τη Βουλή των Ελλήνων «Άξιο Τέκνο της Πατρίδος».
Στις 27 Ιουνίου η κυπριακή Βουλή ενέκρινε ψήφισμα που υποστήριζε συνέχιση του δίκαιου αγώνα «μέχρις ότου ούτος ευοδωθεί δια της άνευ ενδιαμέσου τινός σταθμού Ενώσεως ενιαίας και ολοκλήρου της Κύπρου μετά της Μητρός Ελλάδος».
Μετά την κρίση της Κοφίνου όμως, Μακάριος και Παπαδόπουλος δείλιασαν, και ο πρώτος δήλωσε (12 Ιανουαρίου 1968) ότι πολιτική του είναι πλέον να βρεθεί μια εφικτή λύση κι όχι η επιθυμητή, δηλαδή η Ένωση (πολιτική του εφικτού και όχι του ευκταίου). Ο Διγενής θεώρησε αυτή τη δήλωση του Μακαρίου σαν προδοσία. Ο δε Γεώργιος Παπαδόπουλος μετά από τουρκικές απειλές για εισβολή στην Κύπρο, απέσυρε την ελλαδική Μεραρχία (9.000 άντρες). Ο Διγενής είχε κάκιστη σχέση με τον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο. Μετά την κρίση της Κοφίνου ο Διγενής έπαψε να είναι Αρχιστράτηγος της Εθνοφρουράς και τον Νοέμβριο του 1967 το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών τον διέταξε να επιστρέψει στην Αθήνα όπου τίθεται σε άτυπο κατ’οίκον περιορισμό στο Χαλάνδρι (μέχρι τα τέλη Αυγούστου του 1971), όταν και επέστρεψε μυστικά στην Κύπρο, και ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β’ με σκοπό τη συνέχιση του δίκαιου ενωτικού αγώνα.
Οι Έλληνες Κύπριοι που έκαναν κινήσεις διαμαρτυρίας κατά της αποχώρησης της Μεραρχίας, ΑΠΕΛΑΥΝΟΝΤΑΙ, ως αντικαθεστωτικοί. Ο Διγενής τότε είπε ότι ο Μακάριος και η στρατιωτική κυβέρνηση των Αθηνών «υπογράφουν την θανατική καταδίκη της Κύπρου, με την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας». Και δυστυχώς το ‘74 δικαιώνεται πλήρως.
Ήταν νεοναζί και φασίστας ο Διγενής; «…Διεθνείς Διπλωμάται. Ατενίσατε το έργον σας. Είναι αίσχος εν εικοστώ αιώνι οι λαοί να χύνουν το αίμα των για ν' αποκτήσουν την λευτεριά των, το θείον αυτό δώρο για το οποίον και εμείς επολεμήσαμεν παρά το πλευρόν των λαών σας και για το οποίον σεις τουλάχιστον διατείνεσθε ότι επολεμήσατε εναντίον του ναζισμού και του φασισμού». -Προκηκύριξις Γεωργίου Γρίβα Διγενή-
Ο Αρχηγός Διγενής πολεμώντας παρά το πλευρό των Συμμάχων, πολέμησε για την ελευθερία των λαών (φυσικά τον ενδιέφερε πρώτα απ’όλα η ελευθερία της Ελλάδας) εναντίον του ναζισμού και του φασισμού. Ο Αρχηγός Διγενής αναμφισβήτητα ήταν ο σπουδαιότερος Έλληνας του 20ου αιώνα, ίσως ο σπουδαιότερος της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, και ανάμεσα στους σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών, λαμβάνοντας υπόψη, όχι μόνο τις στρατιωτικές του επιτυχίες, αλλά το πόσο πολύ άλλαξε τον ρου της ελληνικής ιστορίας.
Από τα 18 του μέχρι τα 70 δίνει ένα συνεχή ανιδιοτελή αγώνα, για ποιο λόγο;;;;; Γιατί ένας άνθρωπος να θέτει σε σοβαρότατο κίνδυνο την ιδία του την ζωή, από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι και το θάνατο του;;;;; Για το καλό του έθνους, αφοσιώνει ΟΛΟΚΛΗΡΗ του τη ζωή για τον ελληνισμό, ένας σύγχρονος Σπαρτιάτης. Δεν διάβασα ποτέ σε ολόκληρη την ιστορία και προϊστορία, από τον καιρό των Σουμέριων 5000π.Χ. μέχρι σήμερα ένας άνθρωπος να συμμετάσχει σε τέσσερις πολέμους (όχι τέσσερις μαχες)!!!
Οι εξαιρετικές στρατιωτικές τακτικές του Αρχηγού Διγενή κατά τον ανταρτοπόλεμο, εξακολουθούν να διδάσκονται από διάφορες ξένες στρατιωτικές σχολές. Κατά τη διάρκεια της αγγλοκρατίας οι Άγγλοι είχαν στην Κύπρο περίπου 10.000 άντρες (στρατιώτες και αστυνομικούς). Τον καιρό της ΕΟΚΑ η δύναμη τους έφτασε τις 40.000, ενώ η ΕΟΚΑ είχε (ανάλογα με τη χρονιά) 450-700 μάχιμους άντρες, με πολλές χιλιάδες άμαχους βοηθητικούς φυσικά. Οι 300 του… Διγενή, Déjà vu.
Αυτός είναι ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Ο Μεγας σύγχρονος Έλληνας ήρωας, μα συνάμα και «προδότης». Είναι υπεύθυνος για τον θάνατο αριστερών;; Να είστε σίγουροι πως όποιος αριστερός πέθανε δεν ήταν αθώο αγγελούδι, ήταν προδότης. 85 Έλληνες υπολογίζετε πως σκότωσαν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, δεν το αρνούντε επειδή αυτό ήτο το χρέος τους. Ο Διγενής σε ανακοίνωση του στις αρχές του αγώνα δήλωσε «οιοσδήποτε αντισταθεί εις τους Κυπρίους πατριώτας θα εκτελείτε, είτε είναι Έλλην, τούρκος ή Άγγλος». Ακόμα και σήμερα στην εθνική φρουρά υπάρχει ο νόμος, όποιος λιποτακτήσει ή προδώσει, είναι υποχρέωση του κάθε στρατιώτη να τον εκτελέσει χωρίς διαταγή ανωτέρου, άσχετα με το τι βαθμό έχει ο προδότης και ο στρατιώτης.
ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΣ («ΠΡΟΔΟΤΗΣ») ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΡΙΣΚΑΡΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ;;;;;;; ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Ο Αρχηγός Διγενής αποτελεί μια μορφή, ένα ίνδαλμα, που λατρεύτηκε όσο ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο!!!
«Η Λευτεριά αποκτιέται με το αίμα και όχι με ειρηνικές φωνές. Αυτές ειναι ίδιον των ΔΕΙΛΩΝ»
«Ο οιοσδήποτε εναντιωθεί εις τους Κυπρίους πατριώτας, θα εκτελείται, είτε είναι Έλλην (εννοεί τους Έλληνες της Κύπρου ρε βλαμμένοι αριστεροκομμουνιστές, όχι να συγχυστείτε), είτε είναι Τούρκος, είτε είναι Άγγλος.»
«Είχομεν να αντιμετωπίσομεν τρεις εχθρούς. Τους βρετανούς, τους τούρκους και τους κομμουνιστές. Ο μεγαλύτερος μου πονοκέφαλος ήσαν oι κομμουνιστές»
«Επίστευον τότε ακραδάντως, ότι η νίκη των συμμάχων θα συνεπήγετο όχι μόνον την απελευθέρωσιν της Ελλάδος, αλλά και την ολοκλήρωσιν της Εθνικής μας ελευθερίας, δια της ενσωματώσεως εις το ελεύθερων Ελληνικόν κράτος της Κύπρου, της Δωδεκανήσου και της Βορείου Ηπείρου, εδαφών τα οποία, ιστορικώς και εθνολογικώς, ανήκουσιν εις την Ελλάδα».
Αρχηγός Διγενής απομνημονεύματα ΕΟΚ.Α. 1961 (σελ. 2)
«Ο οιοσδήποτε εναντιωθεί εις τους Κυπρίους πατριώτας, θα εκτελείται, είτε είναι Έλλην (εννοεί τους Έλληνες της Κύπρου ρε βλαμμένοι αριστεροκομμουνιστές, όχι να συγχυστείτε), είτε είναι Τούρκος, είτε είναι Άγγλος» -Διγενής-
Ο Αυξεντίου γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1928 στο χωριό Λύση που βρίσκεται ανάμεσα στη Λευκωσία και στην Αμμόχωστο. Γονείς του ήταν ο Πιερής και η Αντωνία Αυξεντίου, και είχε μία μικρότερη αδελφή, την Χρυστάλα. Πήγε δημοτικό στο χωριό του, και μετά στο γυμνάσιο της Αμμοχώστου, το πλησιέστερο προς τη Λύση. Ήταν αγωνιστής του Ενωτικού αγώνα της Κύπρου με την κυρίως Ελλάδα, και διετέλεσε υπαρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. με τα ψευδώνυμα «Ζήδρος» (κυρίως), αλλά και «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος», «Ανταίος» και «Ζώτος». Είναι αναμφισβήτητα μια από της μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αποτελεί έμπνευση, παράδειγμα προς μίμηση για τους σημερινούς Έλληνες. Μια τρανή απόδειξη ότι Μεγάλοι Έλληνες δεν ήταν μόνο οι αρχαίοι.
Στη Θράκη ιδρύθηκε το Κέντρο Ανάδειξης της Λαογραφικής και Ιστορικής Ενότητας Θράκης-Κύπρου «Γρηγορης Αυξεντίου» από τον Σύλλογο Κυπρίων Νομού Ξάνθης και το Δήμο Βιστωνίδας με την βοήθεια και στήριξη του Συμβουλίου Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ 1955-1959. Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες ίδρυσαν το 1924 τον οικισμό Νέο Κατράμιο (10 χλμ περίπου από τη Ξάνθη). Μετονόμασαν τον οικισμό τους σε Αυξέντιο το 1960 προς τιμή του Γρήγορη Αυξεντίου. Έτσι από τότε οι Μικρασιάτες κάτοικοι αυτού του χωριού λέγονται Αυξέντιοι.
Την άνοιξη του 1955 ανατίναξε μαζί με άλλους αγωνιστές τον αγγλικό ραδιοφωνικό σταθμό Λευκωσίας. Οι Άγγλοι τον επικήρυξαν για 5.000 λίρες.
Στις 11/12/1955 τα Λημέρια της ΕΟΚΑ προδόθηκαν και περικυκλώθηκαν από πλήθος Άγγλων στρατιωτών, με σκοπό να συλλάβουν τον Αρχηγό και τους άλλους αντάρτες. Αν το πετύχαιναν ο αγώνας της ΕΟΚΑ θα τερματιζόταν πρόωρα και άδοξα. Στο περιστατικό που έμεινε στην ιστορία ως «η μάχη των Σπηλιών», συμμετείχαν 700 Άγγλοι στρατιώτες και 13 Έλληνες αγωνιστές, μεταξύ αυτών και ο Αρχηγός Διγενής και ο Υπαρχηγός Αυξεντίου. Οι Άγγλοι χωρίστηκαν σε δυο περιπόλους. Και ενώ μαινόταν η μάχη, ο Αυξεντίου διέταξε τους δύο αντάρτες που βρίσκονταν μαζί του να σκαρφαλώσουν προς την κορυφή και να αποκαταστήσουν επαφή με τον Αρχηγό και την ομάδα. Ο ίδιος έμεινε εκεί, προσπαθώντας να καθυστερήσει τον αντίπαλο. Ουσιαστικά, όπως εύστοχα γράφτηκε, «…ο Αυξεντίου, παράτολμος πάντα μέχρι τρέλας, έμεινε και έγινε ζωντανή ασπίδα, για να προστατεύσει τον Αρχηγό και τους συναγωνιστές του. Έμεινε μόνος αυτός, να καλύψει την υποχώρηση των άλλων. Δεν δίστασε να αντιμετωπίσει μόνος του τον όγκο των Άγγλων, ενώ σαν στρατιωτικός που ήταν ήξερε ότι κάτω από τις περιστάσεις εκείνες, η ενέργειά του ήταν πολύ πιθανό να του στοίχιζε τη ζωή.» Τη στιγμή που έκρινε ως κατάλληλη, ο «ΖΗΔΡΟΣ» άρχισε να βάλλει, πότε προς την μία περίπολο και πότε προς την άλλη. Οι Άγγλοι ήσαν πια πεπεισμένοι ότι ο εχθρός ήταν απέναντι. Η κάθε περίπολος άρχισε να βάλλει κατά της άλλης, με πυκνά πυρά και δίχως να υπάρχει οπτική επαφή. Τα δύο αγγλικά αποσπάσματα, σίγουρα το καθένα ότι πυροβολούσε κατά του εχθρού, συνέχισαν την αλληλοεξόντωσή τους, ενώ ο Γρηγόρης Αυξεντίου, με ταχύτατη κίνηση διέφευγε. Δεκάδες ήταν οι νεκροί και τραυματίες, μέσα στην αλλοφροσύνη και στον πανικό που κατέλαβε τους Άγγλους.
Απόρρητη έκθεση των αγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων: «Οι άνδρες μας, που βάδιζαν σε δύο σειρές, παραπλανήθηκαν από τα πυρά των τρομοκρατών, που παρενεβλήθησαν μεταξύ τους (εδώ φαίνεται πόσο επιτυχημένη υπήρξε η ενέργεια του Αυξεντίου, αφού οι Άγγλοι έκαναν λόγο για πολλούς, ενώ ήταν ένας και μοναδικός αυτός που έβαλε εναντίον τους). Αποτέλεσμα, μέσα στην ομίχλη που επικρατούσε, ήταν να συγκρουστούν μεταξύ τους και να αλληλοφονευθούν. Από τους αξιωματικούς και στρατιώτες μας, 17 φονεύθηκαν και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν». Οι τραυματίες υπολογίζονταν στους 35. Η μάχη των Σπηλιών θυμίζει χολιγουτιανή ταινία. Ένας στρατιώτης ουσιαστικά μόνος του, κατάφερε να σκοτώσει και να τραυματίσει πάνω από 50 εχθρούς!!!
Στις 3 Μαρτίου του 1957 οι Άγγλοι, ύστερα από προδοσία πληροφορήθηκαν το κρησφύγετό του κοντά στο Μαχαιρά. Το περικύκλωσαν με αυτοκίνητα και ελικόπτερα, μετά από πολύωρη μάχη (οχτώ ώρες) και αρκετούς νεκρούς Άγγλους, έριξαν βενζίνη στο κρησφύγετο και τον έκαψαν ζωντανό. Το καμένο σώμα του θάφτηκε στις 4 Μαρτίου στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα φυλακισμένα μνήματα», από τους Άγγλους στρατιώτες, από φόβο λαϊκών εκδηλώσεων.
Πολλοί Έλληνες και ξένοι ποιητές εμπνεύστηκαν από τον αγώνα και το θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου και έγραψαν ποιήματα προς τιμήν του, το σημαντικότερο εκ των οποίων «Ο Αποχαιρετισμός» του Γιάννη Ρίτσου.
Άγγλος αξιωματικός συμβούλεψε τον πατέρα του Αυξεντίου, τον γέρο Πιερή να μην παει στο νεκροταφείο, μήπως και κλονιστεί εις το έπακρον αντικρίζοντας το απανθρακωμένο σώμα του γιου του. Ο Πιερής όμως επέμενε. Τον συνόδευσε ένας Έλληνας Κύπριος νοσοκόμος για να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες, αν χρειαζόταν. Μετά από λίγο εγκατέλειψε το χώρο… χαμογελαστός! Βλέποντας τον ο δικηγόρος και φίλος του, Μιχαήλ Τριανταφυλλίδης υπέθεσε ότι άλλον έκαψαν οι Άγγλοι. Μπήκαν στο αυτοκίνητο του Τριανταφυλλίδη και τότε ο Πιερής ξέσπασε σε κλάματα. Ο φίλος του έκπληκτος τον ρώτησε γιατί κλαίει, αφού προηγουμένως ήταν χαμογελαστός, και του είπε «εγώ ενόμιζα ότι άλλον ειδές και για αυτό ήσουν χαμογελαστός». Ο Πιερής του απήντησε «όχι γιε μου, να μην μας βλέπουν οι Εγγλέζοι σκύλοι να κλαίμε».
Υπαρχηγός Γρηγόρης Αυξεντίου. Όλοι οι μεγάλοι μας ήρωες θαύμαζαν άλλους παλαιότερους ήρωες. Ο Μ.Αλέξανδροςρος τον Αχιλλέα, ο Γρηγόρης τον Λεωνίδα. Ομοιότητες πολλές και στις δυο περιπτώσεις. Προδοσία ομοεθνή εφιάλτη, προδοσία ομοεθνή αντάρτη μετα απο βασαναστήρια. Διατάζει τους άλλους Έλληνες να φύγουν από τις «πύλες της φωτιάς» αλλά μένουν οι 700 θεσπιεις, διατάζει τους συναγωνιστές να βγουν από το κρησφύγετο, αλλά μένει μόνο ο Αυγουστής (στο τέλος υπακούει και φεύγει) «Λεωνίδα παράδωσε τα όπλα», ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ , «Αυξεντίου παραδώσου», ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ.
«Είτε ζήσουμε, είτε πεθάνουμε,ένα πρέπει να ειναι το επαθλο για νεκρούς και ζώντες, να γίνει η Κύπρος Ελεύθερη και ευτυχισμένη στην αγκαλιά της Ελλάδας που θα λάμπει με την δόξα της και το μεγαλείο της. Θα είναι το μεγαλύτερο αίσχος για μας αν καμφθούμε στο τέρμα ενός τόσον υπέροχου αγώνα. Η πίστη μας προς τη νίκη πρέπει να μείνει ακλόνητος» -ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ-
«ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗΝ ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΤΩ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΑΛΛΑ ΖΩΝΤΑΝΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΠΙΑΣΟΥΝ.» -ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ-
ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ. (1938-1957)
Γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του Μιλτιάδη. Στην οικογένεια του Ευαγόρα ανήκει -δεύτερος ξάδερφος- και ο Στέλιος Μαυρομμάτης. Πέρασε τις 6 τάξεις του Δημοτικού σχολείου με άριστα. Την 1η Απριλίου 1953, ο Ευαγόρας πρωταγωνιστεί σε διάφορες διαδηλώσεις κατά των Άγγλων. Συγκεκριμένα, στις 2 Ιουνίου θα γινόταν η στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ. Στην Αγγλία και σε όλες τις αποικίες γίνονταν προετοιμασίες για το μεγάλο γεγονός. Στην Πάφο στο «Ιακώβιο Γυμναστήριο» αναρτάται η αγγλική σημαία, γεγονός που εξοργίζει τους μαθητές. Παραμονή της στέψης, οι μαθητές της Πάφου και οι φοιτητές του Λιασιδίου Κολεγίου οργάνωσαν διαδήλωση με αίτημα να υποσταλεί η αγγλική σημαία και να εκκενωθεί το γήπεδό τους από στρατιώτες και αστυνομικούς. Ο 15χρονος τότε Ευαγόρας αναρριχάται στον ιστό, κατεβάζει και σκίζει την αγγλική σημαία: το γεγονός αυτό έδωσε το έναυσμα για επέκταση των διαδηλώσεων.
«Ο ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΛEΙΠΗ». 18 χρονών ωραίος και πολύ γυμνασμένος νέος, όλη η ζωή μπροστά του και αυτός προτιμά το θάνατο για τον πιο ιερό σκοπό, την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα. Ένας λεβέντης, ένας ποιητής, μα πάνω απ’όλα ένας σύγχρονος Έλληνας Ήρωας.
Κατά τη διάρκεια της δίκης του, στις 25 Φεβρουαρίου του 1957, ο Παλληκαρίδης δεν άφησε περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν, αφού παρά τις αντιρρήσεις τους παραδέχθηκε την ενοχή του: Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις (ο οποίος) ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.
Εμείς οι Έλληνες Κύπριοι μέσα σ’όλα τα δεινά μας, είμαστε τυχεροί και περήφανοι για ένα πράμα. Από την Κύπρο προέρχονται οι τελευταίοι μεγάλοι ήρωες του ελληνισμού.
Στο τελευταίο γράμμα του δήλωνε: «Θ΄ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.». Απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου 1957, σε ηλικία μόλις 19 ετών.
"Θα πάρω μιάν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά" -Ευαγόρας Παλληκαρίδης-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.